ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

در این روزهای پر پیچ و خم و تکاپوی زمانه میان هزاران، استرس، اخبار، اطلاعات و تصویرهایی که روح و جسم انسان را در آشفته بازار دنیا به فروش می رساند و ارزش های انسانی رو به فرار می نهند. دل ها نگهبانی چون: پول، مقام، شهرت، خشونت و.. …..نمی یابد، پس در این هنگام نگهبان دل بی قرارمان باش یا حسین(ع).
صلی الله علیک یا یا اباعبد الله(ع)

«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! (در برابر مشکلات و هوسها،) استقامت کنید! و در برابر دشمنان (نیز)، پایدار باشید و از مرزهای خود، مراقبت کنید و از خدا بپرهیزید، شاید رستگار شوید! » آل عمران: آیه200
حمد و سپاس مخصوص خداوندی است که از افق عقل و اندیشه بندگانش بر آنها تجلی نمود همان خدایی که انسانها را از این دنیای فریبنده منزه ساخت و در پیمودن راههای نیک و پسندیده مجبور نکرد بلکه آنها این لیاقت را یافتند تا متخلق به بهترین و کامل ترین اعمال گردند . خداوند انسان را برگزید و او را در این گیتی گستر هستی اشرف مخلوقاتش نامید و نیاز های گوناگونی را در این جسم خاکی و افلاکی قرار داد ، اما انسانها بر اساس خواهش ها و تمایلات نفسانی خود که آنها را به هر سو می کشاند در دو گروه حق و باطل قرار می گیرند در این میان برای هر دو گروه لشکریانی است که در جبهه خود حاضر به جانفشانی و سر به فرمان ولی خود می باشند برای جبهه حق نیز لشکریانی است آری آنها بسیجیان مخلص ، خدمتگزار انقلابی هستند که صلاحشان به دست و قرآنشان(نقشه هدایتشان) در جیب و آماده پیکار با لشکریان جهل و گمراهی و خدمتگزار ی به انقلاب .
آری آنها آمده اند تا بگویند اگر دیروز حضرت ابا الفضل (ع) و حضرت علی اکبر(ع) عَلَم سرخ شهادت را بر دوش داشتند و با قدمهای آهنین چون کوهی مقاوم به ندای امام و ولی خویش لبیک می گفتند اکنون و امروز ما هستیم و آمده ایم تا سر بند یاز هرا(س) و لبیک یا رهبرم را بر پیشانی و بازو بند بسیجی انقلابی خدمتگزار را بر بازو ها بسته و بار دیگر اقتدار و عزت خویش را به صحنه نمایش بگذاریم ، آمده ایم تا بار دیگر دست در دستان مولای خویش گذاشته و پیمانی بندیم پیمانی محکم تر از گذشته و همیشگی که نام شما و خدمتگزاری و انقلابی بودن و ماندن را در دفتر خاطرات قلبمان و دفترچه ذهنمان ثبت نمایم و آن را با خون سرخ خود امضاء نموده و به تأئید ولی امر خود مولای منتظر حضرت مهدی(عج) برسانیم ، آمده ایم تا بار دیگر بگویم جبهه حق و حقیقت با لشکریان بسیج هیچ گاه خالی نخواهد ما ند انقلابی همیشه خدمتگزار است همیشه صلاحش به دست وآماده است .
آمده ایم تا بگوییم ما همان بسیجیانی هستیم که محکم و مقاوم بر جای خود پابر جا ایستاده ایم اگرچه گذشت دوران و ایام ما را پیر نموده است اما با کوله باری از تجربه و خدمتگزاری از مرزهای آبی و خاکی خود دفاع خواهیم کرد آمده ایم که بگویم اگر دیروز یزید با لشکریان کفر تا دندان مصلح ایستاده بود و صف آرایی داشت امروز داعش به صف آرایی پرداخته است اگر دیروز حضرت ابا الفضل(ع)و حضرت زینب(س) از این میدان و عرصه دفاع نموده و گوش به فرمان ولی و مولای خود بودند امروز نیز ما بسیجیان گوش به فرمان رهبر و مولای خود هستیم اگر دیروز افرادی چون شهید همت و شهید باکری در این عرصه قدم گذاشتند امروز نیز ما وارد این عرصه شده ایم ما نیز برادران همان شهید ان باکری و همت هستیم هیچ تفسیر و تغییری ایجاد نشده است .
پس اکنون ما بسیجیان انقلابی خدمتگزار آماده ایم لبیک گویان به ندای رهبرمان قدم در این راه نهاده و بر بالهای ملاک به پرواز در آییم و به سرزمین آلاله های بی قرار سفر نمایم .
آماده ایم تا در این راه بمانیم و بمانیم تا ظهور دولت یار ، پس منتظر یاری سبزتان و قدمهایتان هستیم تا در این مسیر همچنان یار و همراهمان باشید پس به امید دیدار تا خدمتگزاری در انقلابی به بزرگی جهان اسلام و قلب های بی قرار …………………..

