ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

کوتاه‌نوشته‌ای از سیره و سبک زندگانی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

یکسال و اندی از فوتش می‌گذشت
و هنوز نتوانسته بودیم سنگ‌نشانی بر مزارش بگذاریم.
ذهنم مشغول این بود که بر روی آن،
چه باید نوشت و چه کسی باید بنویسد؟
اما راه به جایی نبردم؛
با دوستان مشورت کردم. متن‌هایی را هم آوردند
یک نفر خوشنویس داوطلب شده بود که سنگ را بنویسد.
سردرگمی من را که دید، گفت: «چه می‌خواهید بنویسید؟! چگونه معرفی‌اش کنید؟ مگر او را شناخته‌اید؟!»
حرفش حساب بود،
آنقدر که حساب و کتاب‌هایم را به هم ریخت.
گفتم: «بالاخره جمله‌ای باید نوشت»؛
گفت: «آن را بنویس که خودش می‌نوشت.»

سنگ مزارش را آماده کردند،
عبارتی را نوشتیم که رضایت داد بر رساله‌اش بنویسیم:
«اَلعَبد، محمدتقی بهجت»
سنگ را دیدم؛ تازه فهمیدم او زنده است.
خود، آنچه می‌خواست،
سنگ را هم همان‌گونه مدیریت کرد.

(این بهشت، آن بهشت، ص٩۵-٩۶؛ بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت)

 آمریکا که بودیم هیچ وقت پپسی نمی خورد. چند بار بهش گفتم: برام نشابه پپسی بخر اما نخرید. یه بار بهش اعتراض کردم. گفتم: این نوشابه ها تفاوت قیمتی ندارند. پس چرا نوشابه پپسی نمی خری؟ گفت: پول کارخونه پپسی متعلق به اسرائیلی هاست. سرلشکر_عباس_بابایی

منبع: پرواز تا بی نهایت، ص37 و زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص41

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره مکرر می‌فرمودند: «ذکری از امام سجاد علیه‌السلام است که اگر گفته شود و تسبیح، بدون گفتن ذکر چرخانده شود برای گوینده ثواب گفتن ذکر خواهد بود و همچنین برای او مایۀ فرج و گشایش است».

 امام سجاد علیه‌السلام از پدران خود از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم نقل می‌کند که حضرت هرگاه نماز صبح را به پایان می‌برد با کسی سخن نمی‌گفت و تسبیح خود را به دست می‌گرفت و می‌فرمود: اللَّهُمَّ إِنِّي أَصْبَحْتُ أُسَبِّحُكَ وَ أُحَمِّدُكَ وَ أُهَلِّلُكَ وَ أُكَبِّرُكَ وَ أُمَجِّدُكَ بِعَدَدِ مَا أُدِيرُ بِهِ سُبْحَتِي؛ خدایا! همانا صبح می‌کنم در‌حالی‌که تو را تسبیح می‌گویم و تو را تمجید می‌کنم و تو را ستایش می‌کنم و تو را تهلیل (لااله‌الا‌الله گفتن) می‌گویم به عدد آنچه می‌چرخانم تسبیحم را.

 سپس تسبیح را می‌گرداند، بدون آنکه تسبیح گوید و با دیگران صحبت می‌کرد. همین‌گونه بود تا وقتی به رختخواب می‌رفت، پس دوباره آن ذکر را تکرار می‌کرد و تسبیح را زیر سر خود می‌گذاشت.

 بهجت‌الدعا، ص ٣۵۵

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

 ما باید اهل محاسبه باشیم، هرچند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خود محاسبه مطلوب است. اگر بدانیم فلان روز حسینی و فلان روز یزیدی هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدی هستیم یا حسینی. سرانجام ممکن است روزی به خود بیاییم و بخواهیم تدارک کنیم.

 رحمت واسعه، ص١٧٢