ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

#کوته_نوشت_مهدوی
زمان در گذر است، تاریخ می نگارد قطار عمر همچنان در تب و تاب لحظه ها، در سکوت ثانیه ها در موج های خروشان زندگی به امید طلوع آفتاب ظهور و دیدن رخ یار در آیینه ی فردا ریل های انتظار را بی صبرانه و مشتاقانه به سوی ایستگاه نور طی می کند، به امید آن که شخصی با سلاح عدالت گستر خود از پشت انوار متراکم امید و آرزو ظهور نماید؛ غنچه های گلستان باغ انتظار را شکوفا نماید و آنگاه آزادگی و انسانیت و مهربانی را زینت بخش زمین نماید.

مولای من! 

سلام 

این روزها همه درگیرند، درگیر روزمرگی که سراسر زندگی آن ها را فرا گرفته است و  همه به یک فکر می اندیشند، فکر گرانی و اقتصادی که دچار افتان و خیزان است و تا آن حد پیش رفته اند که با بهانه های مختلف همدیگر را نا امید و افسرده نسبت به ادامه زندگی می نمایند؛ اما مولای من! یک نفر نشد که در فکر شما و گرانی رسیدن به شما باشد؛ فکر این که چگونه می توانند شرایط را فراهم نمایند تا شما بیاید و روزگار را به نحوشایسته اداره نمایید و آن گونه نمایید که مدینه فاضله راه اندازی شود. 

بسم الله الرحمن الرحیم

از: آلاله
به: یگانه منجی نجات بشر

سلام مولای من!
سلام ای بزرگ‌ترین معلم انسان‌ها
می‌نگارم برای تو، می‌نگارم برای تویی که معلم من در کلاس درس انسانیت بودی. برای تو می‌نگارم که راهنمایم در کوچه پس کوچه‌های زمانه و گرداب طوفان‌های سهمگین یاری رسانم بودی.
مولای من! ای استاد و ای معلم زندگی‌ام، برای تو می‌نگارم تا راه و رسم زندگی در این برهوت و ناکجاآباد را به من بیاموزی.
مولای من! در این واپسین روزهای ماه مبارک از تو می‌خواهم قلبم را لبریز از نام و یاد و ذکر خدا نمایی و لذت و طعم حضور معبود را بر قلب جانم بچشانی.
مولای من! ای معلم بزرگ انسانیت این روزها سرگشته و حیران، کوچه‌های زمانه را درمی‌نوردم، از تو می‌خواهم یاریم نمایی و مرا به سوی منزلگاه مقصود و نور راهنمایی نمایی و کلبه قلبم را با نورالهی منور و روشن نمایی.

مولای من! 

سلام 

این روزها خسته ام وهمیشه هم خسته بودم. نمی دانم به کدامین سو در حرکتم فقط این را می دانم که قطار عمرم همچنان در حرکت است و با سرعتی هر چه تمامتر در حال نزدیک شدن به ایستگاه آخر است، اما من نمی دانم که این ایستگاه آخر کجاست و کی به پایان خواهد رسید.

شده ام شبیه فردی که ایستگاها را با تعجب و حیران تماشا می کند، اما نه در آن ایستگاه پیاده می شود و نه گمشده خود را می یابد.

مولای من! چه کنم؟ 

✍لبخند

سعید و آرش از کلاس هفتم تا دوازدهم با همدیگر دوست بودند. سعید خادم مسجد جمکران بود و آرش هم دوست داشت مثل سعید باشد: «خوش به حالت سعید. کاش! من هم خونوادم اجازه می دادن مثل تو خادم شم و همراهت به مسجد جمکران بیام. اما… »
در حالی که آه افسوس می کشید، حرفش را ادامه نداد.

_با خونوادت صحبت کن تا یک روز بعد از کلاس ببرمت.

_نه بی فایدست؛ خونوادم قبول نمی کنن، حتی چند بار گفتم؛ عصبی شدن و سرم داد کشیدن.

_ من دیگه میرم مسجد. اونجا برایت دعا می کنم تا خونوادت راضی بشن.

آرش از سعید جدا‌‌ شد و کوله پشتی اش را بر روی دوشش انداخت و به سمت خانه رفت. مادرش در آشپزخانه مشغول آشپزی بود، به سمتش رفت و گفت: «سلام،خسته نباشی، چه بوی خوبی راه انداختی.»

_سلام پسرم خسته نباشی، تا تو لباست رو در بیاری و آبی به دست و رویت بزنی، پدرت هم از راه می رسه و ناهار رو می کشم. آرش به سمت اتاقش رفت، لباس آبی رنگ اهدایی سعید با طرح گنبد جمکران را تنش کرد. به سمت سالن رفت.

مادرش از آشپزخانه بیرون آمد، تا ظرف های غذا را روی میز بچیند، متوجه پیراهن آرش شد، گفت:« این چیه پوشیدی؟ زود باش برو در بیاور، نمی خوام پدرت ببینه و به من نق بزنه. زود بلند شو از تنت در بیار.» آرش با اخم به داخل اتاقش برگشت، لباس سورمه ای رنگش را پوشید و دوباره سر میز آمد. چند دقیقه بعد پدرش از راه رسید. آرش سرش را بلند نکرد و به آرامی سلام کرد.

