ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

به یاری خدا و ائمه(ع)
اولین چیز برای مبارزه با هوا و هوس ها در راه رسیدن به خداوند و نزدیک شدن به او تفکر است. تفکر یعنی ما در طول شبانه روز نه زیاد بلکه خیلی کم توجه کنیم، به نعمتهایی که خداوند به ما داده است. از یک طرف دست، پا، چشم، گوش، عقل، وسایل زندگی، رفاه، امنیت، غذا، هوا و… که هر کدام از اینها یک کاری انجام می دهند. مثل: دست که وسیله کار خیر، زبان وسیله صحبت های خوب و امید بخش، گوش وسیله شنیدن صدای خوب و قرآن است. از طرف دیگر پیامبران و امامان، با پیام ها و کتاب هایی آمدند که در آنها بعضی چیزها را حرام بعضی ها را حلال و از بعضی کارها نهی کرده اند. در این راه نیز بسیار شکنجه و کشته شده اند این همه به چه دلیل بوده است؟
به بیان دیگر این همه نعمت و هدیه ای که خداوند (صاحب) به ما داده برای چیست؟ آیا برای این است که این چند روزی که در دنیا زندگی می کنیم فقط خودمان را با اینها سرگرم کنیم و به جمع آوری ثروت، تفریح، گردش، آزار و اذیت مردم بپردازیم و هیچ کاری انجام ندهیم؟ اگر ما این گونه زندگی نمایم، زندگیمان حیوانی است چون آنها نیز همین کارها را انجام می دهند.
یا اینکه نه این نعمتهایی که به ما داده برای یک هدف مهم و بزرگتری بوده است که در قبالش چه کاری باید انجام دهیم؟ پس باید وظیفه خودمان را بدانیم به اینکه صاحب نعمت را فراموش نکینم، مغرور نشویم، کارهایی که از ما خواسته انجام دهیم، پیام هایی که برای ما می فرستد، به اشخاصی که از ناحیه او می آیند توجه و اعتماد کنیم، اعمال درست انجام دهیم؛ چرا که از ما حساب و کتاب این نعمت ها را می خواهد که اگر به خوبی از نعمت ها استفاده کردیم، خوش به حالمان که پاداشمان باغ های بهشت است، اما اگر درست استفاده نکرده باشیم بد به حالمان که تنبیهمان زندان جهنم است.
حال انبیاء و ائمه(ع) که با این کتاب ها و پیام ها می آمدند مگر دشمن ما بودند که از این نعمت ها استفاده نکنیم؟ یا اینکه وسیله بهتر و راهی که بتوانند ما را متوجه صاحب نعمت کنند و دچار غفلت نشویم نمی دانستند؟
پس فکر کردن به این دلیل اولین چیز است که سبب توجه ما به نعمت ها شود سپس به مخالفت با هوا و هوس ها برخیزیم، همان چیزهایی که یا دلمان آنها را می خواهد یا وادار به انجام آن می کند. (پول، مقام، شهرت، آزار و اذیت مردم، دروغگویی..) و رسیدن به جایی که تنها حرف ها و صحبت های خدا برایمان مهم باشد؛ به این دلیل که صاحب اختیار ما و صاحب این نعمت هایی است که در اختیار ما قرار داده است.
پس چگونه است؟ وقتی شخصی به ما محبت می کند، نعمتی می دهد، خیلی از او تشکر می کنیم به خاطر نیاز آینده، ترس از کیفر و یا به خاطر پاداش سعی در انجام دستورات او داریم، خداوند نیز همین گونه است. پس شایسته است به مخالفت با هوا و هوس ها در راه رسیدن به او بپردازیم.
#باز_نویسی_مجدد_حدیث_تفکر_ص27
منبع: باز نویسی شرح چهل حدیث امام خمینی(ره)

