تو بندگی چون گدایان به شرط مزد نکن
استاد علی صفائی حائری
خدايا! ما را از آن بنده‌هايى قرار بده كه مدام با تو هستند و شب و روزشان در كنار توست و با داشتن اين وصل، از وحشت هم سرشارند.
در سورۀ هل اتى مى‌فرمايد: وقتى كه على(ع) آن مرحله از ايثار را ادامه مى‌دهد*، دو خوف هم دارد: يكى «وَ يَخَافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً» و ديگرى «إِنَّا نَخَافُ مِنْ رَبِّنَا»، كه آنها با آن همه انفاق و ايثار، از خوف هم سرشارند. نه غرورى در آنها مى‌آيد كه ركودى به آنها بدهد و نه ريايى دلهايشان را مى‌گيرد كه ضايع بشوند.
ما با خواندن دو ركعت نماز چنان غرورى در وجودمان مى‌آيد كه خيال مى‌كنيم بايد چهار قبالۀ بهشت را به ما بدهند كه به چهار نسل‌مان انتقال بدهيم!
در حالى كه آنهايى كه راه رفته‌اند، با وجود تمام كارهايشان، از غرور سرشار نمى‌شوند. آخر چه غرورى؟ ما كه براى هيچ‌ها در اين عالم عمرى را داده‌ايم، وقتى كه براى او يك لحظه مى‌آوريم، چه مى‌خواهيم به ما بدهند؟! گيرم كه خدا در گذشته به ما چيزى نداده و در آينده هم چيزى ندهد، مگر آنها كه ما برايشان مرده‌ايم و فانى شده‌ايم، چه داده‌اند و چه مى‌دهند!؟
? #بهاررويش ص۱۰۷
* حضرت علی(ع) به همراه حضرت زهرا(ص) ، امام حسن(ع) ، امام حسین(ع) و کنیز خود سه روز روزه گرفتند و افطاري خود را به مسكين و يتيم و اسير دادند و خود با آب افطار نمودند!
پ.ن: امروز مصادف با روز بيست و پنجم ماه ذى الحجّه، روزى است كه سوره «انسان» که به نام های «هل اتی» و «دهر» نیز مشهور است در شأن اهل بیت (علیهم السلام) نازل گردید.