آنگاه که خداوند اراده کرد انسان را بیافریند، ساختمان وجودی او را دارای دو بُعد جسم و روح قرار داد. او را ساکن زمین گردانید. در پوششهایی چه از خشت و سنگها و چه از پارچه هایی که به عنوان سیاه چادر در صحراها استفاده می شود. خود را درون آنها قرار دادند تا، از سردی وگرمی هوا در امان بمانند. شی های با ارزش را قرار دادند تا از دستبرد دزدان و جلادان در امان بمانند. مقابل آن دربی نهادند، تا کسی به حریم خصوصی آنها وارد نشود. برای خود قانون و مقرراتی وضع نمودند. این حجاب و مانعی بود از ورود اشخاص تا جسم و اموال آنها محفوظ بماند.
در این میان بُعد دیگری از انسان قرار دارد. بُعد روحی او که ارزش های اخلاقی، فطرت، ملکات و فضایل انسانی و ..است، با قوانینی که خداوند برای آن وضع کرد تا، روحش را به کمال و پرواز برساند. برای آن حجاب، عفت و چادر قرار داد تا، از ستیز هوای نفس، جلادان نفس و انسانیت به حریم روح او در امان بماند.
آن پوشش، ساختمان وجودی اش را از آزار، اذیت و بیماریهای جسمی و روحی حفظ می نماید. تا ارزش های اخلاقی و روحی در پشت پرده حجاب و عفاف محفوظ بماند و به وسیله خیمه شب بازان نفس و چشمان درنده دریده نشود.
پس تا می توانی آن را رها نکن. آنگاه که رهایش کردی، تمام ارزش، هستی و تمام مایملک وجودی به غارت خواهد رفت.
17/7/98

با یاری خدا و ائمه(ع) به قلم خودم
در این روز های بی قراری و پر تلاطم اربعین که روحها از کالبد خویش بیرون می رود، هر کس در پی یافتن وسیله ای است تا، جسم و روح خویش را همراه با خیل عاشقان روانه نمایند تا، به ندای هل من ناصر امام خویش لبیک گویان به انتظار ظهور، مسیر انتظار را تا فرا رسیدن لحظه موعود طی نماید، تا ضمیمه ای بر پیوند اربعین تا ظهور باشد.
در این میان هر کس منتظر است، منتظر یک امضا یا دعوتی از سوی شما.یا عمه سادات. تا غمگسار عمه سادات باشند و پروانه وار بچرخند و بچرخند تا در عشق شما بسوزند.
اما سهم من چه می شود؟ نه دعوتی، نه عمه ساداتی، نه امضایی. نه جسمم به حرکت در آمد نه روحم به پرواز. اما با چشمانی گریان و قلبی منتظر آن قدر بر درب خانه شما سلام خواهم داد و کوه ها و صحراها را به نظاره خواهم نشست تا، درب را باز کنید و اگرچه جسمم را نپذیرفتید، اما روحم را بپذیرید تا به پرواز در آید و رهسپار کوی شما شود تا برای همیشه مأوا گزیند.
پس به امید آن روز ….. صلی الله علیک یا ابا عبد الله الحسین(ع)…….

