ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

◾️ از هیچ به همه چیز با دستگیری ولی خدا

✅حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

ابتدای حرکت انسان در مسیر کمال و معرفت، استعداد است که می‌تواند از هیچ به همه چیز برسد، و طرف و مقصد او خداست.
ربوبیت خدا هم اقتضا می‌کند که در مسیر حرکت تکاملی انسان تا سر منزل مقصود به او کمک و از او دستگیری کند. در دعای ابوحمزه آمده است: «مِنْ أَینَ لِی الْخَیرُ یا رَب، وَ لا یوجَدُ إلا مِنْ عِنْدِک؛ پروردگارا، از کجا خیر به من برسد، درحالی‌که خیر جز از نزد تو سرچشمه نمی‌گیرد». حافظ، ولیّ، راهبر و همراه راه ما خداست، چنان‌که خود می‌فرماید: «اللهُ وَلِی الذِینَ ءَامَنُواْ یخْرِجُهُم مِنَ الظـلُمَاتِ إِلَی النورِ؛ خداوند، سرپرست مؤمنان است و آنان را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون می‌آورد»؛(بقره: ۲۵۷) یعنی از ظلماتِ سرگردانی به سوی نور رهسپار می‌کند.
ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم، دستگیری ولی خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم، باید به ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

? در محضر بهجت، ج۱، ص ۳۱۰

?اشخاصی که سر راه انقلاب ایستاده اند و می خواهند این نهضت پیروز نشود!خیال خامی ست

حالا ملت ها دیگر کم کم بیدار می شوند ملت ما بیدار شده است منتها الان اشخاصی که وابسته به همان ها هستند در سر راه ایستاده اند،می خواهند نگذارند که ما به نهضت خودمان ادامه بدهیم این خیال خامی است که آنها میکنند.نهضت ما پیروز است و نهضت ما جلو خواهد رفت.
امام سید روح الله موسوی خمینی(ره)
صحیفه امام
امام خمینی
صحیفه نور ، جلد ۱۱ ، صفحه ۲۴۰
بیانات امام خمینی(ره) در جمع نمایندگان سازمان های آزادی بخش جهان
مورخ: ۱۳۵۸/۱۰/۲۰

 حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

 برای عمل چطور؟ آدم باید اختیاراً آنچه را که می‌داند [عمل] بکند، پا نگذارد [وگرنه] پشیمان می‌شود. آن چیزی که نمی‌داند را به این و آن نگاه نگند، به دفتر[شرع] نگاه کند.

[اگر] بازهم ندانست توقف و احتیاط باید بکند تا روشن بشود، گفته‌اند به آن چیزهایی که می‌دانی اگر عمل بکنی، « أورثه الله علم ما لا یعلم»[١]، «کفی مالم یعلم»[٢]، «لنهدینّهم سبلنا»[٣].

مسئله اگر تا به این درجه هم آمد و دیدیم روشن نشد برما، بدانیم که خیلی چیزها را زیر پا گذاشته‌ایم؛ خیال کردیم که ما به واجبات عمل کردیم و محرمات را ترک کرده‌ایم.

توضیح بیشتر:
١. «من عمل بما علم ورّثه الله علم ما لم یعلم؛ کسی که به دانسته‌ی خود عمل کند خداوند او را وارث و دارای اموری که نمی‌داند می‌کند.»؛ بحار الانوار، ج ۶۸، ص ۳۶۳ و ج ۹۲، ص ۱۷۲.
٢. «من عمل بما علم کفی ما لم یعلم؛ کسی که به دانسته‌ی خود عمل کند نسبت به آنچه نمی‌داند کفایت می‌شود [یعنی خداوند به تدریج مجهولات را برای او معلوم و روشن می‌گرداند].»؛ بحار الانوار، ج ۲، ص۳۰، روایت ۱۴ و ص ۲۸۰، روایت ۴۹.

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

از قضیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام باید این را بفهمیم که بشر حاضر است همه چیز را فدای خودش کند و استثنایی هم در کار نیست.
? رحمت واسعه، ص١٧١

یاری‌کردن ظلم خیلی در احداث و بقای ظلم و ظالم مدخلیت (دخالت) دارد. در روایت است که ائمه علیهم‌السلام فرموده‌اند: «اگر بنی‌امیه یاورانی پیدا نمی‌کردند، هرگز نمی‌توانستند حق ما را غصب کنند».
? رحمت واسعه، ص١٣٢

ما انسانها نماز هایی که می خوانیم باید بدانیم چه می خوانیم و چه می کنیم چرا که تمام اعمال و کارهای ما تابع نماز است مگر نه این است که نماز انسان را از فحشا و منکر باز می دارد ، پس باید به نماز توجه بیشتری نماییم چرا که اگر اصلاح کنیم و توجه بیشتری نماییم مشکلات عدیده  جامعه امروز از بین خواهد رفت. تمام بی عدالتی ها ، نگرانی ها و خلاصه هر چیزی که امروزه است به خاطر عدم اصلاح درست نماز است. 

