ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

زن و آشپزی

یکی از هنرهای زن هنر آشپزی است. خانم‌ها با به نمایش گذاشتن هنر آشپزیشان حس خوشایندی در خانواده ایجاد می‌کنند. چه قدر خوب می‌شود که روزهای تعطیل که افراد خانواده در کنار یکدیگر هستند، به انجام آشپزی دسته جمعی بپردازند. مادر وقتی که غذا را درست می‌کند؛ هنگامی که غذا را سر سفره می‌آورد و همه در کنار سفره جمع می‌شوند؛ جلسه تعامل و جلسه آرامش و هم فکری هم ایجاد می‌شود که همه دارند یک کار و هدف مشترکی را انجام می‌دهند. در جامعه کنونی بیشتر افراد از لذت غذای خانگی  محروم هستند و به مغازه‌هایی روی می‌آورند  که غذاهای بیرون بر دارد و در این جامعه صنعتی تعاملات اعضاء با یکدیگر کاهش یافته است و اکثر خانواده از نشستن سر سفره و در کنار یکدیگر محروم هستند  و هر کدام از اعضاء برای خود جدا تدارک غذا می‌بینند و در اتاق جدا یا پشت میز کارش غذا را میل می‌کند، در این صورت از لذت همراهی و در کنار یکدیگر بودن، بی بهره هستند.

شبکه های مجازی افراد را به تنهایی  و دوری از خانواده سوق دهند که هر کسی در صفحه شخصی خودش در حال تعامل است و با تنهایی دست و پنجه نرم می‌کند، اما با برنامه‌ریزی مناسب  هنگامی که بچه‌ها کوچک هستند، شیرینی بپزد یا برای آنان غذای مورد علاقه‌شان را درست کند.  حال با توجه به این‌که آشپزی یک هنر است و طعم غذای خانگی و سلامت آن غذا با غذای بیرون قابل مقایسه نیست، اما اگر اعضای خانواده می خواهند از یک غذای سالم و در عین حال از یک دورهمی مسالمت آمیز  برخوردار شوند، باید در تهیه غذا همفکری کنند، یک برنامه غذایی بنویسند و این گونه نباشد که هر کدام بهانه بگیرند که من این غذا را دوست ندارم یا غذای دیگری مطابق میل من است، بلکه با همدیگر به یک توافقی برسند و به گونه‌ای شرایط را مدیریت کنند که هیچ‌کدام به زحمت زیادی درخرج و تدارک آن غذا نیفتند و با بهانه‌گیری‌های بی‌مورد همدیگر را آشفته نکنند، چرا که وقتی محیط خانواده محیط پر تنشی شود، مادر خانواده هنوز عشق و علاقه بر پختن غذا را ندارد و فقط خواهان این است که غذای را تدارک ببیند که خانواده میل کنند و آن عشقش را در غذا خوردن از دست می‌دهد؛ چه بسا این‌که از آن غذا غافل شود و آن غذا آن طور که انتظار می‌رود؛ آماده نشود.  آن لحظه باید خوددار بود و به خانم سخت نگرفت و او را مورد انتقاد یا تحقیر قرار نداد و چه بسا در بارهای قبل آشپزی خوبی داشته و همه چیز مطابق میل اعضای خانواده بوده است و آن یک‌بار که این اتفاق افتاد، باز هم بابت زحمات خانم از او تشکر نماید تا حس بهتری داشته باشد و در زمان‌های بعد جبران کند.

#زن_و_خانه‌داری
یکی از مشاغل مهم و با اهمیت یک زن خانه‌داری است. این شغل شریف به معنای تحقیر و حقارت زن به عنوان خدمتکاری نیست، بلکه او با روح لطیفی که دارد، موجب برقرار شدن شرایط امن و آرامش بیشتر و کانون خانواده را گرم و آرام برای اعضای آن می‌نماید؛ به علاوه این‌که پاداش‌های اخروی نصیبش می‌گردد.
یک زن می‌تواند نقش مهمی در آینده فرزندانش داشته باشد؛ او با نقش‌هایی که در خانواده به عنوان همسری و مادری دارد، می‌تواند مشاوری خوب برای همسر و فرزندانش باشد.
زن با تربیت نسلی شهادت طلب و الهی می‌تواند فرزندانش را به سعادت و کمال همه جانبه در دنیا و آخرت برساند و به علاوه این‌که می‌تواند افرادی را تربیت نماید که برای جامعه مثمر ثمر باشد و به این تریت هم خود و هم خانواده‌اش در جایگاه اجتماعی مناسبی قرار گیرند.
زن می تواند در کنار شغل شریف خانه‌داری به مشاغل اجتماعی نیز بپردازد، البته به شرط آن که از توانایی جسمی و روحی کافی بهره‌مند باشد. زن در صورتی می تواند به مشاغل اجتماعی بپردازد که علاوه بر آن شغل، تأمین نیازهای خود و خانواده را در اولویت قرار دهد.
در پایان کلام مقام معظم رهبری (مدظلعه العالی) را در مورد حساسیت شغل خانه‌داری برای زنان می‌آوریم. ایشان چنین می‌فرماید: «بنده عقیده ندارم به این که زن‌ها نباید در مشاغل اجتماعی و سیاسی کار کنند؛ نه، اشکالی ندارد؛ اما اگر چنانچه این به معنای این باشد که ما به خانه داری به چشم حقارت نگاه کنیم، این می‌شود گناه. خانه داری یک شغل است؛ شغل بزرگ، شغل مهم، شغل حساس، شغل آینده ساز.» 11 / 2 / 1392
آری! زنان در هر مقام و رتبه‌ای هم که باشند، نباید به خانه‌داری به دیده حقارت بنگرند و این کار را کم اهمیت تلقی کنند. همچنین مردان نیز نباید شغل خانه‌داری را کم ارزش بدانند، چرا که مردان زمانی می توانند با خیال آسوده در بیرون از خانه به شغل و وظیفه خود بپردازند که همسر آن‌ها در خانه به بهترین وجه ممکن وظایف خویش را انجام دهد. بنابر این شایسته است که مردان نیز در رسیدگی به امور منزل یار و مددکار همسر خویش باشند و از او پشتیبانی کنند.

زندگی در غزه به توان بی رحمی و وحشی گری است که یزید زمانه بر مظلومان و کودکان و زنان بی پناه غزه تحمیل می نماید و البته زندگی که نه بیشتر شکنجه ای است که خوراک چندین ساله آنان شده است.
در این روزها نداها در گلوها حبس و سیل اشک همچنان روایت گر ظلم و غارت و مظلومیت است.
این سیل روزی خروشان خواهد شد و چشمه ها بلکه دریا هایی طوفانی از خشم و غیرت و… از سرتاسر جهان به سویشان روانه خواهد کرد و امواجشان آنان را غرق و در هم خواهد کوبید. آن روز زیاد دور نیست.
اندکی صبر که خدا یاری می کند و صبح پیروزی طلوع خواهدکرد و دیو زمانه با کاخ کذایی خود فرو خواهد ریخت.

سکوت خداوند در قبال ظالمان!
 
پرسش :چرا خداوند در قبال ظلم ظالمان سکوت نموده است و آنها را نابود نمی کند؟!
پاسخ اجمالی:
مجازات فوری و نابود کردن ظالم با «اختیار» انسان و اتمام حجّت منافات دارد. اگر هر عمل ظالمانه ای، بلافاصله و به صورت فوری، جزا داده شود، هیچ کس جرأتی برای بروز اراده واقعی و ظهور باطنش نخواهد داشت.
فرصت دادن به ظالمان به معنی سکوت خداوند در برابر ظلم نیست؛ ممکن است برخي از ظالمان توبه كنند. گاهی خداوند طبق «سنّت استدراج» به ظالمان فرصت می دهد تا زمینه شدید تر شدن عذاب اخروی خود را فراهم کنند. همچنین طبق خاصیّت نظام هستی، نمی ‌‌توان در این دنیا تمام مجازات برخی از ظالمان را اجرا نمود.
از طرفی خداوند سرنوشت هیچ قوم و ملّتى را تغییر نمى دهد مگر آن که آنان آنچه را در وجود خودشان است تغییر دهند؛ خداوند هم ظلم کردن و هم زير بار ظلم‌ رفتن را نمي‌ پذيرد.

پاسخ تفصیلی:
سکوت خدا دربرابر ظالمان!
یکی از اموری که گاهی در تعارض با عدل الهی به آن استناد می شود مسأله «ظلم ظالمان» می باشد؛ اینکه چرا خداوند در قبال ظلم ظالمان سکوت نموده است و آنها را نابود نمی کند؟

در پاسخ به این سؤال چند نکته باید مورد توجه قرار گیرد:

