ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

صبح جمعه، وقتی مجلس روضه در خانه برگزار می‌شد، همان جلوی در می‌نشست. هر کس وارد می‌شد جلوی پای او می‌ایستاد و با خوش‌رویی از او استقبال می‌کرد؛ فرقی نداشت چه کسی باشد. اگر کودک بود، برایش دعایی می‌خواند و نوازشش می‌کرد. گاه می‌گفت روضۀ علی‌اصغر علیه‌السلام بخوانند.
یک روز جمعه، در بین روضه در باز شد، آقا برخاست و دست بر سینه احترام گذاشت. نگاه که کردم کسی را ندیدم! تعجب کردم!
آقا که نشست تازه متوجه شدم، کودکی وارد شده بود که به نظر بیش از ده سال نداشت.
بر اساس خاطرۀ یکی از شاگردان آقا

این بهشت، آن بهشت، ص۵٧

امام خمینی (ره):

خودخواهان و طاغوتيان، قرآن كريم را وسيله ‏اى كردند براى حكومت‌هاى ضد قرآنى؛ و مفسران حقيقى قرآن و آشنايان به حقايق را كه سراسر قرآن را از پيامبر اكرم(ص) دريافت كرده بودند و نداى‏ «انّى تاركٌ فيكُمُ الثقلان‏» در گوش‌شان بود با بهانه ‏هاى مختلف و توطئه‏ هاى از پيش تهيه شده، آنان را عقب زده و با قرآن، در حقيقت قرآن را- كه براى بشريت تا ورود به حوض بزرگ‌ترين دستور زندگانى مادى و معنوى بود و است- از صحنه خارج كردند؛ و بر حكومت عدل الهى- كه يكى از آرمان‌هاى اين كتاب مقدس بوده و هست- خط بطلان كشيدند و انحراف از دين خدا و كتاب و سنت الهى را پايه‌گذارى كردند.

#امام_خمینی
صحیفه امام؛ ج21؛ ص341 | وصیت‌نامه سیاسی- الهی

گاهی اوقات ما انسانها اعمال خیری را انجام می دهیم ، اما با همین اعمال خیر چه بسا باعث دوری از خداوند شویم، چرا که با غرور، تکبر، منت و .. باعث می شویم، که  ارزش کارمان از بین برود. اما گناهی که شخص انجام دهد متوجه اشتباه خویش گردد  توبه نماید خیلی با ارزش تر است؛ چرا که شخص پشمان به اصلاح کار خویش می پردازد و اعمال صالحه خواهد داشت، اما فرد مغروری که کار خیر کرده چه بسا روز به روز بر گناهان خویش افزاید ولی در گمان خویش باشد که به اعمال صالحه می پردازد.

سيِّئَةٌ تَسُوءُكَ خَيْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَة تُعْجِبُكَ.

 گناهی كه تو را ناراحت (و پشيمان) مى سازد نزد خدا بهتر است از كار نيكى كه تو را مغرور مى كند.

حکمت ۴۶

بودن

تو به هوای بودن، دل مرا شکستی

دل غمین ما را، تو سینه دست بستی

من که دگر نخواهم، در این جهان بمانم

بس است زندگانی، بس است عمر و پستی

خداوند تبارک و تعالی آنگاه که انسان را آفرید برای او اعضایی  قرار داد و برای هر کدام از اعضا منافع به گونه ای که حکمتش اقتضا کرده باشد، هر چیزی را بر اساس مصلحت تدبیر نماید. حتی آب دهان که گاهی او قات با خود فکر می کنیم این آب دهان برای چیست . امام صادق به خوبی برای مفضل این واقعیت را آشکار می نماید.

درباره آب دهان و مصالح آن بیندیش. خدای جلّ علا چنان تدبیر نمود که این آب همواره به سوی دهان سرازیر باشد تا کام و گلو را تر نگاه دارد و خشک نشود. اگر این جایه ها نا مرطوب بمانند هر آینه آدمی هلاک می شود؛ زیرا آبی در دهان نمی ماند که انسان با آن آب، غذای خشک را نرم گرداند و فرو برد [بسیار دیده شده که غذایی، خشک آدمی را هلاک کرده است] . بدان که این رطوبت در حکم مرکب راهوار غذاست[و آن را به معده می رساند]نیز این تری به صفرا[و یا سوداء]  می رسد و این کاملا به سود انسان است و اگر صفرا خشک شود آدمی در هلاکت می افتد.

منبع: توحید مفضل، ص68.