ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

مولای من!

بی تو به کجا درحرکتم؟!

بی توعقلم را به که سپرده ام؟!

مولای من!

قلبم را تحویل چه کسی دادم؟!

مولای من! مسیر حرکتم را چه کسی به من نشان دهد؟!

مولای من! قبل از اینکه دور شود به فریاد و کمک برسید.

خواهش می کنم

تاریخ بیدارکننده و درس آموز است
درطول تاریخ این گونه بوده است که اتفاقاتی دربرهه ای از زمان رخ نمودند که معلول عوامل داخلی و خارجی بودند، اما همه بیانگر حق و باطل و جدا کنندۀ آن دو از یکدیگر هستند تا بیدار دلان بیدار شوند، حق را بنگرند و درپی حقیقت روند و سعادت را برای خویش رقم زنند.
واقعه‌ای که در کربلا رخ نمود، نمونه‌ای از واقعه عظیمی بود که در آن ظلم خود را به خوبی نشان داد، حقیقتشان آشکار شد و میزان پایبندی و راستی و درستی اشخاصی که ادعاهایی برای خود داشتند، آشکار گردید.
این واقعه که به اسارت زنان وکودکان خاندان امام حسین(ع) منجر شد، پیامی برای تاریخ داشت.
پیامی از آزادگی، عزت، کرامت،انسانیت، حجاب و عفاف، ولایت مداری و و لایتپذیری

اسراء از جمله امام سجاد(ع) وحضرت زینب(س) پیام آورانی شدند که بار انقلاب را به سرمنزل مقصود برسانند و آن واقعه را به گوش وقلب تاریخ بخوانند تا بیدار شوند، بیداری که آگاهی دهنده از خواب غفلت باشد و آنان نفاق و پلیدی را بنگرند.
#محرم

علمدار کربلا
حضرت عباس(ع) را می گویم همان علمداری که سر به فرمان مولای خویش بود و ادب در مقابل مولا را رعایت نمود.
علمدار کربلا نمونه ادب و ولایت پذیری بود و در صحرای کربلا تا آخرین لحظه جنگید و لحظه ای کوتاه نیامد.
علمدار کربلا به ما درس داد.
درس آزادگی، ادب،ولایت مداری و ولایت پذیری
آنگاه که امام زمانت از تو چیزی می خواهد سر به فرمان و تسلیمش باشی و این گونه عاقبت به خیر شوی.
#محرم
#علمدار
#به_قلم_خودم

مولی من! 

سلام 

من خسته ام ازتکرارهای بی فایده از آمد و شب شب و روز

از رفتارها و افکارها

از زندگی بی سامان

از روحی که ناآرام ومتلاطم است

مولای من! من را ببر دیگر نمیخواهم ذره ای از وجودم دراین زمین باقی بماند

تکرار درس آموز است
ماه محرم هر سال تکرار می‌شود؛ تکراری درس‌آموز از تاریخ بشر از تاریخ جهل و بصیرت، ولایت مداری و ولایت پذیری
ماه محرم و قیام عاشورا، درس انسان‌سازی، عزت و کرامت نفس است و این درس هر سال تکرار می‌شود. تکرارها بیدار کننده است که از خواب غفلت باید برخاست و به ندای امام زمان خویش لبیک گفت و در ره مولای حقیقی خویش، رفت و عزت نفس خود را حفظ کرد.

زمان چگونه ما را با خود به فرداهایی نامشخص می برد که گاه خود انتخاب می نمایم که چگونه باشد و گاه تقدیری است که در جلوی راهمان قرار داده می شود و ما تسلیم می شویم که به آن فردا سفر  نماییم.

کاش! تمام فرداهایمان پر از یاد خدا، امید و سعادت باشد.