ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

نظر پیامبر (ص) در مورد خصایص اخلاقی
پيامبر صل‏ی الله‏ عليه‏ و‏آله :
اَلْعَدْلُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الاُْمَراءِ اَحْسَنُ، وَ السَّخاءُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الاَْغْنياءِ اَحْسَنُ، اَلْوَرَعُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الْعُلَماءِ اَحْسَنُ، اَلصَّبْرُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الْفُقَراءِ اَحْسَنُ، اَلتَّوبَةُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الشَّبابِ اَحْسَنُ، اَلْحَياءُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى النِّساءِ اَحْسَنُ؛
عدالت نيكو است اما از دولتمردان نيكوتر، سخاوت نيكو است اما از ثروتمندان نيكوتر؛ تقوا نيكو است اما از علما نيكوتر؛ صبر نيكو است اما از فقرا نيكوتر، توبه نيكو است اما از جوانان نيكوتر و حيا نيكو است اما از زنان نيكوتر.
منبع: نهج الفصاحه، ح 2006

شهیده بتول چراغچی
شهیده بتول چراغچی نامی آشنا برای همه مردم ایران است،وی درسال 1306 متولد شد و دارای 5 فرزند دختر و 2 پسربود. همیشه به خانواده خود می گفت: من طاقت از دست دادن شماها را ندارم. خدا کند اگر قرار است یکی از شما شهید شوید قبل از آن من بروم. آن قدر در زمان رضاخان صف بی نانی و سختی معاش مردم را دیده بود که دیگر تحمل نداشت.از تاریخ کشف حجاب و سختیهایی که دراین راه کشیدند تا حجاب خود را تا به امروز حفظ کنند، از بیرون رفتنهای شبانه برای درامان ماندن از دست سربازان رضا خان، از زندانی شدن و در خانه و… را برای دخترش بازگو میکرد.

اظهار میکرد: دیگر تحمل ندارد آن روزها تکرار شود.آرزو داشت پیروز شوند. او می دانست اگر پیروز نشوند آنها هر کار که بتوانند با مردم انجام می دهند و معتقد بود ما باید آن قدر برویم، آن قدر خون بدهیم تا پیروز شویم.

 شهادت

راهپیمایی به هم ریخته بود،عده ای می گفتند برگردید خطرناک است حالا هلی کوپترها هم تیراندازی می کردند. تیراندازی شدید شده بود. رفت کنار یک ماشین ایستاد، تانک با سرعت زیاد از سمت چهارراه به سمت شهیده پیچید. جوانها روی تانک ریخته بودند تا شاید جلوی حرکت آن را بگیرند اول به سمت وسط بولوار سرعت گرفت. لحظه بسیار سختی بود.بتول چراغچی شهید شد، پوست صورتش جمع شده بود.
ایشان در سن 51 سالگی در تاریخ 10/10/57 درمبارزه با نظام ستمشاهی درراهپیمایی مشهد مقدس شربت شیرین شهادت را نوشید.
شهیده بتول چراغچی شهادت پسرش را ندید،ایشان همان طور که دوست داشت، قبل از امیرمحمد (پسرش) شهید شد.امیر محمد بعد از 5 دختر به دنیا آمده بود. همه علاقه عجیبی به او داشتند و او را امیرتاج صدا می زدند. امیرمحمد از کوچکی با دوستان خود به راهپیمایی می رفت. با اینکه برای مادرش خیلی عزیز بود، اما شهیده هیچ وقت از رفتن او ناراحت نبود. او صبح می رفت راهپیمایی و پخش اعلامیه و شب می آمد.
ایشان به فرزندان خود تأکید کرده بود که هر جور هست ما باید پیروز شویم، اگر چه خیلی کشته بدهیم، اگر چه زمان مبارزه طولانی شود، اما باید پیروز شویم!

