ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

جایگاه امام حسین(ع)
زندگینامه امام حسین (ع) پس از حضرت محمد (ص)، و در زمان خلافت ابوبکر و عمر بن خطاب، حضور امام حسین (ع) در برخی مقاطع همچون گواهی دادن پیرامون قضیه فدک، در منابع بازتاب یافته است.[1]. هم زمان با گذار از دوره کودکی به جوانی، خلافت عثمان آغاز گشت. بر پایه روایت برخی از منابع اهل سنت، نخستین ایفای نقش حسین بن علی (ع) در این دوره، در فتح طبرستان ضبط شده است [2] خلافت عثمان که با انتقادهایی تند همراه بود، بسیاری از جمله ابوذر غفاری را نسبت به نوع عملکرد وی و کارگزارانش در مدینه و دمشق به خشم آورده بود. در این میان در طول رخدادهای مرتبط با مخالفت‌های ابوذر که در نهایت به تبعید او به رَبَذه منجر شد. امام حسین (ع) در کنار او بود. هنگام اخراج ابوذر از شهر و به رغم تأکید حکومتیان به اینکه کسی با وی سخن نگوید، امام به همراه پدرش، حضرت علی (ع) و برادرش، امام حسن (ع) به پاسداشت شخصیت و تأیید حقانیت ابوذر، به کنار او رفتند و به سخن پرداختند؛ عملی که سبب درگیری ایشان با عثمان نیز شد.[3]. سخنان شیوای حسین بن علی (ع) با ابوذر هنگام تبعید در منابع آمده است که وی را به صبر و بردباری دعوت نموده، و پیروزی را نزدیک دانسته است.[4]
بینش نافذ سیاسی و اجتماعی
در بینش نافذ اجتماعی – سیاسی و امکان تفکیک موضوعات از یکدیگر، شاخه‌ای مهم در رفتار اجتماعی اهل بیت (ع) است و بر همین پایه، به‌رغم ناخرسندی از عملکرد خلیفه عثمان بن عفان، هنگامی که مردم در برابر ظلم خلافت سر به شورش برمی‌دارند و به سمت منزل عثمان برای کشتن او هجوم می‌برند، امام حسین (ع) به همراه برادرش، حسن (ع) و به فرمان امام علی (ع) به محافظت از حریم عثمان می‌پردازد.[5] اگرچه مقابله با شورشیان چندان دشورا بود که در نهایت عثمان کشته شد، اما تلاش برای نجات جان مخالفان، تنها به امر پدر و برای پاسداری از کیان برخی ارزش‌های جامعه از اهمیت بسزایی برخوردار است که نمود آن در عملکرد امام حسین (ع) بروز یافته است.
منبع
1.ابن رستم، 507-506؛ عاملی، 55-53
2.طبری، 3/323
3. نک: ه د، 5/477
4. برای نمونه، نک: مجلسی، 22/436؛ امینی، 8/301
5.همانجا؛ بلاذری،3/206-217؛ الامامة، 1/40 بب ؛ مالقی، 194-119؛ مقدسی، 5/206؛ عاملی، 140 بب
ویکی حسین

شجاعت امام حسین(ع)
«شجاعت»، از نشانه‌های مردانگی و از فضایل و کمالات هر فرد به حساب آید. قرآن مجید و روایات اسلامی، این ویژگی را از علایم ایمان دانسته، واجدین این صفت را در شمار برترین‌ها معرفی نموده‌اند.
شکی نیست که رسول اکرم، در تمام فضایل و کمالات انسانی، از جمله شجاعت، سمبل جامعه بود. او در مورد امام حسین می‌فرماید:
حسینم «شجاعت و سخاوت» را از من به ارث برده است («و اما الحسین فله جراتی و جودی»). 1]
در حدیث دیگر، شجاعت امام حسین علیه‌السّلام مورد تحسین و تشویق ملائکه، از جمله جبرئل بوده[2] و حضرت امام حسن علیه‌السّلام شجاعت و هیبت سیدالشهداء را نظیر پدرش امیر مؤمنان می‌داند.[3]
امام حسین علیه‌السّلام علاوه بر شجاعت بدنی، «شجاعت نفسی» داشت و ارزش آن بیش از شجاعت جسمی است که علی علیه‌السّلام می‌فرماید: شجاع‌ترین و قوی‌ترین انسان‌ها، کسی است که نفس خود را مهار کند و…. ( «لاقوی اقوی ممن قوی علی نفسه فملکها»)[4]
منبع:
1.کنز العمال، ج۱۳، ص۶۷، ح۳۷۷۰۹.
2. اسدالغابة، ج۲، ص۲۰.
3. سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۸.
4. ری شهری، میزان الحکمة، ج۲، ص۱۴۱۳، ح۱۰۹۱۷.
ویکی فقه دانشنامه حوزوی

ستاره سرخ محشر
قال على بن الحسین ( علیه السلام ):
تزهر أرض کربلا یوم القیامة کالکوکب الدرى وتنادى انا ارض الله المقدسة الطیبة المبارکة التى تضمنت سید الشهداء و سید شباب اهل الجنة .
امام سجاد ( علیه السلام ) فرمود :
زمین کربلا ، در روز رستاخیز ، چون ستاره مرواریدى مى ‏درخشد و ندا مى ‏دهد که من زمین مقدس خدایم ، زمین پاک و مبارکى که پیشواى شهیدان و سالار جوانان بهشت را در بر گرفته است .
 منبع : کتاب ادب الطف ، ج 1، ص 236، به نقل از کتاب کامل الزیارات، ص 268.

