ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

وَ قالَ (ع) لَاغِنَی کَالعَقلِ وَ لَا فَقرَ کَالجَهلِ وَ لَا میرَاثَ کَالأدَبِ وَ لَا ظَهِیرَ کَالمُشَاوَرَهِ؛  هیچ ثروتی چون عقلف و هیچ فقری چون نادانی نیست. هیچ ارثی چون ادب، و هیچ پشتیبانی چون مشورت کردن نیست. 

لَا غِنی: هیچ بی نیازی نیست. 

ظَهیرِ : پشتیبان 

در حالی که بسیاری از مردم، بی نیازی و میراث گذشتگان را در ثروت و مال دنیا جست و جو می کنند و بزرگ ترین پشتیبان را خویشان و دوستانشان می دانند. امیر المومنین(ع) بر این نوع اندیشه ها خط بطلان می کشد و می فرماید که بالاترین بی نیازی و ثروتف داشتن عقل و بهره مندی از آن است. بدترین فقر و بی چیزی، جهل است. بهترین ارثی که والدین برای فرزندانشان به جای می گذارند ادب، و بهترین پشتیبان وکمک کننده به انسان، مشورت کردن است. 

منبع: برگزیده راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا110 نهج البلاغه، محمد رضازداه جویباری و همکاران، ص128.

وَ قالَ(ع) : أولَی النَّاسِ بِالعَفوِ أقدَرُهُم عَلَی العُقُوبَهِ؛ سزاوارترین مردم به عفو و بخشودن، تواناترین ایشان است به کیفر رساندن.

اَولَی: سزاوارترین

اَقدَرُهُم(اَقدر+هُم): تواناترین +شان

کسی که قدرت و توان مجازات کردن ندارد و بگوید من از مجازات تو صرف نظر کردم و تو را بخشیدم بی معنا است؛ زیرا بخشودن، در صورتی معنا می دهد که قدرت بر مجازات و انتقام وجود داشته باشد. امام علی(علیه اسلام) در این حکمت تأکید دارد که هر چه شخصی قدرتمند تر باشد، به عفو و چشم پوشی سزاوارتر است. 

منبع: برگزیده راه روشن، حکمت1تا 110 نهج البلاغه، محمدرضا جویبار زاده و همکاران، ص124.

و قالَ(ع) تَذِلُّ الأُمُورُ لِلمَقَادِیرِ، حَتَّی یَکُونَ الحَتفُ فیِ التَّدبِیرِ؛ کارها چنان رام و پیرو مقدرات است؛ که گاهی تباهی در تدبیر و دور اندیشی است. 

تَذِلُّ: ذلیل می شود، رام می شود. 

لِلمقَادِیر: برای قضا و قدرها

حَتَّی یَکُونَ: تا اینکه می باشد. 

الحَتف: تباهی، مرگ

تدبیر بشر نمی تواند مانع از قضا و قدر الهی باشد، گاه تقدیرات، همه تدبیرهای بشر را بر هم می زند، از این رو حضرت(ع) می فرماید: حوادث و امور، تسلیم تقدیرهاست و انچه خداوند خواسته است همان می شود، نه آنچه بشر

تدبیر و قصد کرده است، تا جایی که همان تدابیری که بشر به خیال خودبه او سود می رساند، به تباهی یا مرگ منجر می شود. منبع: برگزیده حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه، محمد رضا جویبار زاده و همکاران ، ص45

انسان ها به دلیل گرفتار شدن در آرزو ها از هر چیزی که مناسب برای آخرت و یا همان دنیا مناسب غافل می مانند؛ چرا که فرو رفتن در آرزو ها انسان را دچار غفلت نموده و از هدف اصلی و نهایی باز می دارد. لذا حضرت در حکمت زیر رهایی از دام آرزو ها و اینکه انسان واقعیت زندگی را ببیند به برترین ثروت تعبیر می نمایند. 

حکمت33

و قال (ع): أشرَفُ الغِنَی تَرکُ المُنَی؛ برترین توانگری و بی نیازی، رها ساختن آرزوهاست. 

تَرک: رها کردن

المُنی: آرزو

رهایی از دام آرزوها و پرداختن به واقعیت های زندگی در نگاه حضرت علی(ع) به برترین بی نیازی و شریف ترین توانگری تعبیر شده است. 

برگزیده راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه محمد رضا زاده جویباری و همکاران، ص88.

#نهج_البلاغه

✨ربَّ مَفْتُون بِحُسْنِ الْقَوْلِ فيهِ؛

?چه بسا کسانی که با ستایش دیگران فریب خوردند.

? #حکمت ۴۶۲

نهج_البلاغه

✨«وَحَجُّ الْبَیْتِ وَاعْتِمَارُهُ،… وَیَرْحَضَانِ الذَّنْبَ»

?«حج و عمره بیت اللّه الحرام… شستشو دهنده گناهان هستند.»

? خطبه ۱۱۰