سیره امام حسین(ع) و خدمتگذاری
از دیگر اوصاف انسانی، که نشانه رشد روحی افراد است، بخشش و خدمت گزاری است. خدمت به دیگران راه میانبر ی است برای رسیدن به خدا و کمالات معنوی و همین طور راز موفقیت در همین دنیاست؛ به همین جهت در منابع دینی سخت روی خدمت گزاری و دستگیری از دیگران تکیه و تاکید شده است.
قرآن وخدمت گزاری: در فرهنگ قرآن مصادیق خدمت گزاری را در مسائلی همچون انفاق، احسان، امداد، حمایت از محرومان و مظلومان و قضای حاجت، قرض الحسنه و… می توان جستجو کرد که به برخی از آنها اشاره می شود:
1. انفاق به دیگران: «لَن تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ[1]: هرگز به نیکوکاری نمی رسید مگر اینکه از آنچه دوست می دارید، انفاق کنید.»
2. احسان: «وَأَحسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یحِبُّ الْمُحسِنِین[2]: احسان کنید که خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.»
3. امداد دیگران: «وَتَعَاوَنُوا عَلَی البِرِّ وَالتَّقوَی[3]: در راه نیکی و تقوا با هم تعاون کنید.»
4. حمایت از مظلومان: «وَمَا لَکمْ لَا تُقَاتِلُونَ فی سبِیلِ اللَّهِ وَالْمستَضعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَان[4]: «شما را چه شده است که در راه خدا [و برای نجات] مردان و زنان و کودکانی که [به دست ستمگران] تضعیف شده اند پیکار نمی کنید.»
امام حسین(ع) نه تنها انفاق و خدمت گزاری را در جامعه آن روز به نحو احسن و اعلی انجام می داد، بلکه تلاش داشت اندیشه عالی و دیدگاه بلند خویش را درباره خدمت رسانی به جامعه اسلامی القاء نماید. برای تحقق همین امر است که فرمود: «ای مردم! با ارزش های والای اخلاقی زندگی کنید و برای به دست آوردن سرمایه های سعادت شتاب کنید، کار خوبی را که برای آن شتاب نکردید به حساب نیاورید، ستایش را با کمک کردن به دیگران به دست آورید، با کوتاهی کردن سرزنش ها را به جان نخرید، اگر نیکی به کسی روا داشتید و آن شخص قدردانی نکرد نگران نباشید؛ زیرا خداوند او را مجازات خواهد کرد، و خدا بهترین پاداش دهنده و بهترین هدیه دهنده است.» آن گاه فرمود: «بدانید نیازهای مردم به سوی شما، از نعمت های پروردگار برای شما است؛ پس نعمت ها را [پس نزنید و] از دست ندهید که دچار عذاب الهی می شوید.»[5]
منبع:
پایگاه اطلاع رسانی حوزه
1.آل عمران/92 و ر. ک: بقره/254، بقره /272، حدید/7، سبا/39.
2. بقره/195 و نحل/16 و زمر/10.
3. مائده /2.
4. نساء/75 و 98.
5.کشف الغمة، ج 2، ص 29؛ بحارالانوار، ج 78، ص 121، حدیث 4؛
