سلام مولای من!
خسته ام از این زمانه ای که در آن انسان گیر کرده و نمی داند به کدامین سو در حرکت است.
مولای من!خسته ام از این رنگ های دروغین، از لعاب های بی روح و هر آن چه که آرامش حقیقی را بگیرد و انسان را به آه و ناله از نهاد بر آمده وادار نماید.
کاش! کمی حقیقت
اللهم عجل لولیک الفرج
بانویی که در اوج ثروت، در زمانهای که همه تمایل داشتند با چنین بانویی ازدواج کنند و در اموال و مال التجاره خویش با او همکاری کنند، اما ایشان با پیامبر (ص) ازدواج کرد تا در این مسیر سخت یار و غم خوار و همراهش باشد. ایشان در این مسیر از بخشش ثروت خود در راه پیشرفت اسلام کوتاهی نکرد و در پیشبرد اهداف پیامبر(ص) لحظهای پیامبر(ص) را تنها نگذاشت و در زمانی که پیامبر(ص) به پیامبری مبعوث شد، ایشان اولین بانویی بود که مفتخر به قبول دین اسلام گردید و این یار و غمخوار دیرینه پیامبر (ص) بیش از پیش در شب و روز و در سختترین شرایطی که زمانه آن روز مدینه داشت، در مقابل تمام طعنهها، جسارت ها محکم و مقاوم ایستاد و چون تکیه گاهی برای پیامیر(ص) بود تا مسیر حرکت آن حضرت را همواره نماید و به آیندگان درس بزرگی دهد.
آری! خدیجه این چنین بانویی بود. بانویی سرآمد روزگار. بانویی بی نظیر که تاریخ به چشمان خود کم دید.
در حدیثی نیز پیامبر(ص) نیز در مورد ایشان چنین می فرمایند:
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «أَیْنَ مِثْلُ خَدِیجَةَ، صَدَّقَتْنِی حِینَ کَذَّبَنِی النَّاسُ وَ وَازَرَتْنِی عَلَی دِینِ اللَّهِ وَ أَعَانَتْنِی عَلَیْهِ بِمَالِهَا إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَنِی أَنْ أُبَشِّرَ خَدِیجَةَ بِبَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ مِنْ قَصَبِ الزُّمُرُّدِ لَا صَخَبَ فِیهِ وَ لَا نَصَب؛ مثل خدیجه پیدا نخواهد شد. خدیجه در آن هنگام که مردم مرا تکذیب کردند، مرا تصدیق نمود، و مرا با ثروت خود برای پیشرفت دین خدا یاری نمود. خدا به من دستور داد خدیجه را به قصر زمرّدی که در بهشت دارد و هیچ رنج و زحمتی در آن نیست، بشارت دهم.» (بحار الأنوار: ج 43، ص 131)
حضرت خدیجه (س) بانویی الگو ساز برای تمام زمانها بود. حال بانوان کنونی جامعه با داشتن الگوهای فرهنگی ملی و دینی بزرگی در طول تاریخ شایسته است، از چنین افرادی الگو گیرند تا زندگی دنیوی و اخروی خویش را به زیباترین شکل به سرانجام مطلوب برسانند.
#یادداشت
#وفات_حضرت_خدیجه(س)
#رمضان
انتظار به پایان میرسد
هوا ابری است. پرندهای پر نمیزند. صدای موتوری شنیده میشود که به سمت پایین خیابان در حرکت است. مردی میانسال در خیابان، زنبیل نان به دست دارد و به سمت خانهاش میرود. سکوت همه جا را فرار گرفته و انگار همه منتظرند، منتظر پایان یافتن صدای تیک، تیک ساعتی که تحویل سال جدید را اعلام کند و انتظار به پایان رسد.
فصلها در انتظارند
در این روزهای پایانی، نبض زمستان تندتر از قبل میزند. این روزها هراس وجودش را فرا گرفته، سرنوشت نه چند دورش را
مینگرد که باید معرکه را به بهار بسپارد و دوباره به انتظار نشیند تا زمان خودنماییاش فرار رسد و اینگونه است که هر شروعی، پایانی دارد و فصلی در انتظار فصلی دیگر.
روزهای پایانی سال، نزدیک است. فصل نو شدن، زنده شدن و شکوفایی در راه است. فصلهای سال، همه مژده و پیامی دارند از زندگی، فصل جدید، تلاش، تکاپوی جدید، پرهیز از ناامیدی، گذر زمان و اینکه این لحظات ناب را دریابید و از طبیعت و رنگ، به رنگ شدن فصلها، درس بگیرید و توشهای در راه رسیدن به مقصد حقیقی، به دست آورید که این بزم و یا اندوهها، برچیده خواهد شد.
غروب جمعه یک حسی دارد، آنگاه که انسان از صبح منتظر است ، منتظر مهمانی مهم و ویژه ومطمئن است که حتماً تا شب خواهد رسید، اما هنگامی که شب می شود آن مهمان قرارش را به جمعه دیگر موکول می کند واین قرارها هر بار در جمعه های دیگر تمدید می شود.
واین گونه است روزهای انتظار و مهمانی که خواهد رسید، اما هنوز نرسیده است و انگار که وسیله ای که باید ایشان را برساند نیست و آن هم انتظار واقعی وتقوای ما است..
این حکایت همچنان باقی است انتظار های ما وتقوای ما….