ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

سجاده
آنگاه که سجاده نیاز م را گشودم تا به پرواز درآیم دلم می خواست به با لاترین نقطه آسمان برسم، جایی که حجابی نباشد. ناگاه ندایی از ملکوت مرا به خود فرا می خواند به کجا چنین شتابان؟ به ایست «إنِّی أَنَا رَبُّکَ فَاخْلَعْ نَعْلَیکَ إِنَّکَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ ؛ من پروردگار توام! کفشهایت را بیرون آر، که تو در سرزمین مقدس «طوی» هستی! »«طه، آیه12» برای رسیدن ادب حضور لازم است. دیگر اجازه بالاتر از این نیست باید برگردی به سوی فرعون نفست، همان که ادعای خدایی می کند؛ باید این منیتها را کنار بگذاری. این راه طولانی است، و جاده بس نا هموار آفات در کمین قلب و عقل توست باید مراقب نفست باشی که در طی طریق آسمان به تو ایست ندهد. باید مراقب باشی از تابلوی عبور ممنوع گذر نکنی و به ندای قلبت پاسخ بده. خود را از قفس تن این پیله تنیده به پای پرواز قلبت نجات بده.

به قلم خودم

موجود بی ارزشی بودم. همه به دیده حقارت به من می نگریستند، ارزش و شخصیتی برایم کسی قائل نبود. روز ها و شب ها در گذر تاریخ و ایام سپری می شد، من همچنان بی ارزش بودم و شخصیتم نادیده انگاشته می شد. اشخاص با پاهایشان هر روز مرا و شخصیتم را خُرد و له می کردند. و تنها درون من چیز های که قابل استفاده نبود قرار می دادند. روزها، شب ها، سال ها سپری شد، اما من نا امید نبودم؛ چرا که روزگار همیشه یک جور نیست، پس بخت با من یار شد، شخصی از کنارم عبور می کرد نا گهان ایستاد، خوب مرا تماشا نمود، جرقه ای به ذهنش خورد، با خودش اندیشید حیف نیست این موجود اینجا شخصیتش لگدمال و بی ارزش شود به مکانی باز گشت.
بعد از چندین روز دوباره برگشت در حالی که گونی بر دست داشت و یک بیل و کُلنگی بر دوشش بود. مقداری از من را برداشت و به جایی دور دست برد، جایی تاریک در آنجا بر روی من خیلی کار کرد آن قدر مرا زیر و رو کرد تا همه وجودم یک دست و یک رنگ شد تا قابلیت شکل یافتن یابد،سپس مرا به شکل گلدان های مختلف و متنوع در آورد، بر رویم شروع به رنگ آمیزی و نقاشی هایی که هر کدام مفهوم خاصی را می رساند نمود. من زیبا شده بودم از بی مقداری و بی ارزشی بیرون امده بودم. انگاه در زیر بدنم سوراخی ایجاد کرد که ناراحتی ها وگِله های روزگار را بیرون ریزد تا درونم نماند و باعث خرابی درونم نشود.بعد مرا به بازاربرد.
اشخاص از کنارم عبور می کردند، به به و چهچه می گفتند، سپس به فروشنده از قیمت و بهای من سؤال کردند آن چنان با ارزش شده بودم که با هر قیمیتی می بود می خریدند، و به منزلهایشان می بردند. و درون قلبم گل بوتهایی قرار دادند، تا از درون وجودم رشد نماید و زینت بخش محافل و خانه هایشان باشد، اکنون من از بی ارزشی به ارزش و مقام دست یافته بودم. از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم . و شاد و سرحال در خیال خود به فردا و آینده می نگریستم.
حال باید به خود آیم و بنگریم، روزگار همیشه مثل هم نیست اکنون که ما چیزی را بی ارزش و بی شخصیت می بینیم ممکن است روزی ارزش ، مقام و شخصیت یابد و در بهترین مکان ها و جا ها قرار داده شود …..