ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

الماس ها چیزهایی هستند که ما انسان  ها  آن ها را ارزشمند می دانیم،  از آن ها مواظبت می نمایم؛ استفاده تزئینی و زیبایی می نمایم؛ اما الماس های دیگر است که جنس زیباییشان متفاوت تر است.

جنسشان حس خوب نزدیکی با خدا است که  این الماس ها ، الماس های دعا و مناجات می باشند و ما را به سمت خداوند می کشاند تا ارتباطمان را قوی  نمایند و جان و روحمان را به درخشش ،  جلا و ذوق   رفتن به سویش وا می دارد.. 

کاش این لحظات را بیشتر دریابم.

امام علی علیه السلام :

لِكُلٍّ عَلَى الوالي حَقٌّ بِقَدرِ ما يُصلِحُهُ و لَيسَ يَخرُجُ الوالي مِن حَقيقَةِ ما ألزَمَهُ اللّهُ مِن ذلِكَ إلّا بِالِاهتِمامِ وَ الِاستِعانَةِ بِاللّهِ وتَوطينِ نَفسِهِ عَلى لُزومِ الحَقِّ، وَ الصَّبرِ عَلَيهِ فيما خَفَّ عَلَيهِ أو ثَقُلَ.
هريك از تهى‌دستان را بر زمامدار، حقّى است به‌ اندازه‌اى كه زندگى‌اش را سامان دهد و زمامدار، چنان كه بايد، از عهده آنچه خداوند بر او واجب كرده، برنيايد، جز با كوشش و يارى جُستن از خداوند و آماده كردن خويش بر همراهى حق و پايدارى در انجام دادن آنچه بر او آسان باشد يا دشوار.
نهج البلاغة : الكتاب ۵۳

صفات پيشواى حق
امام علی علیه السلام :
لا يَنبَغي أن يَكونَ الوالي عَلَى الفُروجِ وَالدِّماءِ وَالمَغانِمِ وَالأَحكامِ وإمامَةِ المُسلِمينَ البَخيلَ؛ فَتَكونَ في أموالِهِم نَهمَتُهُ ولَا الجاهِلَ؛ فَيُضِلَّهُم بِجَهلِهِ ولَا الجافِيَ؛ فَيَقطَعَهُم بِجَفائِهِ، ولَا الحائِفَ لِلدُّوَلِ؛ فَيَتَّخِذَ قَوما دونَ قَومٍ ولَا المُرتَشِيَ فِي الحُكمِ؛ فَيذَهَبَ بِالحُقوقِ، ويَقِفَ بِها دُونَ المَقاطِعِ ولَا المُعَطِّلُ لِلسُّنَّةِ؛ فَيُهلِكَ الاُمَّةَ .
ـ در توصيف پيشواى حق ـ: مى‌دانيد كه شايسته نيست بخيل، بر ناموس، جان ها، غنيمت‌ها، احكام و پيشوايىِ مسلمانان، ولايت يابد تا در مال‌هاى آنان، حريص گردد ؛ و نه نادان، تا به نادانى خويش، مسلمانان را به گمراهى بَرَد و نه ستمكار، تا به ستم، عطاى آنان را بِبُرد؛ و نه بى عدالت در تقسيم مال، تا به گروهى ببخشد و گروهى را محروم سازد؛ و نه آن كه به خاطرِ حكم كردن، رشوه ستانَد، تا حقوق را پايمال كند و آن را چنان كه بايد، نرساند و نه آن كه سنّت را ضايع سازد و امّت را به هلاكت در اندازد .
:books: نهج البلاغة : الخطبة ۱۳۱

آب نمی خواهم
یک جوان کم سن و سال دیدم،افتاده بود گوشه یسنگر…..
از وضعش معلوم بود که رفتنیه کنارش نشستم
بهش گفتم: وایسا الان می رم برات آب میارم.
دستم را گرفت و گفت: نه حاجی. آب می خوام چی کار؟
فقط زودتر از اینجا برو…. اصرار کردم که نه حتما باید برم برات آب بیارم….
باز گفت: آب نمی خوام . الان که آقا میاد؛ اگر تشنه نباشم چه جوری تو صورتش نگاه کنم؟
:books: داستانهای کوتاه

