ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

به یُمن خوش تابستان تعطیلات برای بچه ها فراهم شد، این فرصت را به خانواده ها داد که به گشت و گذار در طبیعت و پارک و شنیدن صدای پرندگان و آبشار  بپردازند تا جسم خسته و روح نا آرامشان را شاد نمایند؛ تفریح و گردش یکی از نیازهای انسان است و البته در روایت  به آن نیز اشاره شده است، اما نکته این جاست باید مواظب بود اصول طبیعت رازیر پا نگذاشت، آنجا را کثیف نکرد، ایجاد مزاحمت برای افراد با نوع پوشش ، آهنگ ، آشغال یا هر چیز دیگری فراهم نکرد و به طبیعت با محبت برخورد کرد و از این نعمت خدادادی به نحو شایسته استفاده کرد و شکر گزار خداوند بود و علاوه بر آن شئونات اسلامی را نیز رعایت  کرد مواظب بود که رفتاری دور از شأن فرد منتظر امام زمان(عج) انجام نداد.

آیا آماده بستن کوله بارمان هستیم؟

روزها همچنان می گذرند و تا پلک هایمان را باز و بسته می کنیم؛ کلوله بار روز بسته شده و جای خود را به غروب داده است، کمی که فکر در مورد سال ای عمر و زندگی و گذر ایام و رهاورد مدت ها تلاش و تحصیل در چگونه بهره بردن در ادامه مسیر مؤثر است.
این که طلوع و غروب خورشید پیام و ندایی است و یا تلنگری عمیق که لحظات را سریع تر دریاب شاید همین الان شاید فردا نوبت ماست که باید کوله بار عمرمان را بیندیم و به آیندهگان بسپاریم آیندگانی که ما باید مسیر حرکتشان را هموار و ذهشنان را باز و تجرببات سال های عمرمان را در اختیارشان گذاریم، آیا برای این کار فکری اندیشیده ایم و آیا آماده بستن کوله بارمان هستیم؟
کمی تأمل…
#به_قلم_خودم

#شرح_واقعه_مباهله

واقعه مباهله با نامه پیامبر(ص) به مسیحیان نجران و دعوت آنان به اسلام شروع شد و در نهایت با عقب‌نشستن نجرانیان و ایمان‌آوردن عده‌ای از آنان پایان یافت.
🔻 نامه پیامبر(ص) و دعوت به اسلام
پیامبر اسلام(ص) هم‎زمان با مکاتبه با سران حکومت‌های جهان و مراکز مذهبی، نامه‌ای به اسقف نجران نوشت و در آن نامه از ساکنان نجران خواست که اسلام را بپذیرند. مسیحیان تصمیم گرفتند که گروهی را به نمایندگی از خود به مدینه بفرستند تا با پیامبر سخن بگویند و سخنان او را بررسی کنند.
هیأت نجران که شامل بیش از ده نفر از بزرگان آنان بود، به ریاست و سرپرستی سه نفر به نام‌های عاقب، سید و ابوحارثه به مدینه آمدند. هیأت نمایندگان در مسجد مدینه با پیامبر اسلام گفتگو کردند. پس از اصرار دو طرف بر حقانیت عقاید خود، تصمیم بر این شد که مسئله از راه مباهله خاتمه یابد، از این رو قرار شد که فردای آن روز، همگی خارج از شهر مدینه، در دامنۀ صحرا برای مباهله آماده شوند.
🔻 حاضرشدن افراد و گفتگوها
بامداد روز مباهله، حضرت رسول(ص) به خانه حضرت علی(ع) آمد. دست امام حسن(ع) را گرفته و امام حسین(ع) را در آغوش گرفت، و به همراه حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) برای مباهله، از مدینه بیرون آمد. چون نصارا آنان را دیدند، ابوحارثه پرسید که این‌ها کیستند که با او همراهند؟ پاسخ شنید:
آن که پیش روی اوست، پسر عموی او و شوهر دخترش و محبوب‌ترین خلق نزد اوست؛ آن دو طفل، فرزندان اویند از دخترش؛ و آن زن، فاطمه دختر اوست که عزیزترین خلق، نزد اوست.
پیامبر(ص) برای مباهله، به دو زانو نشست. سید و عاقب، پسران خود را برای مباهله برداشتند. ابوحارثه گفت: به خدا سوگند چنان نشسته است که پیغمبران برای مباهله می‌نشستند، و سپس برگشت. سید گفت: کجا می‌روی؟ گفت: اگر محمد بر حق نبود با عزیز‌ترین افرادش نمی‌آمد و اگر با ما مباهله کند پیش از آنکه سال بر ما بگذرد، یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند.
در روایتی دیگر آمده است که وی گفت: من صورت‌هایی را می‌بینم که اگر از خدا درخواست کنند کوهی را از جای خود برکَنَد، هر آینه کنده خواهد شد. پس مباهله مکنید که هلاک می‌شوید و یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند.
🔻 عقب‌نشستن نجرانیان
سپس ابوحارثه نزد پیامبر آمد و گفت: ای ابوالقاسم! از مباهله با ما درگذر و با ما مصالحه کن بر چیزی که قدرت ادای آن را داشته باشیم. پس، حضرت با ایشان مصالحه نمود که هر سال، دو هزار حلّه بدهند که قیمت هر حلّه چهل درهم باشد، و نیز اگر جنگی با یمن روی دهد، سی زره، سی نیزه و سی اسب را به مسلمانان، عاریه دهند، و پیامبر(ص) ضامن برگرداندن این ابزار خواهد بود. پس از نوشته‌شدن صلح‎نامه آنان برگشتند.
پیامبر بعدها فرمود: سوگند به آن خداوندی که جانم در قبضه قدرت اوست، که هلاکت اهل نجران نزدیک شده بود و اگر با من مباهله می‌کردند هر آینه همگی به میمون و خوک مسخ می‌شدند و هر آینه تمام این وادی برایشان آتش می‌شد و می‌سوختند و حق تعالی جمیع اهل نجران را نابود می‌کرد و حتی پرنده بر سر درختان ایشان نمی‌ماند و همه نصاری پیش از سال می‌مردند.[1]
پس از برگشتن نصارا به نجران طولی نکشید که سید و عاقب، با آوردن هدایایی، نزد پیامبر(ص) آمده، مسلمان شدند.[2]
📚
ویکی شیعه
1.قمی، منتهی الآمال، 1374ش، ج1، ص182-184؛ مفید، الارشاد، 1413ق، ج1، ص166-171
2.طبرسی، مجمع البیان، 1415، ج2، ص310؛ همچنین نک: ابن سعد، الطبقات الکبری، خامسة1، ص392
#مباهله

مولای من! 

سلام

در آمد و شدروزگار انگار نمی دانم به کدامین سو در حرکتم و انگار تاریخ مرا از این سو به آن سوی زمان می کشاند و همچنان سردرگم نظاره گر طلوع و غروب خورشید هستم.

مولای من! نظری گر از سوی شما شود، من هم راهم را به خوبی طی خواهم  کرد و لایق سربازی ات باشم. 

اللهم عجل لولیک الفرج