ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

حکمت53 

وَ قالَ (ع): الغِنَی فیِ الغُربَهِ وَطَنٌ وَ الفَقرُ فیِ الوَطَنِ غُربَهٌ؛ و امام علی(ع) دارایی در غربت وطن و میهن است، و بی چیزی در وطن غربت است. 

الغُربَهِ: غریبی، دوری از وطن.

امیر المؤمنین (ع) در این حکمت از یک واقعیت اجتماعی پرده بر می دارند و آن اینکه بسیاری از ملاک و معیار معاشرت را ثروت و توانگری می دانند. در نتیجه، ثروتمند حتی در شهری غیر از وطن خود که کسی که او را نمی شناسد، احساس غربت نمی کند؛ مردم دور او را خواهند گرفت و او را تنها نمی گذارند. در نقطه مقابل، فرد فقیر در شهر و وطن خود نیز احساس غربت و تنهایی می کند؛ حتی بستگانش نیز با او چندان رفت و آمدی ندارند و خبر از حال او نمی گیرند. 

منبع: برگزیده راه روشن، ترجممه مفاهیم حکمت 1تا 110 نهج البلاغه، محمد رضا جویبار زاده و دیگران، ص133.