خصوصیت های رفتاری پیامبر(ص)
1-نگاهش پيوسته به زير افتاده و بر زمين دوخته بود.
2-هرکه را مي ديد مبادرت به سلام مي کرد و کسي در سلام بر او سبقت نگرفت.
3-وقتي با کسي دست مي داد دست خود را زودتر از دست او بيرون نمي کشيد.
4-با مردم چنان معاشرت مي کرد که هرکس گمان مي کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است.
5-هرگاه به کسي مي نگريست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمي کرد.
6-هرگز به روي مردم چشم نمي دوخت و خيره نگاه نمي کرد.
7-چون اشاره مي کرد با دست اشاره مي کرد نه با چشم و ابرو.
8-سکوتي طولاني داشت و تا نياز نمي شد لب به سخن نمي گشود.
9-هرگاه با کسي، هم صحبت مي شد به سخنان او خوب گوش فرا مي داد.
10-چون با کسي سخن مي گفت کاملا برمي گشت و رو به او مي نشست.
11-با هرکه مي نشست تا او اراده برخاستن نمي کرد آن حضرت برنمي خاست.
12-در مجلسي نمي نشست و برنمي خاست مگر با ياد خدا.
13-هنگام ورود به مجلسي در آخر و نزديک درب مي نشست نه در صدر آن.
14-در مجلس جاي خاصي را به خود اختصاص نمي داد و از آن نهي مي کرد.
15-هرگز در حضور مردم تکيه نمي زد.
۱6-اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.
17-اگر در محضر او چيزي رخ مي داد که ناپسند وي بود ناديده مي گرفت.
18-اگر از کسي خطايي صادر مي گشت آن را نقل نمي کرد.
19-کسي را بر لغزش و خطاي در سخن مواخذه نمي کرد.
۲0-هرگز با کسي جدل و منازعه نمي کرد.
۲1-هرگز سخن کسي را قطع نمي کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگويد.
۲2-پاسخ به سوالي را چند مرتبه تکرار مي کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
۲3-چون سخن ناصواب از کسي مي شنيد. نمي فرمودـ« چرا فلاني چنين گفت» بلکه مي فرمود « بعضي مردم را چه مي شود که چنين مي گويند؟»
۲4-با فقرا زياد نشست و برخاست مي کرد و با آنان هم غذا مي شد.
۲5-دعوت بندگان و غلامان را مي پذيرفت.
۲6-هديه را قبول مي کرد اگرچه به اندازه يک جرعه شير بود.
۲7-بيش از همه صله رحم به جا مي آورد.
28-به خويشاوندان خود احسان مي کرد بي آنکه آنان را بر ديگران برتري دهد.
29-کار نيک را تحسين و تشويق مي فرمود و کار بد را تقبيح مي نمود و از آن نهي مي کرد.
۳0-آنچه موجب صلاح دين و دنياي مردم بود به آنان مي فرمود و مکرر مي‌گفت هرآنچه حاضران از من مي شنوند به غايبان برسانند.
۳1-هرکه عذر مي آورد عذر او را قبول مي کرد.
۳2-هرگز کسي را حقير نمي شمرد.
۳3-هرگز کسي را دشنام نداد و يا به لقب هاي بد نخواند.
۳4-هرگز کسي از اطرافيان و بستگان خود را نفرين نکرد.
۳5-هرگز عيب مردم را جستجو نمي کرد.
:books: «منتهي الآمال» محدث قمي و کتاب «مکارم الاخلاق» طبرسي
