ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

هفتۀ دفاع مقدس بیانگر رشادت‌ها و دلاور مردی‌های مردانی، از جنس نور، تقوی و بندگی بود. مردانی که در برهه‌ای از زمان خوش درخشیدند و به ندای امام زمان خویش لبیک گفته و به وادی نور شتافتند تا عزت،استقلال و انسانیت بشر در زیر چکمه‌های استعماری و تحقیر زمانه لگدمال نشود. بلکه انسان به ارزش و کرامت فراموش شدۀ خویش آگاهی یابد و در جهت پیشبرد اهداف و آرمان‌های الهی و نجات بشر از پلیدی‌ها گام بردارد. بی شک هفتۀ دفاع مقدس در تاریخ بشریت ماندگار شد.

آری! تاریخی که باید در قلبش بنگارد و ماندگار کند از رشادت‌ها، ولایتمداری‌ها و ایمانی که این گونه رزمندگان به منصه ظهور گذاشتند و پرچم سه رنگ کشور را با صلابتی هر چه تمامتر، بر تارک جهان به اهتزاز در آوردند و عزت خویش را به نمایش گذاشتند.

#هفته_دفاع_مقدس

ارباب مهربانم دلتنگم و برای رسیدن به کویت ثانیه ها را لحظه شماری می کنم. واژه ها قامت شکسته اند و قلم جوهرش خشکیده است، اما دریای عشق و معرفت تو هیچ گاه خشکیده نمی شود، پس قلمم را از دریای معرفت و عشق به تو جوهری خواهم کرد تا باز از قصه دلتنگی بنگارد

یا ابا عبدالله ارباب مهربانم به من بیاموز راه و رسم دلدادگی و عاشقی را 

یا حسین(ع) من همان عاشق دل خسته ام که هر شب جمعه در ذهنم ضریح شش گوشه ات را لمس می کند و اشک فراق و ماتم می ریزد و در هوای ملکوتی دل به سوی تو پر می کشد.
یا حسین(ع) من هنوز کربلا نرفتم اما هر شب جمعه خود را در میان زائرانت حس می کنم و در ذهنم هم قدم با آنان می شوم و نوای دل تنگی سر می دهم.

قرآن کتاب و دستورالعمل زندگی سعادتمندانه است. این کتاب مقدس سالیان متمادی است که از نزولش در جهت هدایت و کمال انسان می گذرد. در این مدت چندین سال هنوز تغییری در آن ایجاد نشده است چرا که خداوند خود حافظ قرآن است و آن را از دستبرد حفظ می نماید. چه دستورالعملی محکم تر از این کتاب مقدس که انسان به آن وسیله هدایت چنگ زند تا گمراه نشود و اهل نجات باشد.

گریه ها سر می داد؛ خانواده اش را خسته کرده بود. جوجه رنگی ها را که می دید دلش غنج می رفت و یکی از آنان را می خواست. کم کم تابستان فرا رسید، در کوچه ماشین صدا می زد جوجه داریم، بچه شال و کلاه کرد، قلکش را شکست، پول های عید و تو جیبی اش را برداشت، یواش، یواش و بی خبر پرید داخل کوچه به کنار ماشین جوجه فروش رفت، دو تا جوجه زرد و خوش رنگ خرید، دستان کوچکش جا نداشت دو جوجه را در یک دستش جا دهد، آنها را در دو دستش گذاشت، با شادی و خنده وصف ناپذیر جوجه ها را می بوسید و به سمت خانه می رفت، در حین رفتن یکی از جوجه ها از داخل دستش پرید داخل کوچه کمی دوید آن طرف تر موتوری از کوچه در حال گذر بود به جوجه زد و جوجه را کشت. پسربچه غمگین شد و غم بر دلش نشست و شروع به گریه کرد. موتور سوار پیاده شد دست بر سر بچه کشید او را به کنار ماشین جوجه فروش برد و دوباره یک جوجه همان شکلی برای بچه خرید. بچه دوباره لبخند بر لبانش نشست و جوجه ها را بوسید و به سمت خانه شان حرکت کرد.