«ن وَالْقَلَمِ وَ مَا یسْطُرُونَ ؛ ن، سوگند به قلم و آنچه می نویسند.»(سوره قلم، آیه1)
سوگند به قلمی که روزهای پردرد را در قلب تاریخ می نگارد. تا زبان گویای عبرتهای زمانه باشد. عبرتهایی که هویتهای زنده ای از مقاومت، ایثار، غیرت، آزادگی، انسانیت، نفاق و نیرنگ را به نمایش می گذارد. آن گاه که عاشقان طریق حقیقت در 13آبان 1357 در مسیر روشن پروردگار قدم نهادند تا پایه های حکومت طاغوت زمانه را با کاخ کذایی که در خواب سرمستی زندگی، جهل و نادانی به سر می بردند؛ و بر جسم و قلب انسانها مسلط شده بودند به لرزش افکنند. تا بار دیگر میثاق الست را با خون خویش در اذهان به یاد آورند.
که ای بشر نادان مگر تو همانی نبودی که امانت الهی را بر دوش کشیدی! اکنون ظلوم و جهول همچنان در پی نادانی خویش در حرکتی؟ و در مقابل دین و انسانهایی که خواهانند تا مسیر کمالت را هموار نمایند قد علم می نمایی؟ تو که ادعای دانایی می کردی و بار امانت را بر دوش کشیدی؟ اکنون به کجا چنین شتابان! تو که می خواستی از شراب ناب الهی سیراب شوی! و خودت را برتر از هر موجود می دانستی؛ اکنون چرا شراب غفلت و جهالت را می نوشی؟ چرا این گونه عزت و ارزشت را در زیر چکمه های استعمارشیطانی لگد مال می نمایی؟
مگر تو همانی نبودی که خداوند آزاد آفریدت؟ پس چرا اسیر شیاطین انس و جن شده ای؟ تو باید آزاد باشی! آزاد آزاد مانند لاله ها. همان لاله های آزادی که در خون خویش غلتیدند تا کلید واژه آزادگی، انسانیت و ایستادگی را در دفتر شهادت ثبت نمایند و با طنین الله اکبر خویش تداوم بخش انقلاب و میثاق نامه انسانیت و کرامت باشند.
اکنون کمی صبر نمایید به کجا چنین شتابان؟! باز دردهایی از جنس ظلوم، جهول، انسانیت، خلیفه الهی، تسلط انسان بر انسان در راه است. همان انسانهایی که انسانهای دیگر را در بند بردگی و ذلت می کشانند تا بر نفس و روح آنها مسلط شوند و همه وجود و ارزش آنها را به یغما ببرند. مگر تو لاله آزاد نبودی؟ چرا این گونه خودت را اسیر شیاطین می نمایی؟ شیاطینی که طوق ذلت بر گردنت انداختند و بر روح بلکه بر وجودت مسلط شدند و این سو و آن سو می کشاندت. پس آزادگی ات چطور شد؟.. …….!
ای لاله های آزاد… ای لاله های تسکین دهنده درد انسانیت کجایید؟! به پا خیزید به پا خیزید…! و بار دیگر این انسان ظلوم و جهول کنونی را دریابید همان هایی که عزت، میثاق و شرافت خویش را در زیر طوق بندگی و استعمار طاغوتی زمانه قلمداد می کنند، همان هایی که خم شدن و میخ کوب شدن در مقابل شیاطین انس و جن را ارزش،کرامت و آزادگی می پندارند!.. …
13 آبان یادآور پرپر شدن لاله ها در سرزمین آلاهای بی قرار در مقابل استکبار جهانی بود، استکباری از جنس تکبر از جنس خود بزرگ بیینی…

#یادداشت_روز_13_آبان

با یاری خدا و ائمه(ع)

به قلم خودم

مولا جان(عج) !
می گویند، شما غایب هستید اما این گونه نیست! شما که غایب نیستید این ما هستیم که غایبیم و در هیاهوی زمانه خود را در پشت پرده غفلت و گناه محبوس کرده ایم. به وسیله ابر های تیره گناه آسمان قلبمان را تار ساخته و قفلی بزرگ از جهل، نادانی، غرور بر درب بصیرت و بینشمان زده ایم.
کلید آن را در چاه حیرت و سر گردانی انداخته ایم و اجازه نمی دهیم باران توبه پرده غفلت و گناه را شستشو دهد و برای لحظه ای آفتاب صداقت و مهربانی بر آسمان قلبمان پر تو افشانی نماید شاید به خود آییم، اجازه دهیم آن حضرت به سرزمین قلبمان قدم گذارند تا سرسبزی خود را بازیابد و کلید درب بصیرت و بینشمان را با طنابی از امید و استغفار از چاه حیرت و سرگردانی بیرون آوریم تا قفل آن باز شده و ما را حاضر در زمان سازند چون، ایشان حاضر هستند حتی بیشتر از حاضران این ما هستیم که غایب شده ایم شاید که ما نیز حاضر در زمان شویم.
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج …………

تفکر شرط اول مبارزه با هوای نفس برای رسیدن به خداوند است. تفکر یعنی اینکه انسان در طول شب و روز به اندازه هر چند خیلی کم فکر کند به این که از یک طرف این همه نعمت، وسایل آسایش، زندگی، بدن سالمی که خداوند به ما داده و هر کدام دارای یک فایده ای است و از طرف دیگر این همه پیامبر که در طول تاریخ آمدند و برای ما کتاب، قانون و شرع، احکام حلال و حرام آوردند برای چه چیزی است؟ آیا فقط برای این است که چند روزی در دنیا زندگی کنیم و بخوریم و بخوابیم و دیگر کاری انجام ندهیم اگر این طور است، ما هم مثل حیوانات در این گونه زندگی کردن شریک هستیم. پس عقل و فکر کجا می رود؟ یا اینکه نه یک هدف مهم تر دیگری برای ما در نظر گرفته اند؟ اکنون باید توجه کنیم و ببینیم وظیفه ما در مقابل خداوندی که صاحب این همه نعمت است و مالک ما است چیست؟ آیا انبیاء و اولیاء که ما را از زندگی دنیایی که در آن غرق شویم و توجهی به خدا نداشته باشیم و فقط به فکر خود و منافع خویش باشیم دشمنی داشته اند؟یا راه دیگر که بتوانند ما را از غرق شدن در شهوات دنیایی، بی خبری و غفلت دور کنند نمی دانستند؟
باز نویسی شده از شرح چهل حدیث امام خمینی (ره) حدیث 2، ص27