ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

تفسیر آیات 6تا 15 سوره انشقاق
بسم الله الرحمن الرحیم
يا أَيهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ(الانشقاق/6) ؛ اي انسان! تو با تلاش و رنج بسوي پروردگارت مي‌روي و او را ملاقات خواهي کرد!» «فَأَمَّا مَنْ أُوتِي كِتَابَهُ بِيمِينِهِ(الانشقاق/7)؛ پس کسي که نامه اعمالش به دست راستش داده شود،»«فَسَوْفَ يحَاسَبُ حِسَابًا يسِيرًا(الانشقاق/8) ؛ بزودي حساب آساني براي او مي‌شود،» و«َينْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا(الانشقاق/9) ؛ و خوشحال به اهل و خانواده‌اش بازمي‌گردد.» « وَأَمَّا مَنْ أُوتِي كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ(الانشقاق/10) ؛ و اما کسي که نامه اعمالش به پشت سرش داده شود،» « فَسَوْفَ يدْعُو ثُبُورًا(الانشقاق/11)؛ بزودي فرياد مي‌زند واي بر من که هلاک شدم!»« وَيصْلَى سَعِيرًا(الانشقاق/12)؛ و در شعله‌هاي سوزان آتش مي‌سوزد.» «إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا(الانشقاق/13)
چرا که او در ميان خانواده‌اش پيوسته (از کفر و گناه خود) مسرور بود!»« إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يحُورَ(الانشقاق/14) ؛ او گمان مي‌کرد هرگز بازگشت نمي‌کند!» « بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا(الانشقاق/15) ؛ آري، پروردگارش نسبت به او بينا بود (و اعمالش را براي حساب ثبت کرد)!»
نکته ها:
کلمه « کدح» هم به معنای تلاش و کوشش آمده و هم به معنای آسیب وارد کردن، یعنی انسان به سوی پروردگارش پیش می رود ولی رفتنی با رنج و تعب که گویا به خود آسیب و خدشه وارد می کند.
*در حدیث می خوانیم هرکس سه خصلت را دارا باشد، خداوند حساب او را آسان قرار می دهد و با رحمت خود، او را به بهشت وارد می سازد: به آن کس که محرومش کرده، عطا کند؛ با آنکه قطع رابطه کرده صله رحم می کند و از آن که به او ظلم کرده در می گذرد. « تعطی من حرمک تصل من قطعک و تعفو عن ظلمک»(تفسیر نور الثقلین)
*در آیه نهم و سیزدهم، سخن از شادی وسرور در نزد خانواده است. یک منفی که مورد انتقاد است و یکی مثبت که پاداش نیکوکاران است. آری ثمره سرور مستانه و غافلانه در دنیا دوزخ است، و ثمره ایمان و تقوا در دنیا سرور در میان بستگان در قیامت است.
از حضرت علی(ع) درباره آیه «َينْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا» سؤال شد فرموند: کسانی که در دنیا اهل و عیال انسان بهشتی بودند، اگر مؤمن باشند در آخرت نیز اهل او خواهند بود.
:books: تفسیر نور حجت الاسلام قرائتی ، ج10، جزء 30، ص426 و 427.

#درنگی_در_نهج_البلاغه
پوینده راه خدا
عقلش را زنده کرد و نفس خویش را کشت، تا آنجا که جسمش لاغر و خشونت اخلاقش به نرمی گرایید ؛ برقی پر نور برای او درخشید و راه را برای او روشن کرد و در راه راست او را کشاند و از دری به در دیگر برد تا به در سلامت و سرای جاودانه رساند، که دو پای او در قرارگاه امن با آرامش تن استوار شد. این پاداش آن بود که دل را درست به کار گرفت، و پروردگار خویش را راضی کرد.
:books:ترجمه خطبه 220

امام علی علیه السلام :

فإن أتاكُمُ اللّهُ بِعافِيَةٍ فَاقبَلوا ، و إنِ ابتُليتُم فَاصبِروا ، فإنَّ العاقِبَةَ لِلمُتَّقينَ .
اگر خداوند به شما عافيتى داد، بپذيريد و اگر مبتلا شديد، شكيبايى ورزيد؛ زيرا فرجام [نيك] از آنِ پرهيزگاران است.
نهج البلاغة : الخطبة ۹۸

