ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

امام علی علیه السلام :

لا يَنبَغي لِلعَبدِ أن يَثِقَ بِخَصلَتَينِ : العافِيَةِ و الغِنى ، بَينا تَراهُ مُعافى إذ سَقِمَ، و بَينا تَراهُ غَنِيّا إذ افتَقَرَ .
بنده را نسزد كه به دو چيز اعتماد كند: عافيت و توانگرى، زيرا در حالى كه او را سالم مى بينى، ناگهان بيمار مى شود و در حالى كه توانگرش مى بينى ناگهان به فقر دچار مى گردد.
نهج البلاغة : الحكمة ۴۲۶.

امام حسین علیه السلام :

إلهي ! اُطلُبني بِرَحمَتِكَ حَتّى أصِلَ إلَيكَ ، وَاجذِبني بِمَنِّكَ حَتّى اُقبِلَ عَلَيكَ . . .
خداى من ! مرا با رحمتت بطلب تا به تو برسم و با نعمتت جذبم كن تا به تو روى آورم … .
الإقبال (طبعة دار الكتب الإسلاميّة) : ص ۳۴۸
مناسبتهای امروز :
 ارائه نظریه نسبیت خاص توسط آلبرت انیشتین[ میلادی ]

امام علی علیه السلام :

ـ في حَربِ صِفّينَ ـ: فَوَاللّهِ ما دَفَعتُ الحَربَ يَوما إلّا وأنَا أطمَعُ أن تَلحَقَ بي طائِفَةٌ، فَتَهتَدِيَ بي وتَعشُوَ إلى ضَوئي، وذلِكَ أحَبُّ إلَيَّ مِن أن أقتُلَها عَلى ضَلالِها، وإن كانَت تَبوءُ بِآثامِها .
ـ در جنگ صفّين ـ: سوگند به خداوند كه يك روز جنگ را به تأخير نينداختم، جز آن كه اميد داشتم گروهى به من ملحق شده، راه يابند و به نور هدايت من به راه حق آيند. اين امر، براى من دوست داشتنى‌تر است از آن كه آنان را بر گمراهى بكُشم، گرچه خود آنان، گناه خويش را بر دوش مى‌كشند .
نهج البلاغة : الخطبة ۵۵
مناسبتهای امروز :
 روز گفتگوی تمدنها[ شمسی ]
 روز جهانی صلح[ میلادی ]

مولایم 

یا ابن الحسن

قلم در قلب کاغذ فرو نمی رود تا  بنویسد ان چه را که باید بنویسد 

مولای من روزگارم در گذر است ومن نمی دانم به کدامین سو در حرکتم، رو ح و جسمم در تلاطم درون و بیرون در حرکت است و من را به سویی فرای می خواند می خواهم رهسپار جاده بی نهایت شوم؛ اما بال هایی برای پرواز به ان سو ندارم، یاریم نما و بال هایی برای پروازم به ان سمت ببخش و در مسیر خود رهسپارم نما و مرا در کوی خود قرار ده 

مولای من!

خسته ام خستگی به بلندای سال هایی که از عمرم گذشت و در حال گذر است  و نمی دانم در کدامین سرزمین برای همیشه ارام و قرار خواهم گرفت.

