ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

با بی حجابی و کوتاهی خون شهدا را هدر ندهیم

خواهر عزیزم!
شهدا رفتند تا ما امروز سربلند و با استقامت در میان ملت های جهان الگوی آزادگی و انسانیت باشیم و روح و جسممان در زیر چکمه های هوای نفس و استعمار زمانه لگد مال نشود، اما این را نمیبیند و تصورات و فکر و خیالات واهی دارد و عزتی که با خون هزاران جوان به دست آمده به بهای اندک از دست می خواهد بدهد ، انگار نمی داند که در چند دهه های قبل چگونه تحقیرمی شد؛ چگونه به او بی احترامی و بی حرمتی می شد؛ چگونه لگد مال خواسته های غیر انسانی استعمار می شد؛ اکنون به کجا چنین شتابان؟..
آنجا که خداوند متعال در آیه 169 آل عمران چنین می فرماید: «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ؛هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‏ اند مرده مپندار بلکه زنده‏ اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى ‏شوند.» فکر کردید آنان مرده اند و همه چیز تمام شد، نظاره گر اعمالمان نیستند؟ خیر
آنان اجر این زحمات خویش را در نزد خدای خویش یافته اند، آنان روزی می خورند و ما درک نداریم، آنان نظاره گر اعمال مان هستند و می دانند و می بییند که ما چگونه از این هدیه شان نگه دار ی می کنیم و با بی حجابی کوتاهی در مسایل دین و .. آن خون ها را هدر ندهیم.
#شهدا
#به_قلم_خودم

او هم حق صحبت دارد

«قال رسول الله - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه - : اَکْرِمُوا اَوْلادَکُمْ وَ اَحْسِنُوا آدابَکُمْ.
رسول اکرم - صلی الله علیه و آله - فرمود: به فرزندان خود احترام کنید و با آداب و روش پسندیده با آن‌ها معاشرت نمایید.» «بحار الانوار، ج 23، ص 114»

به فرزندان احترامی شایسته و مناسب سن او بگذارید، با روش پسندیده برخورد و صحبت نمایید و به آنان اجازه ابراز وجود دهید .
بهترین مکانی که فرزندان به رشد و شکوفایی در زمینه های مختلف می رسند؛ محیط خانه و خانواده است؛ چرا که والدین با روحیات و استعدادهای هر کدام از فرزندان بیشتر آگاهی دارند، نقاط ضعف و قوت آنان را بهتر از افراد دیگر می شناسند؛ در این مکان باید به فرزندان بها داد تا بدون هیچ دغدغه ابراز وجود نمایند، استعداهای خود را بروز دهند، یا در مورد مسائل و سؤالاتی که روح و ذهنشان را درگیر می‌نماید سؤال نمایند و پاسخی مناسب بشنوند، در برخی از اوقات نیز به آنان اجازه حضور در بحث و بیان نظرات خودشان در مورد مسائلی که ایجاد می شود البته در حد کشش و توانایی ذهنی و … آنان داده شود به طوری که اگر مورد پذیرش نبود با پاسخ صحیح و منطقی آنان را قانع سازید.

به گونه ای نباشد که به آنان اجازه صحبت داده نشود یا گفته نشود کمتر صحبت کن و .. چرا که این برخوردها سبب می شود که فرزند اعتماد به نفس خود را از دست بدهد و حتی دچار ضعف در برقراری ارتباط و مسائلی از این قبیل شود و در سنین بالاتر نیز با مشکلاتی درگیر خواهد شد که از زمان های گذشته و سنین پایین تر او را درگیر نموده است.
#خانواده
#فرزند

بهار باشید، برای آنانی که وجودشان هنوز زمستان است، ثمر دهید برای آنانی که ثمری ندارند، به زندگی ها طراوت بخشید، برای زندگی هایی که بی طراوت و بی روح هستند، چون آب زلال در کویر خشک و تفدیده جان ها جریان یابید، برای آنانی که هنوز از عطش محبت و لبخندسیراب نشدند، دست نوازش بر سر آنانی کشید که نوازش گری ندارند.