✅حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

نماز خودتان را اصلاح کنید. «وَاعلَم أنَّ کُلَّ شَیءٍ مِن عَمَلِکَ تَبَعٌ لِصَلاتِکَ؛ بدان که تمام اعمالت، تابع نمازت خواهند بود.»
? زمزم عرفان، ص ٣٧٧

استاد علی صفایی حائری

قيس بن مسهر و عبدالله بن يقطر…از رسولان امام براى مسلم هستند كه در قادسيه به وسيله حصين بن نمير دستگير مى‌شوند و به كوفه روانه مى‌شوند و براى لعن بر حسين عليه السلام بر منبر فرستاده مى‌شوند و مردم را به يارى حسين و جدايى از حرامزاده‌اى مثل ابن زياد مى‌خوانند و از بالاى قصر پرتاب مى‌شوند و سر از بدن شكسته‌شان جدا مى‌شود.

طرماح بن عدى هم از طايفه طى است كه از كوفه بيرون آمده و آن لشكر عظيم نخيله را ديده و هنگامى كه به حسين مى رسد، به جاى نصرت به نصيحت مى پردازد و از حسين عليه السلام مى خواهد كه به كوه‌هاى طى روى بياورد و تا بيست هزار شمشيرزن را در ركاب خود ببيند كه تا جان در بدن دارند از او دفاع مى كنند.

حضرت مى فرمايد كه من با حرّ عهدى دارم و نمى پذيرد و طرماح به خاطر رساندن آذوقه عيال، از حسين عليه السلام جدا مى شود تا خود براى نصرت او بازگردد و حسين عليه السلام مى فرمايد: شتاب كن، چون ممكن است كه ما را نبينى و او مى رود و هنگامى كه باز مىگردد، ديگر در نينوا لاله‌اى نيست و آتش‌ها خاكستر شده‌اند.

اين تسويف و تأخيرها به خاطر هر عذر و بهانه اى كه باشد، از ترجيح آن بهانه حكايت دارد.

چرا ما تكليف‌ها را به عقب مى‌اندازيم؟
آيا امكان بيشتر و يا قدرت زيادتر و يا رفع موانع و يا رفعت همتى را انتظار داريم؟

مادامى كه حسين، به تبليغ و دگرگون كردن تلقى مردم از خويش و از حكومت محتاج است، مادام كه او به مهره هاى كارساز و جايگزين آنها از مهره‌هاى موجود نياز دارد، چگونه تأخير مى‌كنيم و براى تأمين چند ماه آذوقه مى‌رويم و فرصت‌ها را از دست مى‌دهيم در حالى‌كه زمان تنگ و هدف دور و موانع بسيار و راه‌زنها در كمين هستند.

ما براى فرار از تكاليف، تكاليف را سنگين مى‌شماريم و توان خود را نفى مى‌كنيم تا عذر تأخير و تسويف را فراهم كنيم.

ما مى‌گوييم:
«لَو استَطَعنا لَخَرَجنا مَعَكم يُهلِكون انفُسَهُم».(توبه:۴۲)
و خدا مى‌ گويد:
«لَو ارادوا الخُروج لا عدوا له عدةً».(توبه:۴۶)

ما مى‌گوييم: اگر مى‌توانستيم مى‌آمديم و خدا مى‌فرمايد: اگر مى‌خواستند آماده مى‌شدند.

آنچه خدا مى‌خواهد شتاب و سبقت است كه:
«سارعوا الى مَغفِرة مِن رَبِّكم»،(آل عمران: ۱۳۳)
و «اغتَنمواالفرص» و «اغتنموا المهل».( نهج‌البلاغه، خطبه۷۶)

و آنچه شيطان مى خواهد وعده و وعيد و تسويف و تأخير است كه:
«يعدهم و يمنيهم و مايعدهم الشيطان الا غروراً».(نساء:۱۲۰)

✅ ما اگر مى خواهيم كه حسرت نصرت معصوم و حسرت غنيمت همراهى او را نداشته باشيم و همچون طرماح به جاى خالى نرسيم، بايد تمرين كنيم و هيچ تكليفى را به خاطر بهانه‌اى به عقب نيندازيم و الان مى‌روم و رفتم را با عمل جايگزين كنيم كه تا به خود بجنبيم، ديگران رفته‌اند و كارها را برده‌اند و ما را با لهو و لعب‌ها گذاشته‌اند.

? وارثان عاشورا ص۲۷۶