ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

پدیده ها ی جوی مانند دیگر چیزها هر کدام دارای اثرات سود بخش می باشد حتی باد که گاهی اوقات گلایه داریم یا اینکه چیزی را خراب می کند اگر خرابی به بار می آورد در قبالش داری سودها و منفعت هایی می باشد چرا که هنگام رکود باعث ایجاد فساد در میوه ها و غلات و .. می گردد.

باد و ویژگیهای آن 

ای مفضل! تو را از باد و خواص آن آگاه می کنم. نمی نگری که هنگام خوابیدن و رکود باد، چگونه مصیبت به پا می شود و جانها را در معرض هلاکت می افکند ، سالمان را بیمار و زار و بیماران را هلاک و ناکار و میوه ها را فاسد و نابود و دانه ها و سبزیها را آلوده و بی سود می گرداند. «وَبا» را به دنبال دارد و غلات را نابود می سازد. پس وزش بادها از تدابیر و حکمتهای حکیم و آفرینشگر است که به صلاح جهان و جهانیان در جریان می افتد. 

توحید مفضل، ص129.

پدیده ها ی جوی مانند دیگر چیزها هر کدام دارای اثرات سود بخش می باشد حتی باد که گاهی اوقات گلایه داریم یا اینکه چیزی را خراب می کند اگر خرابی به بار می آورد در قبالش داری سودها و منفعت هایی می باشد چرا که هنگام رکود باعث ایجاد فساد در میوه ها و غلات و .. می گردد.

باد و ویژگیهای آن 

ای مفضل! تو را از باد و خواص آن آگاه می کنم. نمی نگری که هنگام خوابیدن و رکود باد، چگونه مصیبت به پا می شود و جانها را در معرض هلاکت می افکند ، سالمان را بیمار و زار و بیماران را هلاک و ناکار و میوه ها را فاسد و نابود و دانه ها و سبزیها را آلوده و بی سود می گرداند. «وَبا» را به دنبال دارد و غلات را نابود می سازد. پس وزش بادها از تدابیر و حکمتهای حکیم و آفرینشگر است که به صلاح جهان و جهانیان در جریان می افتد. 

توحید مفضل، ص129.

سردار شهید حسن حق نگه دار 

تولد: 1336- شیراز. شهادت: 22/3/1367- شلمچه سمتک مسئول محور عملیاتی لشکر 19 فجر

فرار از جنگ

وقتی به علت مجروحیت در بیمارستان بستری بود، هیچ نامه ای که نشان بدهد او در مدت مجروح و بستری بوده است نگرفت. بعد از بهبودی نسبی، دوباره به منطقه بازگشت. آنجا به مشکل برخورده بود. وقتی برگشت گفت: « می خواهند به عنوان فرار از جنگ مرا محاکمه نظامی کنند.» گفتم برو از بیمارستان نامه بگیر، خودت رو خلاص کن. خندید و گفت: « اگر طوری شده برای خدا شده، خدا هم که از آدم برگه نمی خواد. بنده ها شو ول کن. آخرش اینه که یا حبس می شم یا اخراج!» 

منبع: همسفر تا بهشت. گزیده خاطرات چهارده سردار شهید استان فارس

دعایی که امام صادق(ع) برای دوران غیبت سفارش کرد.

امام جعفر صادق علیه السلام به زُراره فرمودند:

اگر زمان غیبت را درک کردی، این دعا را همیشه داشته باش: خدایا، خودت را به من بشناسان، چون اگر خودت را به من نشناسانی، پیامبرت را نخواهم شناخت، خدایا رسول خود را به مـن معرّفی کن چون اگر رسول تو را نشناسم، حجّت تو را نخواهم شناخت، خدایا حجّت خود را به من معّرفی کن زیرا اگر حجّت تو را نشناسم از دین خود گمراه شده ام.

 متن حدیث:

قالَ اَبُو عَبْدِاللّه ِ علیه السلام: یا زُرارَةُ! اِنْ اَدْرَکْتَ ذلِکَ الزَّمانَ فَاْلزِمْ هذَا الدُّعآءَ: اَللّهُمَّ عَرِّفْنی نَفْسَکَ، فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنی نَفْسَکَ لَمْ اَعْرِفْ نَبِیَّکَ، اَللّهُمَّ عَرِّفْنی رَسُولَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنی رَسُولَکَ لَمْ اَعْرِفْ، حُجَّتَکَ، اَللّهُمَّ عَرِّفْنی حُجَّتَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دینی.

 "بحارالأنوار،  جلد ۵۲، صفحه ۱۴۶”

گروهی از مردم هستند که تنها در حد گفتن و شنیدن هستند و فکر می کنند که تعلم تنها برای شنیدن است اما در واقع این گونه نیست چرا که تعلیم و تعلم مستقل نیت بلکه باید با عمل مناسب همراه باشد. 

توصیه آیت الله بهجت(ره)  در مورد تعلیم و تعلم:

?جماعتی هستند که وعظ و خطابه و سخنرانی را که مقدّمه عملیّاتِ مناسبه می باشند، با آنها معامله ذِی المقدّمه می کنند، کأنّه دستور این است که «بگویند و بشنوند برای اینکه بگویند و بشنوند» و این اشتباه است. تعلیم و تعلم برای عمل مناسب است و استقلال ندارد، برای تفهیم این مطلب و ترغیب به آن فرموده اند: «کُونُوا دُعاةً اِلَی اللَّهِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ؛ با غیر زبانتان داعیان به سوی خدا باشید. (به نقل از امام صادق علیه السلام ، اصول کافی، ج 2، ص 77.)

بهترین راه دفع بلا

بیشتر مواقع ما دچار اشتباهات و گناهانی می شویم که خداوند به عنوان تنبیه ما آن بلا ها را در نظر می گیرد تا ما به نزد او برویم و درخواست بخشش نمایم تا ما را دوباره ببخشد ، پس با بالا ما را آگاه می سازد که توبه و عذر خواهی نمایم تا این بلاها و مصیبت ها برداشته شود. 
✅حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

#توبه باعث می‌شود که این همه بلاهایی که بر سر شیعه آمده است، که واقعاً بی‌سابقه است، و بلاهای دیگری که تا قبل از ظهور آن حضرت می‌آید، از سر شیعه رفع گردد.

? درمحضربهجت، ج2، ص109