منبع” بانوان شهید استان خراسان رضوی

نظر امام خامنه ای(مدظله العالی) در مورد مادران شهدا
در جامعه ما، مادراني با اين خصوصيات كه از پدرها بهتر و قويتر و آگاهانه ‏تر ايستادند، در اين ميدان بسيارند. اين همان تربيت اسلامي است؛ اين همان دامان پاك و مطهّر و نوراني فاطمه زهرا سلام‏اللَّه ‏عليهاست. شما دخترانِ فاطمه هستيد؛ فرزندان فاطمه زهرا هستيد؛ دنبال ره‏روان فاطمه زهرا هستيد.
اميدوارم كه انوار مقدّس ولايت و معنويت و معرفت، دلهاي همه شما را روشن كند و روزبه ‏روز در جهت حفظ هويّت اسلامي، زنان مسلمان گامهاي بلندتر و بهتري بردارند و روح مطهّر امام راحل - كه اين راه را به روي زنان ما باز كرد - مشمول الطاف و تفضّلات الهي باشد و ان‏شاءاللَّه ادعيّه زاكيّه حضرت ولي‏عصر ارواحنافداه شامل همه شما خواهران گرامي و عزيز من باشد.

 بيانات مقام معظم رهبري30/06/1379
منبع : روزنامه جمهوري اسلامي

سیره رفتاری امام خمینی(ره) با همسر
بنیانگذار جمهوری‌اسلامی که تا مرز عصمت پیش رفت و نمونه بارز و عینی انسانی الهی و ملکوتی بود و در تمامی شؤون زندگی، طبق احکام و دستورات دینی عمل می‌نمود، از جمله نوادر روزگار ما بود که چه در کل جامعه و فرآیند انقلاب و چه در زندگی خصوصی و خانوادگی خود برخوردی توأم با اکرام و احترام با زنان و دختران داشت که پرداختن به امّا در این اجمال اشاره‌ای مختصر به نحوه برخورد ایشان با همسر و دخترانش در کانون خانواده‌، ما را در تفهیم هر چه بهتر و بیشتر لزوم و ضرورت تکریم بانوان یاری خواهد نمود.
همسر بزرگوار امام خمینی قدس‌سرّه در مورد نحوه برخورد حضرت امام(ره) با ایشان می‌گوید:
حضرت امام به من خیلی احترام می‌گذاشتند و خیلی اهمیت می‌دادند. هیچ حرف بد یا زشتی به من نمی‌زدند … امام حتی در اوج عصبانیت هرگز بی‌احترامی و اسائه ادب نمی‌کردند. (امام در هنگام ناهار یا شام) غذا را شروع نمی‌کردند؛ به بچه‌ها هم می‌گفتند: صبر کنید تا خانم بیایند … حضرت امام [کارهای خانه] جارو کردن و ظرف شستن و حتی شستن روسری بچه خودمان را هم وظیفه من نمی‌دانستند و اگر به جهت نیاز گاهی به این کارها دست می‌زدم، ناراحت می‌شدند و آن را به حساب نوعی اجحاف نسبت به من می‌گذاشتند. حتی وقتی وارد اتاق می‌شدم، به من نمی‌گفتند: «در را پشت سرتان ببندید» صبر می‌کردند تا بنشینم و بعد خودشان بلند می‌شدند و در را می‌بستند… امام در مسایل خصوصی زندگی من دخالت نمی‌کردند… هر طوری که دوست داشتم، زندگی می‌کردم. به رفت و آمد با دوستانم کاری نداشتند…

به احمدجان خیلی سفارش (مرا) کردند. به او گفتند: خیلی مواظب [مادرت] باش. من نتوانستم تلافی کنم و تو تلافی کن.»
خانم فریده مصطفوی، دختر امام تأکید می‌کند:«هیچ وقت ما ندیدیم ایشان[امام] به خانم بگویند «فلان کار را انجام بده» و یا حتی «یک چای برای من بریز»… خیلی به ایشان[مادرم] اظهار محبّت و علاقه می‌کردند و مقید بودند این اظهار محبّت و علاقه را جلوی ما فرزندان هم علنی کنند. امام احترام فوق‌العاده برای خانم قائل بودند… در طول شصت سال زندگی، هیچ وقت یک لیوان آب از خانم نخواستند… در شرایط سخت روزهای آخر، هر وقت چشم باز می‌کردند، اگر قادر به صحبت بودند، می‌گفتند: خانم چطورند؟… اگر روزی خانم غذا را تهیه می‌کردند، هر چقدر هم که بد می‌شد، کسی حق اعتراض نداشت و امام از آن غذا تعریف می‌کردند. امام به ما می‌گفتند: هیچ کس مادر شما نمی‌شود.»
:books: پا به پای آفتاب، ج 1، صص 92و 97.