فضایل اخلاقی امام حسین (ع) 

خودسازی
از جمله فضایل اخلاقی امام حسین علیه‌السّلام ، روح پاک و معنویت آن حضرت بود. ایشان لحظه‌ای از یاد خدا غافل نمی‌شد و بخش اعظم اوقاتش را به عبادت پروردگار و ذکر دعا و قرائت قرآن می‌گذرانید؛ چنان که فرزند عزیزش، حضرت امام سجاد علیه‌السّلام در این باره می‌فرماید: «العجب کیف ولدت، کان ابی یصلی فی الیوم واللیلة الف رکعة، من تعجب می‌کنم از پدرم که او چگونه صاحب فرزند شده است؟ در حالی که شبانه روز هزار رکعت نماز می‌خواند! »[1][2] (این سخن، به کثرت عبادت امام حسین علیه‌السّلام اشاره دارد.)
«مسروق خادم» نیز که خود از پیروان اهل بیت است، می‌گوید: روز «عرفه» در صحرای عرفات گردش کنان به خیمه امام حسین علیه‌السّلام وارد شدم. آن حضرت در جمع یاران و عاشقان مشغول خواندن قرآن و دعا بود و اشک چشمش همانند آب باران از ناودان، فرو می‌ریخت![3]
راوی دیگر می‌گوید: چون به خدمت امام حسین علیه‌السّلام رسیدم، از او پرسیدم: چگونه به این حالت عبادت و خشیت رسیده‌ای؟ («ما اعظم خوفک من ربک؟». ) حضرت فرمود: «لا یامن یوم القیامة الا من خاف الله فی الدنیا؛[4] آرامش خاطر در پیشگاه الهی، در سایه تقوا و خشیت و عبادت فراهم می‌گردد.»
از این رو، روز تاسوعا هنگامی که سپاهیان یزید تهاجم به سوی خیمه‌های اهل بیت را شروع کردند، آن حضرت خطاب به برادرش ابوالفضل علیه‌السّلام فرمود: «جانم به فدایت برادرم! سعی کن از این مهاجمان، امشب را مهلت بگیری، تا به عبادت و دعا مشغول شویم. خدا می‌داند که من عاشق عبادت و راز و نیازم. دوست دارم به نماز و دعا و خواندن قرآن بپردازم…» . [5][6]

منبع:
1.امینی، الغدیر، ج۵، ص۲۵.
2. جلاء العیون شبر، ج۲، ص۲۸.
3. سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۸ (۲ جلدی).
4. مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۱۹۲.
5. ابن اثیر، کامل فی التاریخ، ج۴، ص۵۷.
6. مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۹۲
ویکی فقه دانشنامه حوزوی

سخن و سیره امام حسین(ع)
کسی که خداوند را آنطور که شایسته اوست عبادت کند خداوند بیش از آنچه آرزو و کفایت اوست به او می دهد.[1]
در مدّت عمر و در حفظ سلامت تن بکوشید.[2]
چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.[3]
«انس بن مالک» می‌گوید: در خدمت حسین بن علی نشسته بودم که یکی از کنیزان وارد شد و شاخه گلی به محضر آن حضرت تقدیم کرد. آن بزرگوار، بی درنگ خطاب به کنیز فرمود: تو اینک در راه خدا آزادی! «انس» گفت: ‌ای فرزند پیامبر! به همین آسانی او را آزاد می‌کنی؟ مگر این شاخه گل چقدر ارزش دارد؟ فرمود: خداوند ما را چنین تربیت کرده است. خود در قرآن می‌فرماید: «واذا حیّیتم بتحیة فحیوا باحسن منها او ردوها[4]؛ هرگاه کسی به شما نیکی کرد، شما نیز بهتر از آن و اقلا مثل آن را انجام دهید».[5]
روایت شده است که روز عاشورا یک اثرى به پشت مبارک امام حسین علیه السّلام مشاهده شد، وقتى از حضرت امام زین العابدین علیه السّلام راجع به آن اثر جویا شدند فرمود: آن اثر آن کیسه‌‏هاى غذائى است که بدوش می گرفت و براى بیوه زنان و یتیمان و بی‏نوایان می برد.[6]
:books:
1.موسوعه کلمات امام حسین «علیه السلام»، ص ۷۴۸، ح۹۰۶
2.تحف العقول، ص ۲۳۹
3. جلاءالعیون، ج ۲، ص ۲۰۵
4.سوره نساء، آیه۸۶.
5.کشف الغمة، ج۲، ص۳۱.
6.زندگانى حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام ( ترجمه جلد ۴۴ بحارالأنوار)، ص۲۰۱.