مجازات فوری و نابود کردن ظالم با اختیار انسان، اتمام حجّت و فرصت توبه منافات دارد:
اگر هر عمل ظالمانه ای، بلافاصله و به صورت فوری، جزا داده شود، هیچ کس جرأتی برای بروز اراده واقعی و ظهور باطنش نخواهد داشت و با پدید آمدن حالتی شبیه به جبر، اختیار و جسارت هر کس برای انتخاب آزادانه اعمال از بین خواهد رفت و مجالِ کامل شدنِ حجتِ روز جزا فراهم نخواهد آمد. خداوند انسان ها را خلق كرده و زمينه تكامل را بسبب اختيار در وجود آنها قرار داده تا خود در مسير كمال حركت كنند، نه اين كه به مجرد ظلمی، آنها را هلاك نمايد و فرصت تکامل را از بین ببرد، چه بسا که در فرض نابودی به محض ظلم، انسانی بر روی زمین باقی نمی ماند، کما اینکه قرآن کریم نیز در آیه 45 سوره فاطر مي فرمايد: «وَ لَوْ یُؤاخِذُ اللهُ النّاسَ بِما کَسَبُوا ما تَرَکَ عَلى ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ وَ لکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلى أَجَلٍ مُسَمّىً فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللهَ کانَ بِعِبادِهِ بَصِیراً»؛ (هر گاه خداوند مردم را به كارهايى كه انجام داده‏ اند مجازات كند جنبنده‏ اى را بر پشت زمين باقى نخواهد گذاشت! ولى [به لطفش] آنها را تا سر آمد معينى تاخير مى‏ اندازد [و مهلت مى‏ دهد تا خود را اصلاح كنند] اما هنگامى كه اجل آنها فرا رسد، [خداوند هر كس را به مقتضاى عملش جزا مى ‏دهد] كه او نسبت به بندگانش بيناست [و از اعمال و نيات همه آگاه است]).(1)

علاوه بر این ممکن است برخي ظالمان بالاخره در مراحل بعدي عمر خود توبه كنند و از طريق توبه شرايط جلب رحمت الهي جهت تکامل را فراهم سازند و افراد زيادي از اين دسته اند. از مجموع آیات قرآن استفاده می ‌‌شود؛ خداوند افراد گناه ‌کار را در صورتى که زیاد آلوده به گناه نشده باشند، به وسیله زنگ ‌هاى بیدار باش و عکس العمل‌‏ هاى اعمالشان، و یا گاهى به وسیله مجازات‌‌ هاى متناسب با اعمالى که از آنها سرزده است، بیدار مى‌‌‏ سازد و به راه حق بازمى‌‌‏ گرداند. اینها کسانى هستند که هنوز شایستگى هدایت را دارند و مشمول لطف خداوند مى ‌‌‏باشند.(2)

فرصت دادن به ظالم حکمت دارد و به معنی سکوت خداوند در برابر ظلم و بی توجهی به مظلوم نیست:
اینکه بنا بر مصالحی خدواند به ظالم فرصت می دهد تا توبه کند یا اگر توبه نکرد در زمان مشخصی او را مجازات کند و فورا مجازات نمی شود به معنی سکوت خداوند در برابر ظلم نیست و خداوند حق مظلومان را از راه های دیگری جبران می کند. چرا که خداوند مدبر بندگان خویش است و از این جهت همانند پدر نسبت به فرزندان خود می‌ باشد، همان گونه که دفاع از فرزند و گرفتن حق او از ظالم بر پدر واجب است، دفاع از مظلومان و گرفتن حقوق آنان از ستمگران نیز بر خداوند واجب است.(3)

خداوند گاهی به ظالمان فرصت می دهد و این امر در واقع زمینه بیشتر و سنگین تر شدن عذاب اخروی آنها را مهیا می کند. این همان موضوعی است که در ادبیات دینی به «سنت استدراج» و «امهال»؛ (مهلت دادن) معروف است. قرآن کریم در آیه 178 سوره آل عمران به همین سنت الهی اشاره کرده و می فرماید: «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ»؛ (آنها که کافر شدند [و راه طغیان پیش گرفتند] تصوّر نکنند اگر به آنان مهلت مى ‌دهیم به سودشان است. ما به آنان مهلت مى ‏دهیم براى این که بر گناهان خود بیافزایند و براى آنها عذاب خوارکننده ایست). حضرت زینب(علیها السلام) نیز در شام و در پاسخ به یزید و یزیدیان که از جنایات خود خوشحال بودند به همین آیه استدلال کردند.(4)

در بسیاری از موارد ظالمان و ستم‌ گران در همین دنیا نیز به سزای بخشی از اعمال خود می‌‌ رسند؛ اما نظام هستی بر این قرار گرفته است که تمام مجازات در این دنیا نباشد، چرا که اساسا، نمی ‌‌توان در این دنیا تمام مجازات برخی از ظالمان را اجرا نمود. مثلا فردی که هزاران نفر را به قتل رسانده، چه مجازاتی در این دنیا می ‌‌توان برایش در نظر گرفت؟ اینکه خداوند جلوی برخی از ظلم ها و شرارت ها را نمی گیرد، به معنای آن نیست که از بی عدالتی ظالمین راضی است یا توان برطرف کردن آن را ندارد، بلکه گاهی ضرورت هایی بالاتر جلوی دخالت مستقیم خداوند در برطرف شدن این امور یا مانع شدن خداوند از تحقق این شرارت ها را می گیرد.

