ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

در مدح شهید

محمد قاسم میرزاپور

فرزند : حسن

ولادت: 10/1/1341- مشکان

شهادت: 4/3/1367- شلمچه

محل خاکسپاری: گلزار شهدای مشکان

ای رفیق و یار و همرزم نعیم زاهدی

ای شهیدی که به امت تا قیامت شاهدی

میرزا پور ای گل نیلوفر باغ حسن

نام و یادت تا قیامت ماند اندر یاد من

ای محمد قاسم ای همزاد اکبر ای شهید

نزد بابای علی اکبر شدی خوش رو سفید

من به وصف تو چه گویم جز که خود تلقین کنی

خویش این دفتر به ذکر خویشتن آزین کنی

من ندانم جز که گویم آمدی فصل بهار

تا زگهواره خمینی را شوی سرباز و یار

ماه فروردین چل و یک آمدی همراه عید

هم دو سال از زاهدی بعدی و هم با او شهید

لیک هر دو روز عید و هر دو ماه فروردین

هر دو در خرداد شصت و هفت قربانی دین

هر دو در خرداد ماه و هر دو هم  روزش چهار

هر دو سال شصت و هفت و هر دو هم فصل بهار

خوش دلم از اینکه در این نیمه شب یادت کنم

جان فدای قدّ مثل سرو شمشادت کنم

هر دو با هم حافظ یک سنگر و یک خاکریز

هر دو با هم شافع امّت به روز رستخیز

هر دو با هم بهر حفظ دین حق جان داده اید

هر دو با هم در میان آفتاب افتاده اید

هر دو قدّ سروتان با هم به خون غلتیده اند

هر دو را جویندگان نور با هم دیده اند

از قد سرو دو تا تان استخوانی آمده

آه مردم استخوانی از جوانی آمده

آمده گلزار مشکان را نماید غرق نور

تا مزار عارفان گردد الهی وقت ظهور

آمده شیدا در این ماتم عزاداری کند

خون دل از خامه در هجر شما جاری کند

26 رمضان المبارک 1436 ساعت 2:30 بامداد

دیوان خون نگار ، تیمور بخشی پور ، ص200-201

شادی روح شهدا صلوات.

شهید غلامعباس ملّای 

فرزند : محمد رضا 

ولادت: 20/6/1344- مشکان 

شهادت: 24/2/1365- مهران 

محل خاکسپاری: گلزار شهدای مشکان 

می طراود از قلم این صبح صادق این سرود 

بر غلامعباس ملّایی ز یزدان صد درود 

سرو قدّی مه لقا گردان فرازی بی شکیب 

آن که جز عشق خدایش از دل شیدا زدود 

گاه رفتن نام لیلی اش بود ورد زبان 

پس چرا جام مرا بشکست گر میلش نبود

جام را هم کوزه خواند از آنکه درگاه وصول 

از سبوی یار دارد می کشد شهد شهود 

حمزه استادش شده دانشگه اش دشت مصاف 

چون ابو ریحان و آیت لایق قدرش نبود

سال شصت و پنج که آن نخل رعنا اوفتاد 

بود در اوج جوانی بیست و دوساله بود

نرگش آذار را آمد خزان اندر بهار 

ماه مشکان نور مهران گشت در صحرا غنود 

ماه و نیمی دوستانش نور را جویا شدند 

نور را جستند آنگه از دل خاک کبود 

تا سر آرد انتظار مادر غمدیده اش 

بار دیگر سوی مشکان چون کبوتر پر گشود 

مینگارد بخشی بیدل به خون دیده باز 

بر غلامعباس ملّای ز یزدان صد درود 

3/4/1394 هشتم رمضان 1436

منبع: دیوان خون نگار ، ص117 -118

 در مدح شهید  محمد نجدی 

فرزند: غلامرضا ولادت: 20/5/1343- مشکان شهادت: 30/7/1363- کردستان محل خاکسپاری: گلزار شهدای مشکان

