ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

مهمانی باشکوه
هوا گرم بود، سیل جمعیت داخل خیابان در حال رفت و آمد بود. بوی اسپند فضا را پر کرده بود، صاحبان موکب ها زائران را به سمت موکب هایشان راهنمایی می کردند. پیرزن لنگان لنگان تسبیح به دست با پسر و نوه سه ساله اش زهرا از پهنای خبابان می رفت و زیر لب صلوات می فرستاد. خسته شد کمی ایستاد با گوشه چادر عرق های صورتش را پاک کرد و دوباره به راهش ادامه داد. میانه راه به خانه ای رسیدند، داخل آن خانه شدند. همه چیز تدارک دیده شده بود، وسایل پذیرایی آب، هوای خنک … پیرزن آبی به صورتش زد؛ کمی خورد و زیر لب زمزمه کرد:
جانم به فدایت یا حسین!
اشک هایش از گوشه چشمانش سرازیر شد و تا نزدیکی چانه اش رسید. با چادرش اشک هایش را پاک کرد.
نوه سه ساله اش زهرا که آب می خورد؛ با گوشه آستین
خیسش آب اطراف دهانش را پاک کرد سرش را بالا گرفت و نگاهی به اطرافش کرد؛ روسری اش را بر روی سرش جابه جا کرد؛ چشمش به صورت خیس مادربزرگش افتاد متعجبانه پرسید:
مامان جان! چرا گریه می کنی؟
مادربزرگش در حالی که اشک چمشانش را دوباره پاک می کرد ؛ دستی به سر زهراکشید، سرش را پایین آورد، او را بوسید و ماجرای کربلا و حضرت رقیه (س) با غم و آه برای او تعریف کرد، بعد از کمی تأمل به استقبالی که از زوار می شد؛ آهی کشید و با خودش گفت:
آه! از میزبانی کوفیان چه سختی هایی که بر امام حسین(ع) و یارانش گذشت .. سپس از میزبانی صاحب خانه تشکر کردند و در مسیرشان به کربلا به راهشان ادامه دادند. …

قرآن نورهدایت است هدایتی که با آن بتوان مسیر آینده را به راحتی تشخیص داد و در ضلالت و گمراهی حرکت نکرد. قرآن وسیله نجات است که می توان با اطمینان کامل به آن چنگ زد و فرداهای زندگی را در کنار آن با آرامش سپری نمود. #به_قلم_خودم

شهدا در سرا پرده هستی آن چنان جمال و جلال الهی را نگریستند که در پی رسیدن به مقام تقرب و بندگی الهی بودند. دنیا و مادیات برایشان بازیچه ای کودکانه بود؛ به همین خاطر خود را سرگرم این بازی کودکانه نکردند. بلکه از آن به سمت ابدیت پرواز نمودند.

یک نفر فراموش شده

در میان هیاهوی زندگی یک نفر را فراموش کردیم. همان یک نفری که قرار است جهان را متحول به رنگ و بوی ظهور نماید. همان یک نفری که بنا است عدل و داد را برقرار کند. همان یک نفری که بنا است مدینه فاضله در دولتش بسازد.
آری مولایمان مهدی(عج) را می گویم که سال های متمادی است که از غیبتش می گذرد، اما ایشان را فراموش کردیم.

قلم چرا با من همراهی نمی کند و دیگر مثل گذشته با من دوست نیستی؟ من می خواهم تو را در قلب کاغذ فرو کنم و خط خطی های ذهنم را در قلب کاغذ بنگارم تا تپش های قلبش را کاهش دهد. می خواهم بنویسم، اما قلم مدت ها است همراهی نمی کند نمی دانم جوهرش خشک شده یا اسیر دوستی چون من است که به او بی محلی و بی مهری می کند. باید بنویسی باید دوباره با هم دوستان خوبی شویم و قول دهیم که تا آخر عمرمان در کنار هم بمانیم و همدیگر را تنها نگذاریم چون تنهایی بدجور آدم را اذیت می کند و غم های پنهانش را بر ملا می کند و ندای بی قراری سر می دهد. 

ایران با تو فرداها را روشن می بینم و برای زندگی الهی و ارام قد خواهم بر افراشت.