بوی عطر عجیبی داشت
نام عطر رو که می پرسیدیم
جواب سر بالا می داد.
شهید که شد
توی وصیت نامه اش نوشته بود:
به خدا قسم
هیچ وقت به خودم عطر نزدم
هر وقت خواستم معطر بشم
از ته دل می گفتم: السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین(ع).
شهید حسین علی اکبری . منبع: سایت خاکریز خاطرات . زندگی به سبک شهدا،مهدی نقدی، ص39.
رزمنده ها خیلی شهید همت رو دوست داشتند
حاجی اومده بود برا سر کشی بچه ها از شدت علاقه ریختند سرش
یهو شنیدم که شهید همت گفت:
بی انصاف ها انگشتم رو شکستید……
اما هیچکی توجه نکرد …
دو روز بعد دیدیم
حاجی انگشتش رو گچ گرفته …
منبع : سایت تبیان. زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص61.
شهید« احمد نیکجو» رزمنده خوش سیمای لشکر ویژه 25 کربلا بود که در بیست و سوم دی 1365 در عملیات کربلای 5 به شهادت رسید. او رساله امام را حفظ بود و برای بچه ها تو سید محله قائمشهر کلاس احکام می گذاشت به طوری که بچه ها تا وقتی او را می دیدند می گفتند: آیت الله احمد نیکجو آمد. پدر شهید می گوید: شب شهادت احمد، خواب دیدم در کربلا هستم، جمع زیادی را دیدم که کلاهخود بر سرشان هست و شال سبزی را همه به کمر بسته اند و همگی به من می گویند: احمد شهید شهید شده! احمد در عملیات ثامن الائمه(شکست حصر آبادان) به همراه شهید بزرگوار محمد حسین باقر زاده شرکت کرده بود، در حین عملیات ترکشی به شکم احمد اصابت می کند و روده بزرگش پاره می شود. تا 6 ماه برای معالجه و درمان بستری بود. در طول این مدت همیشه می گفت خدایا !چرا من دارم خوب می شوم؟ چرا من شهید نمی شوم؟ راوی: پدر شهید.
منبع: زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص80
وقتی اسیر شدیم از همه از رسانه ها آمده بودند برای مصاحبه و در واقع مانور قدرت و استفاده تبلیغاتی روی اسرای عملیات بود.
نوبت یکی از بچه های زرنگ گردان شد. با آب و تاب تمام و قدری ملاطفت تصنعی شروع کردند به سوال کردن .
یکی از مأموران پرسید:
پسر جان اسمت چیه؟ عباس.
اهل کجا هستی؟ بندرعباس.
اسم پدرت چیه؟ به او می گویند حاج عباس!
گویی که طرف بویی از قضیه برده بود پرسید: کجا اسیر شدی؟ دشت عباس!
افسر عراقی که اطمینان پیدا کرده بود طرف دستش انداخته و نمی خواهد حرف بزند به ساق پای او زد و گفت: دروغ می گی! و او که خودش را به موش مردگی زده بود با تظاهر به گریه کردن گفت: نه به حضرت عباس!!! هنگام کتک خوردنشم می خندید.
منبع: فرهنگ جبهه جلد سوم(شوخ طبعی ها) صص301و 302 . زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص83
✍️شهید ثانى به همراه کاروانى در حال سفر بود. در بین راه به جایى به نام رمله رسیدند. شهید خواست به مسجدى که معروف است به جامع ابیض برود، بخاطر زیارت کردن انبیایى که در آنجا مدفون هستند. پس دید که در، قفل است ودر مسجد هیچ کسى نیست.
پس دستش را بر روى قفل گذاشت و کشید. به اعجاز الهى در باز شد. او داخل شد و در آنجا مشغول به نماز و دعا گردید و بخاطر توجّه وى بسوى خداوند متعال، متوجّه حرکت کاروان نشد و از قافله جا ماند. پس متوجّه شد که کاروان رفته وهیچ کسى از آنها نمانده است. نمى دانست چه کار باید بکند و در مورد رسیدن به آنها فکر میکرد، با توجّه به اینکه وسایل او نیز بار شتر بوده و همراه کاروان رفته است، بنابراین شروع کرد پیاده به دنبال کاروان راه رفتن تا اینکه از پیاده راه رفتن خسته شد و به آنها نرسید و از دور هم آنها را ندید.
وقتى در آن وضعیّت سخت و دشوار گرفتار شده بود ناگهان مردى را دید که به طرف او مى آمد، وآن مرد بر سوار استرى بود. وقتى آن سوار به او رسید گفت: پُشت سر من سوار شو. پس شهید ثانى را پشت خود سوار کرد و مثل برق در مدّت کوتاهى او را به کاروان رساند و او را از استر پیاده کرد و فرمود: پیش دوستانت برو. و او وارد کاروان شد.
?شهید مى گوید: در جستجوى آن بودم که در بین راه او را ببینم ولى اصلاً او را ندیدم و قبل از آن هم ندیده بودم.
? نجم الثّاقب باب8، حکایت65؛ ص456
با صدای اذان از سر سفره بلند شد.
گفتیم: غذا سر میشه.
گفت: نه!
میرم نماز
وگرنه غذای روحم سر میشه.
مهندس شهید محمود شهبازی.
جانشین لشگر 27 محمد رسول الله و فرمانده سپاه همدان.
منبع: سایت سنگریها. زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص40