ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

دنیا خانه و سرای خوبی است برای کسی که نخواهد خود را وابسته آن کند، و بداند که خانه همیشگی او نیست بلکه روزی خواهد رفت، و سعادتمندان روز قیامت انهایی هستند که امروز خود را گرفتار دنیا نکنند بلکه به آسانی از ان فرار کنند نه اینکه زندگی نکنند بلکه زندگی کنند، ولی دلبسته و وابسته ان نباشند، تا در قیامت به سعادت و خوشی رهنمون شوند.

و لَنِعْمَ دَارُ مَنْ لَمْ يَرْضَ بِهَا دَاراً، وَ مَحَلُّ مَنْ لَمْ يُوَطِّنْهَا مَحَلاًّ! وَ إِنَّ السُّعَدَاءَ بِالدُّنْيَا غَداً هُمُ الْهَارِبُونَ مِنْهَا الْيَوْمَ✨

?دنيا چه سراى خوبى است براى کسى که آن را خانه هميشگى خود نداند و چه محلّ نيکويى است براى کسى که آن را وطن خود برنگزيند (آرى!) سعادتمندان به وسيله دنيا در قيامت، آنها هستند که امروز از آن مى گريزند»

? #خطبه ۲۲۳

وَ قالَ (ع): مَن جَرَی فیِ عِنَان أمَلِهِ عَثَرَ بِأَجَلِهِ؛ هر که به دنبال ارزوی خود بشتابد و مهارش را رها کند مرگ او را می لغزاند. 

جَرَی: راه افتاد، جاری شد

عِنَان: لگام 

عَثَرَ: افتاد، لغزید

این جمله امام(ع) در مورد ناپسندی و نادرستی آرزوهای دراز است که مرگ، راه رسیدن به آنها را قطع می کند.(شرح ابن میثم، ج5، ص248.)

برگزیده راه روشن، ترجمه مفاهیم و حکمت های نهج البلاغه 1تا 110 محمد رضا جویبار زاده و همکاران، ص49

و قال(ع) تَذِلُّ الأُمُرُ لِلمَقَادِیرِ، حَتَّی یَکُونَ الحَتفُ فیِ التَّدبِیرِ؛ کارها چنان رام و پیرو مقدرات است؛ که گاهی تباهی در تدبیر و دور اندیشی است. 

تَذِلَّ: ذلیل می شود، رام می شود. 

لِلمَقَادِیر: برای قضا و قدرها 

حَتَّی یَکُونَ: تا اینکه می باشد 

اَلحَتف: تباهی، مرگ 

تدبیر بشر نمی تواند مانع از قضا و قدر الهی باشد، گاه تقدیرات، همه تدبیرهای بشر را بر هم می زند، از این رو حضرت (ع) می فرماید: حوادث و امور، تسلیم تقدیرهاست و آنچه خداوند خواسته است همان می شود، نه آنچه بشر تدبیر و قصد کرده است، تا جایی که همان تدابیری که بشر به خیال خود به او سود می رساند، به تباهی یا مرگ منجر می شود. 

منبع: محمدرضا زاده جویباری و همکاران . برگزیده راه روشن حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه، ص45.

?اى مردم كوفه بدن‏ هاى شما در كنار هم، امّا افكار و خواسته‏ هاى شما پراكنده است، سخنان ادّعايى شما، سنگ‏هاى سخت را مى‏ شكند، ولى رفتار سست شما دشمنان را اميدوار مى ‏سازد، در خانه‏ هايتان كه نشسته‏ ايد، ادّعاها و شعارهاى تند سر مى ‏دهيد، امّا در روز نبرد، مى‏ گوييد اى جنگ، از ما دور شو، و فرار مى ‏كنيد.

▪️ آن كس كه از شما يارى خواهد، ذليل و خوار است، و قلب رها كننده شما آسايش ندارد. بهانه‏ هاى نابخردانه مى ‏آوريد، چون بدهكاران خواهان مهلت، از من مهلت مى ‏طلبيد و براى مبارزه سستى مى ‏كنيد.

▪️بدانيد كه افراد ضعيف و ناتوان هرگز نمى ‏توانند ظلم و ستم را دور كنند، و حق جز با تلاش و كوشش به دست نمى ‏آيد، شما كه از خانه خود دفاع نمى ‏كنيد چگونه از خانه ديگران دفاع مى ‏نماييد و با كدام امام پس از من به مبارزه خواهيد رفت. به خدا سوگند فريب خورده، آن كس كه به گفتار شما مغرور شود، كسى كه به اميد شما به سوى پيروزى رود، با كندترين پيكان به ميدان آمده است، و كسى كه بخواهد دشمن را به وسيله شما هدف قرار دهد، با تيرى شكسته، تيراندازى كرده است.

▪️ به خدا سوگند صبح كردم در حالى كه گفتار شما را باور ندارم، و به يارى شما اميدوار نيستم، و دشمنان را به وسيله شما تهديد نمى ‏كنم. راستى شما را چه مى ‏شود دارويتان چيست و روش درمانتان كدام است مردم شام نيز همانند شمايند آيا سزاوار است شعار دهيد و عمل نكنيد و فراموش كارى بدون پرهيزكارى داشته، به غير خدا اميدوار باشيد

? #خطبه ۲۹

?اى اهل کوفه گرفتار شما شده‏ ام که سه چیز دارید و دو چیز ندارید: 

کرهایى با گوش‏هاى شنوا، گنگ‏هایى با زبان گویا، کورانى با چشمهاى بینا. نه در روز جنگ از آزادگانید، و نه به هنگام بلا و سختى برادران یک رنگ مى‏ باشید.

▪️ تهى دست مانید اى مردم شما چونان شتران دور مانده از ساربان مى‏ باشید، که اگر از سویى جمع آورى شوند از دیگر سو، پراکنده مى‏ گردند.

▪️ به خدا سوگند، مى‏ بینم که اگر جنگ سخت شود و آتش آن شعله گیرد و گرمى آن سوزان، پسر ابو طالب را رها مى‏ کنید و مانند جدا شدن زن حامله پس از زایمان از فرزندش، هر یک به سویى مى‏گریزید. و من در پى آن نشانه‏ ها روانم که پروردگارم مرا رهنمون شده و آن راه را مى‏روم که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم گشوده، و همانا من به راه روشن حق گام به گام ره مى‏سپارم.

? #خطبه ۹۷

حکمت104

«وَ قالَ (ع) رُبَّ عَالِمٍ قَد قَتَلَهُ جَهلُهُ وَ عِلمُهُ مَعَهُ لَا یَنفَعُهُ؛چه بسا عالمی که نادانی اش او را از پای درآورده؛ در حالی که علمش با او است و سودی به او نمی رساند.»
رُبّش: چه بسا
لَایَنفَعُهُ: سود نمی رساند اورا
امام علی(ع) در این گفتار حکیمانه به عالمان بی عمل، یا عالمانی که از علوم بی فایده (مثل جادو و تردستی) بهره مند هستند و از قوانین اسلام اگاهی ندارند ، اشاره کرده و فرموده است: آنها از روی جهل فتوا می دهند و موجب هلاکت خود و دیگران می شوند. لذا حضرتش می فرمایید: چه بسا دانشمندی که نادانی اش او را به هلاکت می افکند و علمی که دارد به او سودی نمی رساند.