ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

پسرک تنها

🍃علی تنها در میان باغی بی‌هدف پیش می رفت و پایش را به سنگ‌ها می‌زد. همین طور که پیش می‌رفت ناگهان خود را در جلوی کلبه ای با در چوبی کهنه‌ای دید. هوا سرد بود و خورش یواش یواش پشت کوه‌ها می‌رفت. به خودش جرأت داد. جلو رفت و در را باز کرد. صدای ناله‌ی در ضربان قلب علی را چند برابر کرد. آب دهانش را قورت داد و دوباره در را هُل داد. از جرز در وارد کلبه شد.

🍂 تارهای عنکبوت اطراف پنجره را گرفته بود و خاک همه جا را پوشانده بود، اجاقی آن سو تر قرار داشت که چند چوب نیم‌سوخته آن را روشن نگه داشته بود، چند ظرف کوچک در گوشه کلبه روی زمین افتاده بود، جلوتر رفت قدم هایش را با ترس بر زمین می گذاشت.

💫 چشمش به جسم لاغر زنی افتاد که بر روی تخت با لباس های کهنه و پاره خوابیده بود؛ کمی جلوتر رفت در کنار تخت او نشست با تعجب به او نگاه کرد، با خودش فکر کرد: « چرا تنهاست، خانواده او کجاست؟» در همین فکرها بود که گلنساء خودش را بر روی تخت جابه جا کرد که یکدفعه دستش به علی خورد؛ از خواب پرید، وحشت زده به علی نه ساله نگاه کرد، گفت: «تو کی هستی، اینجا چه کار می کنی؟»

🍁 چشم‌های علی بارانی شد، فین فین کنان گفت: «وضع مالیمون خوب بود؛ اما مادرم مریض شد. پدرم هر چه داشتیم خرج دکترش کرد؛ ولی فایده نداشت و مادرم فوت کرد. من و پدرم تنها ماندیم. پدرم بی حوصله و عصبی شد. مدام مرا کتک می زد… » گریه‌های علی تبدیل به هق هق شد. گلنساء چشم‌های نمناکش را پاک کرد. چشمش به رد زخم‌های کهنه و تازه روی دست و صورت علی افتاد. دلش گرفت، گفت: «با همسرم زندگی می کردم و با هم حصیر می بافتیم به شهر می بردیم و می فروختیم؛ اما یکدفعه همسرم بیمار شد و فوت کرد. الان… من تنهام، می تونی پیش من بمونی، از تو مواظبت می کنم.»

🍃علی لبخند زد. گلنساء نیرویی تازه یافت از جایش بلند شد؛ شروع به تمیز کردن کلبه کرد و از بیرون چوب آورد آتش را روشن کرد، او خوشحال به این سو و آن سو می‌رفت. قابلمه روی اجاق گذاشت تا بعد مدت‌ها غذای گرم درست کند.

#داستان