ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

درنگی در صحیفه سجادیه

«یا مَن تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ المَکارِهِ، وَ یا مَن یُفثَأُ بیهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَ یا مَن یُلتَمَسُ مِنهُ المَخرَجُ إلی رَوحِ الفَرَجِ؛ ای [خدایی] که گره های بسته به [دست] تو گشوده می شود و سختی به [نام] تو آسان می گردد و راه خروج از ناگواری ها و رسیدن به آسایش از تو درخواست می گردد.» ❄️❄️❄️❄️ «ذَلَّت لِقُدرَتِکَ الصِعابُ، وَ تَسَبَّبت بِلُطفِکَ الَأسبابُ وَ جَری بِقُدرَتِکَ القَضاءُ وَ مَضَت عَلی اِرادَتِکَ الأشیاءُ؛ در برابر قدرت تو ناهمواری ها و سختی ها رام و ذلیلند و همه اسباب و ابزار با لطف تو سببیت و علیت یافته اند و به قدرت تو قضا و فرمان ها جریان یافته و به اراده تو اشیاء به حرکت خود ادامه می دهند .» ?صحیفه سجادیه، دعای هفتم، در مهمات و سختی ها ????????

امام سجاد (ع): پس حق خداوند که بزرگترین حق است؛ بر گردن تو آنست که فقط بنده او باشی و در عبادت و بندگی شرک نورزی؛ پس وقتی که چنین بودی و بنده مخلص او شدی؛ خداوند نیز بر خود واجب می‌کند که دنیا و آخرت ترا کفایت نموده و آنچه را که از دنیا و آخرت دوست میداری برای تو حفظ نماید.

رساله حقوق امام سجاد(ع)

کلید واژه ها: بنده، مخلص، عبادت

اللهُمَّ یا مَن بِرَحمَتِهِ یَستَغیثُ المُذنِبُونَ؛ بار خدایا، ای که گناهکاران به سبب رحمت تو فریاد رسی می جویند(1) وَ یا مَن اِلی ذِکرِ اِحسانِهِ یَفزَعُ المُضطَرُّونَ؛ و ای که بی چارگان به یاد کرد احسان و خوش رفتاری تو پناه می برند.(2)

وَ یا مَنلِخیفَتِهِ یَنتَحِبُ الخاطِئُونَ؛ و ای خطاکاران از ترس تو سخت می گریند. (3)

اِبتَدَعَ بِقُدرَتِهِ الخَلقَ ابتِداعا، وَاختَرَعَهُم عَلی مَشِیَّتِهِ اختِراعا؛ موجودات را با قدرت و توانایی خود آفریدو آنان را با اراده و خواست خویش به وجود آورد، بی ان که نمونه ای داشته باشد.«4» ثُمَّ سَلَکَ بِهِم طَریقَ اِرادَتِهِ، وَبَعَثَهُم فی سَبیلِ مَحَبَّتِهِ، لا یَملِکُونَ تاخیرا عَمّا قَدَّمَهُم اِلیهِ، وَ لا یَستَطیعُونَ تَقَدُّما اِلی مااَخَّرَهُم عَنهُ؛ سپس آنان را در راه اراده و خواست خویش رهسپار نمود و هم با همان اراده، آنان را در راه دوستی خود برانگیخت. چون خداوند آنان را به پیش روانه کند، کسی را توان پس ماندن نباشد، و نمی تواند به پیش روند در آنچه که خداوند آن ها را از آن عقب خواست.«5»

صحیفه کامله سجادیه، عباس عزیزی ص33.

اَلحَمدُلِلهِ الأوَّلِ بِلا اَوَّلٍ کانَ قَبلَهُ، وَ الأخِرِ بِلا آخِرٍ یَکُونُ بَعدَهُ؛ سپاس خداوندی را که اول است و قبل از او اولی نبوده و اخر است و بعد از او اخری وجود ندارد.«1»اَلَّذی قَصُرَت عَن رُؤیَتِهِ اَبصارُ النّاظِرینَ، وَعَجَزَت عَن نَعتِهِ اَوهامُ الواصِفینَ؛ ان که دیده بینایان از رؤیتش ناتوان است و اندیشه توصیف کنندگان از وصفش عاجز«2»