فصل‌ها در انتظارند
در این روزهای پایانی، نبض زمستان تندتر از قبل می‌زند. این روزها هراس وجودش را فرا گرفته، سرنوشت نه چند دورش را
می‌نگرد که باید معرکه را به بهار بسپارد و دوباره به انتظار نشیند تا زمان خودنمایی‌اش فرار رسد و این‌گونه است که هر شروعی، پایانی دارد و فصلی در انتظار فصلی دیگر.
روزهای پایانی سال، نزدیک است. فصل نو شدن، زنده شدن و شکوفایی در راه است. فصل‌های سال، همه مژده و پیامی دارند از زندگی، فصل جدید، تلاش، تکاپوی جدید، پرهیز از ناامیدی، گذر زمان و اینکه این لحظات ناب را دریابید و از طبیعت و رنگ، به رنگ شدن فصل‌ها، درس بگیرید و توشه‌ای در راه رسیدن به مقصد حقیقی، به دست آورید که این بزم و یا اندوه‌ها، برچیده خواهد شد.
غروب جمعه یک حسی دارد، آنگاه که انسان از صبح منتظر است ، منتظر مهمانی مهم و ویژه ومطمئن است که حتماً تا شب خواهد رسید، اما هنگامی که شب می شود آن مهمان قرارش را به جمعه دیگر موکول می کند واین قرارها هر بار در جمعه های دیگر تمدید می شود.
واین گونه است روزهای انتظار و مهمانی که خواهد رسید، اما هنوز نرسیده است و انگار که وسیله ای که باید ایشان را برساند نیست و آن هم انتظار واقعی وتقوای ما است..
این حکایت همچنان باقی است انتظار های ما وتقوای ما….
مولای من!
ای جان من!
ای جان من و جانان من
جانا! برگردد که بی تو جان به لب رسید.
اللهم عجل لولیک الفرج.
مولای من!
مرا هم بخر
مولای من!
مرا غلام حلقه به گوشت کن
خدای من! آیا می شود ریسمان محبتت را از آسمان به زمین آویزان کنی و مرا به آن بالا، بالاهای بی بازگشت ببری؟
دیگر توان و صبری برایم نمانده قفس تن را می خواهم رها کنم. بال پروازم را بگشا تا پرواز کنم.
زندگی در حرکت است.
اتفاقات و طوفان‌هایی در مسیر زندگی راه میابند که صبر و توان انسان را می‌گیرند. در این هنگام وجود پناهگاهی مطمئن و آرام انسان را در مقابل آن محافظت می‌نماید. حال چنین پناهگاهی قرآن و خداوند است که باید همه به آن پناه ببرند تا از شر طوفان‌ها و بلایا در امان باشند.
کاش! آرامش.
کاش! زندگی