ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

به قلم خودم
آسمان دلم طوفانی است و باران بی صبری ریزان. صاعقه حوادث هر لحظه درون و بیرونم را به لرزه می آورد و باید با صاعقه گیری از دعا و نیایش خانه قلبم را از ویرانی حفظ نمایم. هر روز دست به دعا باشم، این طوفان درونی ام خود و دیگری را از پای درنیاورد . ای درون نا آرامم کمی آرام گیر، کمی بی نهایت ها را بنگر به آن هایی که چشم در انتظارند تا با آرامش تو آرامش یابند و نفس های بریده بریده آن ها را به پیوستگی وصل دهی …..21/4/98

#به_قلم_خودم
این روز ها چقدر دلتنگم دلتنگ روزهای فراموش نشدنی، دلتنگ روز های خوب کنار دوستان بودن، دلتنگ روز های که تازه وارد حرم شده بودم و نقاره خانه حرم ورود ما را خبر می داد. امامن چه چیزی برایشان هدیه می بردم دستانی خالی پر از خواهش و التماس با روحی رنجور ، خسته و چشمانی بارانی! همچنان پیش می رفتم !اما ایشان با چی ؟دستانی پر از کرم و بخشش و مهر. در این سالها نتوانستم رسم مهمانی را خوب به جا بیاورم . دستانم این بار خالی تر از گذشته . چقدر دلتنگ ام دلتنگ ، خوردن جرعه ای از آب سقایی که بتواند تلاطم درونی ام ، را آرام نماید، چقدر دلتنگم که بتوانم بالهای مجروح و خسته ام را به طواف کعبه عشق بسایم تا مرهمی بر زخم هایم باشد ، تا بار دیگر به سرزمین آلاله های بی قرار سفر نمایم ، اکنون که امنه جان تو می روی دلتنگی ام دو چندان تر می شود .با با لهای خسته تر ……….

#به_قلم_خودم
#حضرت_ مهدی_ (عج)_ و_ ساحل_رستگاری
ما انسان ها هر کدام در گوشه ای از تونل زمان محبوس جهالت ها شده ایم، هر کدام جایی را به نظاره نشسته ایم و عروسکی شده ایم برای خیمه شب بازی نفسمان و در دریای مواج زمانه کشتی نفسمان هر لحظه ما را به سویی می کشاند، نا خدای آن را شیطان و افکار شیطانی و باد بان آن را هوا و هوس هایی قرار داده ایم که هر لحظه ما را به ساحل های بی سرا نجامی رهسپار می نمایند، دزدان ایمان و عقیده مان به وسیله تبلیغات فرهنگی قلب های ما را نشانه رفته با تیری از افکار آلوده که هر لحظه هجمه کوسه های درنده تبلیغاتی با دندانهای مسلح از تبلیغات شیطانی ما را به دام شکارخود می کشاند، نمی دانیم ساحل نجات کجاست، زمانه زمانه ای شده است که دشمن در لباس دوست و آشنا آن چنان به ما نزدیک شده که هر لحظه امکان غرق کردن ما را دارد دیگر طاقت ها تمام شده است، در هر زمان دوری و رهایی از شما ما را به آن سو می کشاند پس مددی برسان.
اکنون که ما در دریای مواج و پر تلاطم نیرنگ و نفاق سر گردان شده ایم و نمی دانیم به کدامین ساحل
پنا ه ببریم، ساحل هایی که هر روز مُدل های تازه ای به خود می گیرد و هرروز فریبنده تر می شود، اینک کم کم وقت آن فرارسیده که نا خدای کشتی نفسمان شما شوید و باد بان آن ایمان، عمل ، بصیرت و بینشمان تا شما ما را به ساحل رستگاری برسانید.

#قسمت_دوم
سال بعد شروع شد و با اساتیدی آشنا شدم که عطر وجود و روحانیتشان بعد از سال ها هنوز استشمام می شود و با عطر وجود و معنویت آنهاست که آرامش می یابم و نفس می کشم و روح پرواز در من زنده می شود این اشخاص
نقطه اوج من بوند آرام آرام به من پرواز را یاد می دادند. یک روز به سرزمین کتابها وارد شده بودم و در حال سیر در میان کتاب ها بودم که با صدای یکی از اساتید متوجه حضور کسی شدم. از نام و نشانم سوال کرد. این باعث شد من شوق آرامش را در وجود ایشان ببنیم و هرگاه می خواستم ارامش یابم یا شوق پرواز به او می نگریستم تا دوباره انرژی پرواز داشته باشم.
روز ها می گذشت در کنار اساتید و راهنمایان بحث و درس ها آرام بود شیب مسیر هم آرام یک روز می خواستند ما را به به امامزاده در اطراف ببرند اما من هنوز در گوشه خلوت تنهایی خود، مثل پرنده ای که بالش شکسته کمی پرواز به سمت بالا بعد دوباره به پایین می افتادم دوباره در گوشه ای تنها می نشستم و دوست نداشتم دیگر پرواز نمایم، اما با اصرار آنها کمی در محیط گردش می کردم در آنجا محیط رنگارنگ طبیعت نمونه ای از زیبایی را به اوج خود می رساند و ما را به سمت نقاش آن هدایت می کرد. در ادامه آن با دوستان به منظور دیدن زیبایی های طبیعت ، درختان و شنیدن تسبیح پرندگان به کنار نهر آب رفته بودیم تا زیبایی های بیشتری از عظمت خداوند را به نظاره بنشینیم. مراسم ان روز بسیار زیبا و خوب بود اما نمی دانم چرا هنوز درونم متلاطم بود.گردش ان روز ما که هر کدام درسی از زندگی برایمان بود تمام شد.
اکنون دوباره ادامه مسیر قبل ، مسیر مبارزه با آفاتی چون ، غیبت ، گناه ، ریا و سمعه که در کمین عقل و قلب ما بودند اساتید در طول مسیر به هر کدام از آفات که می رسیدیم ما را راهنمایی میکردند این چه آفتی است مراقب باشید درخت انسانیت شما را خشک نکند ، و …… علاوه بر آزمون درس و بحث باید در آزمون انسانیت هم شرکت می کردیم آن روز ها همراه با توجهات خداوند تمام شد . هنوز در ادامه مسیر حرکت بودیم مسیر پستی و بلندی بسیاری داشت اما باید ادامه می دادم در ادامه مسیر حرکت ما را به مشهد مقدس ببرند از قبل اطلاع داده شده بود اما من نمی توانستم پرواز نمایم چون وحشت در طول مسیر قبلی امکان پرواز را از من سلب می کرد اما با اصرار مدیر و آمدن دختر عمو به منزل ما جهت خداحافظی و با گریه های او من هم به پرواز در آمدم وحشت مسیر در من مانعی ایجاد نمی کرد در طول مسیر ، بودن درکنار اساتید و دوستان دیگر پرواز را برایم آسان می ساخت در طول مسیر مسیر سخت ف ناهموار، طاقت فرسا و من هم روحی نا ارام داشتم اما بالاخره به مأمن رسیدیم.
در ابتدای ورودمان گلدسته های طلایی به استقبال ما آمدند همراه با صدای نقاره خانه ای که ورود ما را گزارش می داد وکبوتر ها ی که در اطراف کعبه عشق به طواف می پرداختند و جان خود را از غبار غفلت شستشو می دادند ، عطر بالهای ملایک از دور استشمام می شد ، دست و روی خود شسته غبار راه زدوه و وضوی عشق گرفته و سجده بر آستان دوست نهادیم ، ما وارد حرم شدیم نورانیتی در آن مکان وجود داشت که تاریکی های درونی ما را روشن می خواست ، خوردن آب سقا خانه که عطش درونی مرا خاموش می -نمود ، می توانست مزه آن را برای همیشه ماندگار نماید در آن مهمانی میزبان رسم مهمانی را به خوبی ادا کرد ، اکنون من مثل همان آهویی شده بودم که این بار به دامان امام رضا(ع) پناهنده شده بود که ضامنم برای ادامه مسیر باشد چون که هرچه به سرزمین دانایی نزدیک تر می شدیم مسیر پرواز مشکل و انحرافات و راههای که هرکدام ما را به سمت خود راهنمایی می کردند بیشتر که می توانست ما را از مسیر اصلی دور نماید می خواستم که ضامنم باشد که وحشت مسیر و ترسها مرا بر جای خود میخ کوب نکند بعد از چندین روز زیارت دوباره عازم بازگشت به سمت شهر خود شدیم با امام رضا(ع) خداحافظی کردیم در طول مسیر زیارتگاهی از دور مثل گنبد خضرای مدینه نمایان می شد که جلوه زیبایی را به نمایش می گذاشت هر کدام در طول مسیر جلوه ای از زیبایی و عظمت بود که زبان را توان وصف نیست . هنگام برگشت به شهرمان با لبخند ها و چهره معنوی اش مرا تا رسیدن به منزل بدرقه نمود .
بعد از سال ها که من هر کجایی می رفتم جهت خاموش شدن تلاطم درونی و ارامشم درونی ام ، همچنان بی فایده بود اما ندانستم این تلاطم و نا آرامی درونی ام چی بود که همچنان ادامه دارد ……… ان شاء الله در سرزمین دیگری ماوا گزینم تا به ارامش همیشگی برسم .
1

به قلم خودم
روزهای سپری شده


یا أَیهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ؛ ای انسان! تو با تلاش و رنج بسوی پروردگارت می‌روی و او را ملاقات خواهی کرد! » اکنون رنج و تلاش ادامه می یابد به سوی مسیر جدید ، حوزه علمیه الزهرا(س)محیطی آرام ساده ، بی ریا ، گرم ، با درختانی سبز و کوچک که آنها نیز مسیر کمال خود را طی می کردند .صبح آن روز مادر آب و قرآن به دست مرا به یاری خداوند به سمت سرزمین و چشمه دانایی ها و کمال بدرقه نمود روزی که ملائک ها بالهای خود را به منظور استقبال از ما سنگ فرش قدمهایمان نموده بودند.
مسیر سبز اطراف نورانی، ولی در مسیر باید مراقب بود اینجا دیگر فرعون نفس در کمین نشسته بود باید با دیو نادانی ها مجاهده می نمودیم و اسب سرکش جهالت را مسخر خود می نمودیم. هنگام ورودمان با اسفند و صلواتی که بوی عطرش فضای آنجا را روحانی و ملکوتی می کرد استقبال شدیم. برای ادامه مسیر با نقشه هدایت و فانوسی به دست توسلی جستیم تا مسیر حرکتمان را آغاز نماییم مسیری تا بی نهایت ، مسیری که ابتدایش با شن ، ماسه و پوتین ها و نخل های سر بر افراشته ای شروع شد که می خواست صبر و استقامت زنان و مردان را در دفاع از این مرز و بوم به نمایش بگذارد ، باید به سال های قبل خود می نگریستم و کوله بار تجربه ها را با خود حمل می کردم با یاد و نام شهدایی که به سرزمین آلاله های بی قرار پرواز نمودند شروع شد ، از آنها خواستیم که در ادامه مسیر ما را ثابت قدم بدارند تا حافظ و حامل پیام خون آنان باشیم .
در طول مسیر با اساتیدی همرا ه شدم که هر کدام دریایی بودند از علم و معرفت و دانایی که ما تشنگان و عاشقان جویای معرفت را به اوج کما ل معرفت و دانایی می رساندند و ما را در دریای علم و معرفت خود غوطه ور می کردند، روز ها بحث و کلاس گرم می گذشت روز هایی که باید بر سر کلاس امام صادق و امام باقر(علیهما السلام) می نشستیم تا گوش جان به نوای خوش آنها بسپاریم روز ها می گذشت و از پرواز به سرزمین آلاله های بی قرار خبری نبود و من خسته و نا امید در گوشه ای و مدام در فکر، پس این پرواز چی شد؟ مگر اینجا انسان به پرواز در نمی آید؟ مگر اینجا آرامش نمی یابد؟ پس آن آرامش و پرواز کجاست ؟ همچنان روز ها سپری می شد با خاطراتی که من در طول این مسیر همراه داشتم پاییز تمام می شد تعطیلات عید فرا می رسید دوباره طبیعت ، زندگی ، مرگ و رستاخیز را در ذهن ها تداعی می کرد حوزه هم آماده می شد برای جشن طبیعت همه چیز در حال نوشدن و زنده شدن اما مثل این که قلب من برای همیشه مرده بود و زندگی نداشت، البته در طول مسیر هرکدام از دوستان می خواستند شاد بودن را در وجودم تزریق نمایند اما مثل این که آن ها چیزی نبود که از ته دل و قلبم مرا آرام نماید وشعله مرا از درون خاموش نماید اما من ندانستم آن چی بود که هیچگاه مرا آرام درونی نکرد ، عید آن سال شروع شد اما با خاطره ای که هیچگاه فرامش نمی کنم . یک ماه از بهار گذشته بود درست در زمانی که طبیعت زنده شده بود و در اوج زیبایی و رشد ، درختان درحال شکوفه دادن و پرندگان سرود زندگی می خواندند درخت زندگی پدر بزرگم که شوق عروج را در من زنده می کرد برای همیشه خشک شد و هر برگی از آن در یاد و خاطراتمان برای همیشه به یادگار ماند. اما آن سال با اتفاقاتش تمام شد.