#حدیث_روز
امام علی علیه السلام :
آفَةُ الأَعمالِ عَجزُ العُمّالِ .
آفتِ كارها ، ناتوانى كارگزاران است .
:books: غرر الحكم : ح ۳۹۵۸
:large_blue_circle: مناسبتهای امروز :
روز دزفول، روز مقاومت و پایداری[ شمسی ]

مریم با چهره ای نگران و مضطرب بر روی چهار سوی در، مقابل مادرش ایستاده بود و قدرت حرکت به سمت مادرش را نداشت. مادرش که در داخل سالن مشغول نظافت بود، ناگهان سرش را با لا برد و متوجه مریم شد، نگاه آن دو به همدیگر گره خورد.
مادرش مضطرب و متعجبانه گفت:
-چی شده است؟ چه اتفاقی افتاده! چرا این قدر نگرانی؟
- مریم من من کنان گفت:
- چیزی نشده
- اگر چیزی نشده، پس چرا تو این قدر مضطرب و نا آرامی؟
مریم زبان گشود و با ترس ولرز گفت:
- چند روزقبل جشن تولد دوستم مهسا بود، همه ی دوستان را دعوت کرده بود. من را هم دعوت کرد، من دوست نداشتم بروم و بهانه های مختلف می آوردم اما او گفت:
- نه تو هم باید باشی، این طور دلچسب نیست.
من هم وقتی که دیدم تمام دوستان از مهمانی ، کادوها و لباس ها یی که می خواهند بپوشند، تعریف می کنند من هم مجبور شدم گفتم :
- فلان گردنبندم را می خواهم روی لباس صورتی ام بپوشم.
و برای آنکه در مقابل انها کم نیاورم، مجبور شدم چندساعتی گردنبند نسترن را قرض بگیرم.
مادر مریم در حالی که متعجبانه صحبت های مریم را گوش می کرد و سرش را تکان می داد گفت:
- خوب بعد چی شد؟ گردنبند را گرفتی؟
مریم گریه کنان گفت:
- کاش نمی گرفتم! کاش به آن مهمانی نمی رفتم کاش! از شما اجازه می گرفتم.
مادرش دوباره گفت:
- مگر چی شد؟ چه بر سر گردنبند آمد؟
در مهمانی بودیم که مراسم همراه با شلوغی، هیجان و برف شادی همراه بود، من هم کمی جلوتر رفتم تا از برف ها روی سر مهسا و بقیه بریزم نمی دانم در شلوغی چطور شد گردنبند گم شد هر چقدر گشتم پیدا نشد.
مادرش با ناراحتی و عصبانیت گفت:
- اخر تو نگفتی این امانت نسترن است! نگفتی بدون اجازه از ما نباید کاری انجام یدهی؟ حالا من با این آشی که تو پختی چه کار کنم؟ از کجا پیدا کنم؟
مریم با پشیمانی گفت:
- به با با نگو، هر وقت دوستم نسترن زنگ زد یک جوری دست به سرش می کنیم تا بعد پیدا کنیم؟
مادرش گفت:
- اخر من با تو چه کار کنم از کجا پیدا کنیم چه کار کنیم؟
مریم با نگرانی گفت:
- نمی دانم نمی دانم و با گریه به داخل اتاقش رفت و در را بست و گفت:
- می خواهم فکر کنم چه کاری باید انجام دهم!
ساعت ها گذشت خبری از مریم نشد مادرش نگران شد به سمت اتاقش رفت. در را باز کرد و متعجبانه مریم را با یک مشت قرص روی تختش دید با جیغ به سمتش دوید، بدنش سرد بود.
#امانت
#مسئولیت