همه دور میز نشسته بودند. آرش با ناراحتی با قاشق و چنگالش بازی می کرد، مادر و پدرش به همدیگر نگاه کردند و پدر گفت: «چی شده؟ چرا غذا نمی خوری؟ چرا با غذات بازی می کنی؟ »

_چیزی نیست، میل ندارم.

مادر ظرف سبزی را کنار دست آرش گذاشت و گفت: «تو که تا الان گرسنه بودی و به به و چه چه می کردی؛ چی شد که الان سیر شدی؟ »

آرش که می ترسید، حرفش را بگوید، من من کنان گفت: « دوستم سعید هر روز عصر به مسجد جمکران می ره، من هم می خواهم یکبارم شده همراهش برم.»

_نیاز نیست اونجا بری؟ جا قحطه. خودم می برمت یِ جا که صفا کنی، آماده شید آخر هفته با عمه و خاله ویلای شمال بریم .

_نه من نمیام.

_ برام حاضر جواب شدی، لیاقت شادی و خوشی نداری.

آرش خیره در چشمان پدرش گفت: « دلم می‌خواد برم جمکران زیارت، دوست دارم خادم اونجا بشم.»

پدر سرخ شد و با فریاد گفت:« دیگه از این حرف ها نشنوم. فهمیدی؟! »

آرش دیگر حرفی نزد. شب موقع خواب، فکری به سرش زد و لبخندی بر روی لبانش نشست. صبح زود از خواب بلند شد، پنهانی نمازش را خواند. لقمه ای غذا درست کرد و در کول پشتی اش گذاشت و صبحانه ای خورد و به مدرسه رفت، هنگامی که به مدرسه رسید، به سراغ سعید رفت:« امروز همراهت میام هر چه می خواد بشه.»

_ بدون اجازه خونوادت نمی شه، اگه اتفاقی برایت بیفته چی؟

- مهم نیست چیزی نمی شه. با هم می ریم.

بعد از زنگ آخر سعید و آرش به طرف وضو خانه رفتند، وضو گرفتند. هر دو از در دبیرستان بیرون آمدند، سوار تاکسی شدند؛ برق خوشحالی در‌ چشمان آرش موج می زد که بالاخره به آرزویش می رسید.

گنبد فیروزه ای جلوی چشمانش نقش بست، کبوترها در بالای گنبد پرواز می کردند. آهنگ خوش مهدوی از گلدسته های مسجد گوشش را نوازش داد. عده ای نیز در کنار حوض مشغول وضو گرفتن بودند،آرش لبخند به لب به آنها نگاه کرد. همراه سعید به سمت اتاق مخصوص خادم ها رفت.سعید، آرش را به بقیه دوستانش معرفی کرد. در همان نگاه اول و برخورد، آرش جذب خادم‌ها شد.

سعید لباسهایش را پوشید و به سمت کفشداری رفت.آرش هم همراه او شد تا کمکش کند؛ چند ساعتی در آن جا ماندند، هنگامی که شیفت سعید تمام شد، وضو گرفتند و به سمت مسجد رفتند، چند رکعت برای امام زمان(عج) و هدیه به مسجد نماز خواندند.آرش آن چنان غرق نور و آرامش و صفا شده بود که اصلا دوست نداشت به منزلشان برگردد و هر لحظه دعا می کرد تا بتواند خادم این مکان شود و حضرت او را بپذیرد.

بعد از نماز همانطور که آرش خیره به گنبد میان آسمان سیاه شب بود از حیاط مسجد بیرون رفتند. شنیدن صدای پدر، آرش را میخکوب کرد: « بهت نگفتم اینجا نیا.»

آرش آب دهانش را به سختی قورت داد و یکدفعه دوید. پدرش به دنبال او دوید. آرش وسط خیابان رفت. کامیونتی با سرعت در حال نزدیک شدن به آرش بود. پدر فریاد زد: « آرش ندو.» نور ماشین‌ها چشم‌های آرش را تیره وتار کرده بود. فریاد یا امام زمان پدر آرش همزمان با صدای جیغ ترمز کامیونت فضای جلوی مسجد را پر کرد. آرش بر روی زمین افتاد.

پدر با قدم‌های لرزان به سمت آدم‌های جمع شده به دور آرش رفت. جمعیت را شکافت، با چشم‌های اشکی گفت: « زنگ بزنید اورژانس، زنگ بزنی… » کلامش در دهانش ماسید با دیدن آرش در حال بلند شدن از روی زمین به کمک راننده کامیونت. پدر روی زمین نشست و با لبخند نام امام زمان را بر لب جاری کرد‌.

با سلام و احترام.

خدمت همگی بزرگواران.

اگر گذری بر این  کوچه خاکی کردید بنده را حلال کنید؛ دیگر نیستم.

می دانم در این مدت مطالبم به درد نخورد یا فایده ای نداشت؛ اما در حد بضاعتم بود.

با تشکر. 

التماس دعا 

موفق و سلامت باشید. 

یاحق.