همیشه بهاری باشید و بهاری بمانید
#کوتاه_نوشت
#به_قلم_خودم

یکی از نکاتی که باید مورد توجه قرار گیرد، نوع برخورد اعضاء بایکدگر و کمک بر حل مشکل یا مسئله است.
اعضای خانواده هنگامی که دچار اشتباهی می شوند؛ یا از روی فراموشی وسیله ای را در جای مخصوص خود قرار نمی دهند؛ در این جور مواقع بهتر است به جای پرخاش به طرف مقابل او را متوجه اشتباه و مسئله نمود و با قول نرم و آرام و بدون فریاد به او یادآوری کرد و تذکر داد که مثلاً فلان وسیله جایش اینجا نیست، یا فلان اشتباه را یادآوری کرد تا در صدد جبران برآید؛ چرا که با فریاد و پرخاش نسبت به اعضاء نه تنها آن فرد متوجه اشتباه یا مسئله نشود چه بسا ناراحت و لجباز شود پس در این جور مواقع باید کمی آرام تر و با روش صحیح آن مسئله را حل و متذکر شد.
#ایستگاه_فکر
#به_قلم_خودم
#خانواده
#روایت_زن_مسلمان

آمریکا که بودیم هیچ وقت پپسی نمی خورد.
چندبار بهش گفتم:
برام نوشابه بخر
اما نخرید.
یه بار بهش اعتراض کردم.
گفتم: این نوشابه ها تفاوت قیمتی ندارند
پس چرا نوشابه پپسی نمی خری؟
گفت: چون کارخونه پپسی متعلق به اسرئیلی هاست.
سرلشگر شهید خلبان عباس بابائی
شادی روحش صلوات
📚 پرواز تا بی نهایت ، ص37

😲 سایه‌ بزرگی را بالای سرش حس کرد؛ سرش را بالا برد. چشمانش از تعجب خیره شد و دهانش باز ماند. از ترس لرزید و نمی‌دانست این دیگر چه موجودی‌ست؛ باید فرار را ترجیح دهد، یا بایستد و متوجه ماهیت آن موجود شود؟

😩 از ته قلبش جیغ بلندی کشید همه ایل و تبارش بیرون ریختند. مادرش را صدا زد همچون باران بهار اشک می‌ریخت.

🙂 مادرش دستی بر سرش کشید با پشت دستش اشک‌های زیر چشمش را پاک کرد و گفت:
«آروم باش چیزی نیست آروم باش. به من بگو چی شده؟»

🥺هنگامی که گریه‌اش قطع شد هق هق‌کنان گفت:
«من داشتم برای خودم می‌گشتم و خوش می‌گذروندم؛ یهو یک سایه‌ی سیاه روی زمین دیدم وقتی سرم رو بالا بردم، یه موجود، شیشه به دست ایستاده بود و می‌خواست منو داخلش بندازه.
اون چی بود مامان؟»

😌 مادرش گفت:
«نگران نباش! تو هنوز خیلی از موجودات رو نمیشناسی و باید یاد بگیری. همه‌جا لونه‌ی ما نیست، همه دوست ما نیستن، هیچوقت نباید از این دور و اطراف دور تر بشی.»

😱 «خودت بهتر میدونی که نباید همدیگه رو ترک کنیم. اون اسمش آدم🙎🏻‍♂️بود. بعضیاشون وقتی دور و اطرافمون رو آب بگیره، یه راه خشکی برامون باز میکنن. اما بعضیاشون هم بخاطر کوچیک بودن، فکر میکنن ما درد رو حس نمیکنیم و چون حشره‌ایم، خونواده نداریم.»

😐 «برای احتیاط صد در صدی به اونا اعتماد نکن و هیچ‌وقت از لانه دور نشو. باشه؟»
مورچه‌ی کوچک 🐜 گفت :
«بله مامان!»
مادرش او را بوسید، دستش را گرفت و هر دو به لانه رفتند.

#داستانک
#خانواده
#به_قلم_خودم