همه نشسته بودند. مثل اینکه شخصی بخواهد از سرزمین ناشناخته های نا کجا آباد بیاید، چشم ها را به در دوخته بودند. دل تو دل ها نبود که، قواره یک متری اش وارد شد. چشمان تیز بین خود را آن چنان این طرف وآن طرف چرخاند. درست مثل فرمان ماشین.
کسی نبود بگوید آخر بنده خدا کمی آرام تر مگر چه خبراست؟ چه کسی را می خواهید متوجه خودت کنید؟ نه شاید می خواهید یک جوری دیگران را متوجه کت و شلوار اتو کشیده ات کنید، یا می خواهید بگوید: من آن چنان مهم هستم که باید همه ساعتها علف زیر پاهایشان سبز شود، تا من نزول اجلال کنم؟

تجربه نگاری
«ن وَالْقَلَمِ وَمَا یسْطُرُونَ؛ ن، سوگند به قلم و آنچه مینویسند»(سوره قلم، آیه1)
آری درست است سوگند به آنچه می نویسند آنچه که بر قلب و آنچه که بر کاغذ نگاشته می شود. آنچه که بر قلب نگاشته می شود جوهره انسانیت را می نگارد و آنچه بر کاغذ می نگارد بازی الفاظ است.
روزهای عمرم سپری می شد، روزهایی که در کنار دوستان دبیرستانی آرزوهای آینده از یک سو و تلاطمی که روح و جسمم را فرا گرفته بود، از سوی دیگر مسیر انتخاب را برایم مشکل می ساخت. روح و تلاطم درونی ام سرزمینی را می خواست که آرامش یابد. من در پی یافتن آن سرزمین بودم تا با پرواز به آن سمت آرامش از دست رفته را باز یابم.
در یکی از روزها از طرف دبیرستان ما را برای معرفی محیط حوزه و آشنایی با دروس به حوزه علمیه شهر بردند. در آن زمان حوزه به تازگی تأسیس شده بود (دقیق یادم نیست ولی فکر می کنم در سال 81 بود.) و در یک منزل مسکونی قرار داشت، همراه با دریایی از سادگی، آرامش و لبخند پر مهر مسئولین که به استقبال می آمدند انسان را درآن شناور می ساخت. در آنجا آرامش عجیبی حاکم بود که، انسان را به سمت خویش فرا می خواند.
دو سال از این بازدید ما گذشت. بار دیگر معرفی حوزه علیمه در خطبه های نماز جمعه سبب ترغیب بیشتر من گردید. از آنجایی که خود و خانواده علاقمند به تحصیل من در حوزه بودندو دختر عمه نیز در جریان قرار گرفته بود، در یکی از روز ها که در حال عبور از خیابان بود متوجه شد در پشت درب نانوایی اعلامیه ای برای پذیرش حوزه نصب شده است، و چون می دانست که من شاید زمانی به حوزه بروم. به همین علت در گوشه ای از ذهنش مانده بود. آن اعلامیه را برایم آورد. من چون نگران و مردد در انتخاب مسیر آینده بودم آن را به گوشه ای گذاشتم اما هنوز تصمیم قطعی نگرفتم.
چند روز از این موضوع نیز گذشت، تا اینکه یک روز به خانه عمو رفته بودم. دختر عموکه در حال مرتب کردن لباس ها و خودش بود. به من گفت فردا کلاس دارم حوزه می خواهم بروم، و شروع به تعریف از حوزه نمود. من که مردد بودم، سرانجام تصمیم برای ثبت نام قطعی شد. در همان سال با چند تن از دوستان در آزمون ورودی و مصاحبه حضوری شرکت کردیم همه ما موفق شدیم فقط چند نفر نتوانسند موفق شوند. این سرنوشت و مسیر آینده من شد. آری این همان چیزی از جوهره انسانیت حوزه بود که، به وسیله قلم خاطرات در قلبم نگاشته شد تا برای همیشه ماندگار بماند.
ان شاءالله در این مسیر ثابت و پایدار بمانیم و آخر و عاقبتم همه و خودم ختم به خیر شود. التماس دعا.