ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

تأملی در گلستان سعدی

شخص عالم و صاحب دانشی با منکرین خداوند به بحث و جدال پرداخت هر چقدر با او سخن می گفت و دلیل می آورد او قبول نمی کرد، پس مجبور شد او را رها کند و برگردد شخصی به او گفت: تو با این مقام دانش و ادب چگونه نتوانستی بر او استدلال بیاوری؟ گفت: علم من قرآن، حدیث، سخنان علماء است که او به این ها معتقد نیست و نمی شنود پس دیگر سخنان کفر آمیز او به چه درد من می خورد.

طلوع مهر و نور

سپاس ای معبود بی کران! سپاس ای خالق مرگ و زندگی! که دوباره به من زندگی بخشیدی تا باردیگر در کنار دیگر آفریدگانت به تسبیح و تقدیس تو بنشینم و عظمتت را نظاره نمایم. معبود من! زمان در گذر است و قطار عمر همچنان مرا به سوی تو پیش می برد، تا در نزد تو پاسخ گوی ندانم کاری هایی باشم که خواب غفلت مرا بر آن واداشت.
معبود من! اکنون که زنده ام و بار دیگر اجازه دیدن طلوع خورشید را به من بخشیدی می خواهم قلبم را با طلوع مهر و نورت منور نمایی و امید را در بند بند وجودم، جریان نمایی و لحظات شیرین مناجات و استجابت را به کام جانم بچشانی.
معبودا! در این روزهای بی قراری دنیا، قرار و آرامشم باش تا در کشتی تو آرام یابم و لبخند رضایتت بر قلبم جاری شود.

بازنویسی ، حکایت گلستان سعدی

شخصی مریدی به شخص پیر دانایی گفت: من چه کاری باید انجام دهم چون از دست مردم در رنج و عذاب هستم ، زیاد به دیدار من می آیند و در زمانهایی که به دیدارم می آیند مضطرب و نگران می شوم شخص پیر دانا گفت: به کسانی که فقیر هستند پول بده و هرکس که ثروتمند است چیزی از او بگیر که در این صورت یکی هم نزد تو و ملاقات تو نیاید.

ای معبود هستی بخش!

از اعمال ما بنده گان چگونه می باشی؟  خسته ای یا شاد؟ اما فکر می کنم خسته ای  از اینکه آن قدر تذکر دادی و گفتی که عذاب من سخت است ، مراقب خود و اعمالتان باشید اما هیچ کدام از ما بنده ها تذکرهایت را گوش ندادیم و همچنان در پی لجاجت خویش در حرکتیم و فکر می کنیم که بر تو و اراده ات غالب خواهیم شد اما زهی خیال باطل پیش خود می کنیم. نمی دانم  تا چه زمانی در خواب غفلت و بی خبری، به سر خواهیم برد، تا چه زمانی در خواب پست ، مقام، و .. وتا چه زمانی بر مرکب غرور سوار خواهیم بود و هزاران ندانم هایی که هیچ گاه ره به جایی نبرده اند و ما را از خواب غفلت بیدار نکرده اند تا چه زمانی می خواهیم این گونه ادامه دهیم؟ نمی دانم شاید تا زمانی که بانگ و فریاد کوچ بلند شود؟ حال ما بشر نادان با اینکه امتحانات و بلایای مختلف را می نگریم و هر روز ، حوادث ناگوار، مرگ ها ی مختلف مثل پرده نمایش سینما در مقابل چشمانمان عبور می نماید و روز به روز اظهار عجز و نا توانی در حل بسیاری از مسائل پیچیده حتی یک بیماری و بلا داریم پس چرا؛ این قدر غرور داریم و، تذکر و عبرت های گذشته تاریخ و حتی خداوند را به وسیله آزمایش های مختلف به گوش قلب خویش نمی شنوانیم ، نمی دانم تا چه زمانی می خواهیم این گونه ادامه بدهیم، نمی دانم……

بازنویسی حکایت  سعدی(صیاد و ماهی) 

صیاد ناتوان و ضعیفی ماهی قوی به دام صیدش افتاد، در این هنگام توانایی صیاد به اندازه ای نبود که بتواند ماهی را در دام صیدش نگه دارد ماهی بر او غلبه کرد از دام بیرون پرید و در دریا افتاد، صیادان دیگر شروع به سرزنش او نمودند به اینکه چرا چنین دامی را نتوانستی نگه داری؟ گفت: ای برادران چه کاری من می توانم انجام دهم آن ماهی روزی من نبود و ماهی همچنان دارای روزی بود و صیاد بی روزی ماهی در دریا نمی گیرد و ماهی که هنوز اجلش فرا نرسیده باشد در خشکی نمی میرد. 

به مناسبت روز استاد

«ن وَالْقَلَمِ وَمَايسْطُرُونَ؛ ن ،سوگندبه قلم وآنچه مي نويسند .»
آری سوگند به قلم و آنچه که می نگارد ؛ تا برای همیشه ماندگار بماند و یاری گر انسانها در گذرگاه زمان باشد . به نام او که می آفریند انسان را در جوهره ذات انسانیت با شخصیت ملکوتی و انسانی تا طریقه ره یافتن به بارگاه دوست را چند صباحی در این کره خاکی بازجوید ؛تا شاید ره به سوی خیر و سعادت رهنمون نماید . می خواهم از شخصیتی سخن گویم که قلم را یارای نوشتن نیست و زبان قاصر از بیان جملات است ، که اگر دریا مرکب شود و برگ های درختان قلم گردد ،در مقابل آن به انتها خواهد رسید ، اما به رسم ادب چند خطی می نگارم تا شاید جبران گردد .
، شخصیتی که چهره ملکوتی به خود گرفته و یاریگرم در این دریای مواج زمانه و تلاطم ، تشویشها و اضطراب است، شخصیتی که روح زندگی و طراوت را در کالبد بی جان و بی روحم زنده کرد و با دم مسیحایی اش بار دیگر ضربان قلبم را به تپش انداخت . بند بند وجودشان لطافت بهار و لبخند ملیحشان محبت آفتاب را در ذهنم تداعی می نماید ؛ امید را در برق نگاهشان می یابم و آنگاه که مانده ام در کوچه پس کوچه های تاریک زمانه ، فانوس پندها و اندرزهایشان روشنایی بخش رهم می گردد ، آنگاه که از ترس هجوم افکار درگوشه تنهایی زانو بغل گرفته ام ، ندای ملکوتی شان روحم را به نوازش می آورد و مرا به سمت قوی ترین قدرت و پناهگاه(خداوند) رهنمون می نماید و سخنانشان چون مرواریدی گردن آویز وجودم می گردد . وآنگاه مرا به طواف خانه عشق می کشاند تا پروانه وار بالهایم را درشمع وجودشان بسوزانم و آنگاه خاکسترم در یادها به خاطره بماند . استاد ارجمندم پیشاپیش فرارسیدن روز استاد را به شما تبریک عرض می نمایم .