پرسش :
در عصر غیبت، مومنین چه تکالیفى نسبت به امام زمان‏ علیه ‏السلام دارند؟
 پاسخ :
در عصر غیبت حضرت مهدى (علیه السلام) و موقعیت ایشان، شیعیان آن حضرت هر یک وظایف سنگینى بر عهده دارند که به اختصار به برخى از آنها اشاره مى‏‌کنیم:
1 - ایمان به حتمى بودن خروج حضرت مهدى (علیه السلام)
در روایات اهل سنّت مى‌‏خوانیم که پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) فرمودند: «من أنکر خروج المهدىّ فقد کفر بما أنزل على محمّد؛ هر کس منکر خروج مهدى شود به آنچه بر محمّد (صلّی الله علیه و آله) نازل شده کفر ورزیده است.» (فرائد السمطین، ج 2، ص 334، ح 585)
2 - صبورى و تمسّک به دین حق در فتنه‏ ها
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «طوبى لمن تمسّک بأمرنا فى غیبة قآئمنا، فلم‏یزغ قلبه بعد الهدایة…؛ خوشا به حال کسى که در غیبت قائم ما متمسک به امر ما شده و قلب او بعد از هدایت منحرف نشود…» (کمال الدین، ص 358)
3 - تمسّک به ولایت امام غایب
امام باقر (علیه السلام) از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) نقل کرده که فرمودند: «طوبى لمن أدرک قائم أهل بیتى وهو یأتمّ به فى غیبته قبل قیامه و…؛ خوشا به حال کسى که قائم اهل بیت مرا درک کند و در غیبت او قبل از قیامش به او اقتدا کند.» (کمال ‏الدین، ص 286 ؛ بحارالأنوار، ج 51، ص 72، ح 14)
4 - طلب معرفت امام زمان (علیه السلام) از خداوند متعال
کلینى؛ به سند خود از ابوبصیر نقل کرده که امام باقر (علیه السلام) به من فرمودند: «هل عرفت إمامک؟ قال: قلت: إى واللَّه، قبل أن أخرج من الکوفة. فقال: حسبک إذاً؛ آیا امامت را شناخته‏‌اى؟ عرض کردم: آرى به خدا سوگند قبل از آن‌که از کوفه خارج شوم. حضرت فرمودند: بس است تو را در این هنگام.» (کافى، ج 1، ص 185، ح 12)
5 - تجدید بیعت و ثبات بر اطاعت
در دعاى عهد از امام صادق (علیه السلام) مى‌‏خوانیم: «اللّهمّ إنّى أجدّد له فى صبیحة یومى هذا وما عِشت فى ایامى عهداً وعقداً وبیعة له فى عنقى لا أحول عنها ولا أزول أبداً، اللّهمّ اجعلنى من أنصاره وأعوانه والذّابّین عنه…؛ بار خدایا! همانا من براى او [حضرت مهدى علیه السلام] در این روزم عهد و پیمان و بیعتى را در گردنم تجدید مى‏ کنم، بیعتى که از آن بازنگشته و هرگز آن را زایل نمى‏ سازم. بار خدایا! مرا از یاران و کمک‏‌کاران و مدافعین از آن حضرت قرار بده.» (بحارالأنوار، ج 102، ص 111 ؛ مصباح الزائر، ص 235)
در این دعا سخن از تجدید عهد با امام خود در هر روز است.
6 - مقابله با شبهات و اشکالات
امام صادق (علیه السلام) در حدیثى فرمودند: «آیاکم والشّک والارتیاب، انفوا عن نفوسکم الشکوک، وقد حذّرتم فاحذروا، ومن اللَّه أسئل توفیقکم وإرشادکم؛ … خود را از شک و تردید دور کنید و از شک‌‏ها بپرهیزید، شما بر حذر داده شدید پس حذر کنید، و من توفیق و ارشاد شما را از خداوند خواستارم.» (بحارالأنوار، ج 51، ص 146، ح 17)
7 - کمک و یارى برادران مومن
امام صادق (علیه السلام) در حدیثى جمله «وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ» در سوره «العصر» را بر مواسات و هم‏یارى برادران دینى منطبق ساخته ‏اند. (کمال الدین، ص 656 ؛ بحارالأنوار، ج 24، ص 214، ح 1)
در تفسیر امام عسکرى (علیه السلام) آمده است: «هرکس متکفل یتیمى براى ما شود که محنت استتار ما او را وامانده کرده و از علوم ما که به دستش رسیده او را سرشار کند تا اینکه ارشاد شده و هدایت یابد، خداوند متعال در حقّ او مى ‏فرماید: «یا أیّها العبد الکریم المواسى! أنا أولى بالکرم منک، اجعلوا له یا ملآئکتى فى الجنان بعدد کلّ حرف علّمه ألف ألف قصر…؛ اى بنده کریم که یارى کننده‌‏اى! من از او در این کرم اولى‏‌ترم، اى ملائکه من براى او در بهشت به هر حرفى که تعلیم داده یک ملیون قصر دهید…». (تفسیر منسوب به امام عسکرى (علیه السلام)، ص 342 ؛ بحارالأنوار، ج 2، ص 4، ح 5)
8 - فریب نخوردن از مدعیان دروغین مهدویت
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «ولتعرفنّ اثنى عشر رایة مشتبهة، لایدرى أىّ من أىّ؛ …و به طور حتم دوازده پرچم و دعوت مشتبه برپا خواهد شد که از همدیگر تشخیص داده نمى ‏شود…» (کمال ‏الدین، ص 347 ؛ بحارالأنوار، ج 52، ص 281، ح 9)
9 - زیاد دعا کردن براى تعجیل فرج
حضرت مهدى (علیه السلام) در توقیعى که در جواب سؤال‌‏هاى اسحاق بن یعقوب فرستادند فرموده‌‏اند: «أکثروا الدعآء بتعجیل الفرج، فإنّ ذلک فرجکم؛ … زیاد براى تعجیل فرج دعا کنید؛ زیرا فرج شما در آن است.» (کمال الدین، ص 483 ؛ بحارالأنوار، ج 53، ص 180، ح 10)
10 - اجتناب از جزع
کلینى به سندش از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده که فرمودند: «إنّما هلک الناس من استعجالهم لهذا الأمر، إنّ اللَّه لایعجل لعجلة العباد. أنّ لهذا الأمر غایة ینتهى إلیها…؛ همانا مردم به جهت عجله کردن در این امر هلاک شدند، خداوند به خاطر عجله بندگان عجله نخواهد کرد، زیرا براى این امر نهایتى است…» (کافى، ج 1، ص 369، ح 7)
11 - وق
ت معین نکردن براى ظهور
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «إنّا أهل بیت لانوقّت؛ …همانا ما اهل بیت وقت (برای ظهور امام زمان علیه السلام) معین نمى ‏کنیم…» (بحارالأنوار، ج 52، ص 119، ح 48)
12 - دوست داشتن حضرت مهدی (علیه السلام)
در روایات فراوانى به دوستى اهل بیت عصمت و طهارت (علیه السلام) و از آن جمله حضرت مهدى (علیه السلام) سفارش شده است، و این به نوبه خود مى‏ تواند در جلب توجه مردم به حضرت (علیه السلام) و پیروى از دستورات او و دیگر امامان تأثیر بسزایى داشته باشد.
:books: منبع: مرکز مطالعات شیعه