به قلم خودم
هوا تاریک روشن صبح بود
هوا تاریک روشن صبح بود. صدای خروس خوان گوش را نوازش می داد. دام ها در آغل ها به خواب عمیقی فرو
رفته بودند. بوی مطبوع نان تازه و دیوارهای کا هگلی باران خورده از روز قبل در فضا پیچیده بود. خانم هاکم کم بساط صبحانه را آماده کردند. مردان بعد از خوردن صبحانه خود را آماده می کردند که دام ها را به چراگاه ببرند که ناگهان، با صدای زنگوله دام ها بچه ها با عجله فراوان و اشتیاق عجیبی از خواب بر خاستند از پدرشان تقاضا کردند که آنها را با خود به چراگاه ببرد اما مادر و پدرشان نگران بودند که مبادا در هنگامی که پدرشان مشغول چرای دام ها می باشد از بچه ها غفلت کرده و اتفاقی برای آنها بیفتد مانع رفت انها می شدند. اما بچه ها قبول نمی کردند و اصرار داشتند که حتما به چراگاه بروند، چون هم دوست داشتند گردش و تفریح کنند و هم دوست داشتند به پدرشان کمک کنند.
پس از اصرار فراوان، بچه ها قول دادند که در چراگاه اذیت نکنند، از پدرشان دور نشوند، اگر پدرشان نیاز به کمک داشت به او کمک کنند، بعد از قولی که بچه ها به پدرشان دادند، تصیم گرفت که آنها را با خود به چراگاه ببرد بین راه که می رفتند در سبزه های باران خورده و خیس مشغول بازی و شادی بودند وعلاوه بر سبزی و خرمی چرا گاه آواز پرنده ها و پرواز پروانه ها نیز به زیبایی چراگاه افزوده بود که تصویر بسیار زیبای از عظمت خدا را به وجود آورده بود.
پدرشان مشغول چرای دام ها شد و بچه ها نیز به بازی کردن مشغول شدند که در بین بازی ناگهان متوجه شدند که یکی از دام ها نیست و با صدازدن پدرشان او را متوجه نبود یکی از دام ها نمودند پس با همدیگر به دنبال پیدا کردن آن دام رفتند بعد از مدتی که د نبالش به جستجو پرداختند بالاخره او را در میان یکی از بوته ها پیدا کردند پدرش از این که توانست با کمک بچه ها آن دام را پیدا کند خیلی خوشحال شد. و از اینکه آن روز بچه ها را با خود به چرا گاه برده بود خوشحال تر شد چون توانسته بودند به او کمک بزرگی کنند و بچه ها نیز خوشحال بودند که به پدرشان کمک کرده بودند. کم کم نزدیکی های غروب شد که باید به خانه بر می گشتند ولی ناراحت بودند که زود باید بر گردند اما چاره ای به بازگشت نداشتند پس همراه پدرشان بر گشتند و از او خواهش کردند که آنها را بار دیگر همراه خود به چراگاه ببرد پدرشان نیز به آنها قول داد که دوباره با هم به چراگاه بروند. بعد از اینکه به خانه برگشتند اتفاقات آن روز و کمکی که به پدرشان برای پیدا کردن آن دام کرده بودند را برای مادرشان تعریف کردند مادرشان از اینکه بچه ها به پدرشان کمک کرده بودند خوشحال شد و همگی بعد از خوردن شام و کمی استراحت با قلبی خوشحال و راضی به خواب رفتند .