سال چهل و سه ماه مرداد 

از گلبن سرخ غنچه ای زاد 

چون عطر گل محمدی داشت 

با نام محمدش بشد یاد 

نجدی که قرار جان و دل شد 

از نجد نبودش اصل و بنیاد 

نی ریز شده صدور اسمش 

مشکان زقدوم او بود شاد 

هر سنگ زکوچه های مشکان 

یک خصلت نیک او کند یاد 

در مدرسه شهید آیت 

شاگرد شدش هر آنچه استاد 

با فقر ستیزه ها نموده 

آن کودک نو رسای دلشاد 

از بهر معاش خانواده مردانه به کار جسم در داد 

اخلاق نکو و سر به زیری 

در طینت او بود خداداد 

در آذر شصت و دو شد آن گل 

سرباز وطن چو سرو آزاد 

همدوش به خیل مرزداران 

تا بوم وطن بماند آباد 

عازم به سواد غرب گردید 

در سقز و بانه و مهاباد 

شد مهر تمام سال دیگر 

آن نخل جوان زپای افتاد 

با دست منافقان بی دین 

صد پاره زکینه قدّ شمشاد 

ان روح بلند کرد پرواز 

از قید بدن چو گشت آزاد 

چشمش که شده به رنگ احمر 

گلزار شهیدها صفا داد 

تا بخشی بیدل از فراقش 

بر سر بزند به آه و فریاد 

خون نامه کند به دفتر خویش 

یادش بکند به مثل او راد 

منبع: دیوان خون نگار. تیمور بخشی پور، ص86-87

در مدح شهید 

شهید ابوالفتح محسن زاده 

فرزند: منوچهر

ولادت: 10/1/1328 - دهچاه 

شهادت: 23/4/1361- جبهه کوشک(عملیات رمضان) 

محل خاکسپاری: گلزار شهدای نی ریز 

برم این صبحدم نام ابوالفتح 

مگر قسمت شود جام ابوالفتح 

نبودی مهر ورزی گر به ارتش 

پی تسکین آلام ابوالفتح 

تمام مهر دارو در بسیج است 

برای روح آرام ابوالفتح 

اضافه هشت کن بر سیصد و بیست 

طلوع خوش سرانجام ابوالفتح 

دمیده گل که نام آور بگردد 

ده دهچاه از نام ابوالفتح 

به غیر از شهد شیرین شهادت 

نباشد بر دل ابرام ابوالفتح 

به دشت کوشک محشر بود برپا 

نبودی کوه چون گام ابوالفتح 

به شصت و یک حصار تن شکسته 

که بودی سالها دام ابوالفتح 

به ماه تیر هنگام صیام است 

بخون شد، چهره گلفام ابوالفتح 

نباشد جز نکوئی و سعادت

سرآغاز و سرانجام ابوالفتح چو محسن زاده کو محسن به عالم 

به غیر از ایل خوش نام ابوالفتح 

خوشا بر حالت ای گلزار نی ریز 

که خاک تو شده بام ابو الفتح 

زدرگاه احد بخشی بیدل 

نخواهد غیر فرجام ابوالفتح 

دیوان خون نگار ، ص46-47 تیمور بخشی پور  

چرا به امام حسن مجتبي (عليه السلام )، كريم اهل بيت گفته مي شود؟

امام حسن مجتبي عليه السلام نسبت به دردمندان و تيره بختان جامعه قلبي رئوف داشتند و با خرابه ‌نشينان دردمند و اقشار مستضعف و كم ‌درآمد همراه و همنشين مي‌ شدند و دردِ دلِ آن‌ ها را با جان و دل مي ‌شنيدند و به آن ترتيب اثر مي‌ دادند، و در اين حركت انسان ‌دوستانه جز خداوند را مدّنظر نداشتند. همچنين هيچ ‌گاه هر ضعيف، ناتوان و درمانده، نااميد از درب خانه آن حضرت برنمي‌ گشت، حتّي خود ايشان به سراغ فقرا مي‌ رفتند و آن‌ ها را به منزل دعوت مي‌ كردند و به آن‌ ها غذا و لباس مي‌ دادند.

?امام حسن ـ عليه السّلام ـ تمام توان خويش را در راه انجام امور نيك و خداپسندانه به كار مي‌ گرفت و اموال فراواني در راه خدا مي‌ بخشيد، مورّخان و دانشمندان در شرح حال زندگاني پر افتخار ايشان، بخشش‌ هاي بي‌ سابقه و انفاق‌ هاي بسيار بزرگ و بي‌ نظيري ثبت كرده‌اند. آن حضرت در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارايي خود را در راه خدا خرج كردند و سه بار نيز ثروت خود را به دو نيم كردند و نصف آن را براي خود و نصف ديگر را در راه خدا به فقرا بخشيدند؛ از اين رو ايشان را كريم اهل بيت عليهم السلام مي نامند.

حقايق پنهان،ص ٢٦٨
منتهي الآمال، ج ١، ص 417

 کلید واژه ها: قلب رئوف، انجام امور نیک و پسندیده، همنشینی با افراد خرابه نشین و درد مند