مولای من! روزهایم می گذرد هر روز می گویم العجل، العجل.
ایا واقعا العجل گفتنهایم فقط به خاطر خود شما وظهور تو است؟ یا نه برای اینکه مشکلاتم را برطرف نمایی؟
کاش دغدغه مندت گردم و تنها خودت را بخواهم.

#کرامات_امام_زمان(عج)
حکایت طی الارض زائر خانه خدا
امیراسحاق استرآبادی ازمردان شریف و صالحی که چهل بار با پای پیاده به حج مشرف شده و در میان مردم مشهور بود که طیّ‌الارض داشته است یک سال به اصفهان رفت.
امیراسحاق استرآبادی یک سال با کاروانی به طرف مکه رفت، حدود هفت یا نُه منزل بیشتر به مکه نمانده بود که برای انجام کاری تعلل کرد و از قافله عقب افتاد. وقتی به خود آمدم دیدم کاروان حرکت کرده و هیچ اثری از آن دیده نمی‌شود، راه را گم کردم، حیران و سرگردان مانده بودم، از طرفی تشنگی آن چنان بر او غالب شد که از زندگی ناامید شده بود و آماده‌ مرگ شد.
ناگهان به یاد منجی بشریت امام زمان (عج) افتاد و فریاد زد: یا صالح، یا ابا صالح، راه را به من نشاه بده،خدا تو را رحمت کند.
در همین حال از دور شبحی به نظرش رسید به او خیره شد و با کمال ناباوری دید که آن مسیر طولانی را در یک چشم به هم زدن پیمود و در کنارش ایستاد.
جوانی گندم‌گون و زیبا با لباسی پاکیزه بود که به نظر می‌آمد از اشراف باشد و بر شتری سوار بود و مشک آبی با خود داشت.
امیراسحاق استرآبادی سلام کرد او نیز پاسخش را به نیکی ادا کرد.
فرمود: تشنه‌ای؟
گفت: آری، اگر امکان دارد کمی آب از آن مشک مرحمت بفرمایید.
او مشک آب را به او داد، آنگاه فرمود: میخواهی به قافله برسی؟
گفت: آری.
او نیز امیراسحاق استرآبادی بر ترک شتر خود سوار کرد و به طرف مکه به راه افتاد.
امیراسحاق استرآبادی عادت داشت که هر روز دعای «حرز یمانی» را قرائت کند، مشغول قرائت دعا شد در حین دعا آن جوان گاهی به طرف او برمی گشت و می‌فرمود: این طور بخوان.
چیزی نگذشت که به امیراسحاق استرآبادی فرمود: این‌جا را می شناسی؟
نگاه کرد، دید در حومه‌ شهر مکه است. گفت: آری می‌شناسم.
فرمود: پس پیاده شو!
امیراسحاق استرآبادی پیاده شد، برگشت او را ببیند، ناگاه از نظرش ناپدید شد. تازه متوجه شد که او قائم آل‌محمد (عج) است از گذشته‌ خود پشیمان شد و از این که او را نشناخت و از او جدا شده بود، بسیار متأسف و ناراحت بود.
پس از هفت روز کاروان ما به مکه رسید وقتی او را دیدند، تعجب کردند؛ زیرا یقین داشتند که او جان سالم به در نخواهد برد. به همین خاطر بین مردم مشهور شد که طی الارض دارد.
:books: کتاب داستان‌هایی از امام زمان (ع)