انسانها خودشان نیز باید برای برطرف شدن ظلم تلاش کنند:
قرآن در آیه 11 سوره رعد مي‌ فرمايد: «إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى‏ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ»؛ (خداوند سرنوشت هیچ قومى [وملّتى] را تغییر نمى دهد مگر آن که آنان آنچه را در [وجود] خودشان است تغییر دهند). خداوند نه تنها ظلم بشر در حق همدیگر را تأييد نكرده، بلکه زير بار ظلم‌ رفتن را نيز نمي‌ پذيرد؛ چنانکه در آیه 279 سوره بقره هم از ظلم کردن منع شده است و هم زیر بار ظلم رفتن نکوهش شده است: «لاَ تَظْلِمُونَ وَلاَ تُظْلَمُونَ»؛ (نه ظلم كنيد و نه ظلم به شما شود). گرچه اين آيه درباره رباخواران است؛ ولى در حقيقت يك شعار وسيع اسلامى است كه دستور مى‏ دهد به همان نسبت كه مسلمانان بايد از ستمگرى بپرهيزند بايد از تن دادن به ظلم نيز اجتناب كنند. بنابراين همان‏ گونه كه بايد به ظالم بگوييم ستم مكن، به مظلوم بايد بگوييم تن به ستم مده.(5)

نتیجه اینکه: وقتی انسان مختار آفریده شد گاهی ظلم می کند و حق کسی را ضایع می کند؛ اما آنچه اهمیت دارد این است که ظالم قطعا نتیجه ظلم خود را خواهد دید و مظلوم نیز باید در رسیدن به حق خود تلاش کند و اگر در این دنیا موفق نشد در آخرت به حق خود خواهد رسید.


پی نوشت:(1). تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دار الكتب الاسلاميه، تهران، 1374 هـ ش، چاپ سى و دوم‏، ج ‏18، ص 302.

(2). رک: همان، ج‏3، ص 183.

(3). ر.ک: كشف المراد في شرح تجريد الاعتقاد، علامه حلى، محقق / مصحح: حسن زاده آملى‏، حسن، مؤسسة النشر الإسلامي‏، قم، 1413 هـ ق، چاپ چهارم، ص 335.‏

(4). بحارالانوار، مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، دار احیاء التراث العربی، بیروت، 1403هـ ق، چاپ دوم، ج ‏45، ص 133.

(5). پيام امام امير المومنين(عليه السلام)، مکارم شیرازی، ناصر، دار الكتب الاسلاميه‏، تهران، 1386 هـ ش، چاپ اول‏، ج‏ 14، ص 461.

مادر و کودک شیرخوار

مادر قنداقه کودک شیرخوارش را در گهواره می گذارد؛ برای او لالای می خواند صدای گریه های او همچنان بی وقفه می آید؛ زن همسایه روبه رویشان صدای کودک را می شنود؛ به در خانه شان می آید چرا کودکت بی قرار است؟ صدایش تا خانه ما می آمد طاقت نیاوردم.
به گمانم گرسنه است، شیر خشک می خواهد.
زن همسایه به خانه شان می رود؛ ته ظرف قوطی شیرخشک کودکش را نگاه می کند؛ سری تکان می دهد، اشک از گوشه چشمانش جاری می شود؛ با گوشه روسری اش اشکش را پاک می کند.
قوطی را به دست می گیرد، به خانه همسایه شان می رود، سر قوطی را باز می کند و می گوید:
- ببین من هم در قوطی، شییر خشکی برای کودکم ندارم.
هر دو گریه می کنند؛ دستانشان بالا می رود و صدایشان به نفرین رژیم صهیونیستی بلند می شود.
آن خانم کودکش را در آغوش می گیرد؛ از خانه بیرون می رود مسیری پیش می گیرد تا به داروخانه یا جایی برسد و برای کودکش شیر تهیه کند، نزدیک در یک داروخانه می شود؛ ترکشی او و کودکش را نقش بر زمین می کند.
#داستانک
#فلسطین

وعده خداتخلف نخواهد کرد.

حق پابرجا و باطل نابود خواهد شد.