صبح زمستان بود؛ برف تا یک متر باریده بود. از خانه های کاهگلی روستا دود بخاری ها خارج می شد.
بچه ها می خواستند به مدرسه بروند؛ کبری خانم از آب ذخیره شده روزهای قبل، برای شوهرش مشهدی علی و بچه ها صبحانه را آماده کرد. بعد از خوردن صبحانه بچه ها راهی مدرسه شدند و شوهرش مشهدی علی به سرکارش رفت.
بعد به سراغ مرغ ها رفت به آنها دانه داد؛ جلوی دام ها یونجه ریخت، اتاق ها را مرتب کرد و در همین حین به فکر ناهار افتاد؛ اما آبی در ظرف ها باقی نمانده بود. گرمپوشش را بروی لباس هایش پوشید، گوشه ای از چهارقدش را در جلوی دهانش بست. مشک را بر روی دوشش گذاشت و به سمت رودخانه به راه افتاد.
کوچه های روستا پر از برف بود؛ پاهایش تا زانو در برف فرو رفته می رفت و سرما در مغز استخوانش رسوخ می کرد. هر بار تصمیم داشت به خانه برگردد؛ اما فکر ناهار و آب خانواده و لب های خشکیده بچه ها او را مصصم تر می کرد که به حرکتش ادامه دهد. او سرا شیبی ها را یکی پس از دیگری پشت سر می گذاشت تا به رودخانه رسید؛ به سختی آب به داخل مشک ریخت و آن را بر روی دوشش گذاشت. هنگام بازگشت کمی هوا مه آلود بود و صدای زوزه گرگ ها می آمد ، ترس از حمله گرگ ها و گم شدن در جنگل وجودش را فرا گرفته بود. مسیر دو راه داشت؛ اما اشتباهی از راهی رفت که به سمت جنگل و دره بود. هر چه قدر پیش می رفت، بیشتر سردرگم می شد؛ سرما لزره بر اندامش انداخته بود و دندان هایش تکان می خورد، خستگی خواب را مهمان چشمانش کرده بود؛ در گوشه ای نشست.
نزدیکی ها غروب شد؛ اما شوهرش و بچه هایش هر چه قدر منتظر ماندند؛ خبری از همسرش کبری خانم نبود.
دلواپس شدند، مشهدی علی به خانه‌ی همسایه اش مشهدی رضا رفت و از مریم خانم زن مشهدی رضا سراغ کبری خانم را گرفت؛ او هم خبری نداشت. در فکر فرو رفت، ناگهان یادش به ظر های خالی آب افتاد و با خودش گفت:
احتمالا رفته است از رودخانه آب بیاورد. بچه ها را به همسایه اش مریم خانم سپرد؛ لبا سهایش را تند تند پوشید. با پتو و فانوس و مشهدی رضا به سمت رودخانه به راه افتادند. مسیر سخت بود؛ برف دوباره باریدن گرفته بود؛ هر چه قدر می خواستند قدمهایشان را تندتر بردارند؛ اما به زمین می خوردند تا این که با هر سختی که بود، بالآخره به رودخانه رسیدند، این طرف و آن طرف رودخانه را گشتند؛ خبری از کبری خانم نبود؛ تصمیم گرفتند از همدیگر جدا شوند و هر کدام مسیری را بروند و دوباره در همان جایی که بار اول بودند؛ به همدیگر برسند. مشهدی رضا از گوشه سمت چپ رودخانه و مشهدی علی از گوشه سمت راست رودخانه رفت.
مشهدی علی صدا می زد:
-کبری خانم کجایی ؟ جواب بده!
صدایی شنیده نشد؛ برفی انباشته شده بود و مشکی خونی کمی آن سوی تر زمین را رنگی کرده بود.
#داستانک

#تفسیر_قرآن
#سوره_حاقه
بسم الله الرحمن الرحیم

« فَلَيسَ لَهُ الْيوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ(الحاقة/35)
از اين رو امروز هم در اينجا يار مهرباني ندارد،
وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ(الحاقة/36)
و نه طعامي، جز از چرک و خون!
لَا يأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ(الحاقة/37)
غذايي که جز خطاکاران آن را نمي‌خورند!
فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ(الحاقة/38)
سوگند به آنچه مي‌بينيد،
وَمَا لَا تُبْصِرُونَ(الحاقة/39)
و آنچه نمي‌بينيد،
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ(الحاقة/40)
که اين قرآن گفتار رسول بزرگواري است،
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ(الحاقة/41)
و گفته شاعري نيست، اما کمتر ايمان مي‌آوريد!
وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ(الحاقة/42)
و نه گفته کاهني، هر چند کمتر متذکر مي‌شويد!
تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ(الحاقة/43)
کلامي است که از سوي پروردگار عالميان نازل شده است!
:seedling: پیامها:
:seedling: 1- دوزخیان نه از نظر روحی در رفاه هستند« فلَيسَ لَهُ الْيوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ» و نه از نظر جسمی« وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ»
:seedling: 2- ایمان نیاوردن به خدای بزرگ و بی تفاوتی نسبت به گرسنگان خطایی نابخشودنی است.« لَا يأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ»
:seedling: 3- در بینش الهی تمام هستی ارزش دارد چون مورد سوگند خداوند قرار گرفته است.« فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ وَمَا لَا تُبْصِرُونَ»
:seedling: 4- در مادیات محصور نشویم ، نادیدنی ها بسیار است. « ما لا تبصرون»
:seedling: 5- در مدیریت از نیروهای سالم خود دفاع کنید و شبهات علیه آنان را برطرف سازید. « و ما هو بقول شاعر… و لا بقول کاهن»
:seedling: 6- خداوند اتمام حجت می کند. نزول وحی از سوی پروردگار جهانیان و واسطه ی وحی رسول کریم است.« لقول رسول کریم…تنزیل من رب العالمین»
:seedling: 7- مبلّغ توقع ایمان آوردن تمام یا اکثریت مردم را نداشته باشد.« قلیلا ما تؤمنون»
:seedling: 8- ایمان به تنهایی کافی نیست ذکر هم لازم است. ممکن است ایمان باشد؛ ولی انسان غافل باشد. «قلیلا ما تؤمنون…قلیلا ما تذکرون»
:seedling: 9- به خاطر عدم پذیرش اکثریت از گفتن سخن حق صرفنظر نکنید.«لقول رسول کریم….قلیلا ما تؤمنون»
:books: تفسیر نور حجت الاسلام و المسلمین قرائتی، ج10، جزء29، ص205