ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

پیامبر خدا (ص) فرمودند:

جبرئیل و اسرافیل و عزرائیل و میکائیل
نزدم آمدند، جبرئیل فرمود:

ای پیامبر خدا هر کس از امتت ده صلوات
بر تو بفرستد من بر پل صراط دستش را
خواهم گرفت و او را عبور می‌دهم
میکائیل فرمود: من هم از آب حوض کوثر
به او می‌نوشانم

اسرافیل هم فرمود:
منم سر به سجده می‌گذارم
و سر را بلند نخواهم کرد تا خداوند
همه‌ی گناهان او را نبخشاید
عزرائیل هم گفت: منم روح او را
همانند روح پیامبران قبض می‌کنم.

 درةالناصحین

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ 

‌‌

? (برگرفته از کتاب بهجت الدعاء؛ مجموعه عبادات، ادعیه، اذکار و دستورالعمل‌های عبادی مورد سفارش حضرت آيت‌الله بهجت رحمه‌الله)

? حضرت آیت الله بهجت، شروع عبادتشان از نیمه‌های شب بود. دو تا سه ساعت پیش از اذان صبح برای ادای نماز شب و عبادت از خواب برمی‌خاستند. زیر لب ذکر می‌گفتند و گاهی شعرهایی را زمزمه می‌کردند و پس از وضو مشغول عبادت و رازونیاز با خداوند متعال می‌شدند.

? پس از اقامۀ نماز صبح، به تعقیبات نماز مشغول می‌شدند.

? زیارت عاشورا و نمازش را به‌جا می‌آوردند و دعای علقمه را می‌خواندند. سپس صد لعن و صد سلام زیارت عاشورا را در میان کارهای روزمره و مسیر رفت‌وآمد به حرم یا کلاس می‌گفتند.

? بهجت‌الدعاء، ص١٣

 خاطراتی کوتاه از سیره و سبک زندگی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
بازوی آقا را محکم گرفته بود و ول نمی‌کرد، التماس می‌کرد، هی می‌گفت: «التماس دعا.» آقا چشم‌ها را بست؛ برگشت، لبخندی زد و دعایش کرد.
***
روز بعد دارو خواست. برایش که خریدم، بازویش را بالا زد، دیدم کبود شده بود.
***
دیدیم چاره‌ای نداریم، دوستان توی کوچه زنجیر کشیدند، برای حفاظت. وقتی دید، گفت: «لازم نیست، برش دارید! بگذارید مردم راحت باشند.» من به فکر آقا بودم، آقا به فکر مردم! دوست داشت در کنارشان باشد.
راحتی مردم را به ناراحتی خودش ترجیح می‌داد.
می‌گفت: «ما با این مردم متبرک می‌شویم.»
از ذهنم گذشت: «آقا چه نیازی به متبرک‌شدن با مردم دارد؟!»
بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت

? این بهشت، آن بهشت، ص۴٨

 خاطراتی کوتاه از سیره و سبک زندگی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
با تک‌تک واژه‌هایش اُنس گرفته بود. عاشورا با گوشت و پوست و خونش عجین بود. هر روز زیارت عاشورا می‌خواند، با صد لعن و صد سلامش.
آرزو می‌کرد تا زمان مرگش، روزی بی‌توفیق نگذرد.
جواب بندگی‌اش را گرفت، و به آرزویش رسید.
دوست داشت واژه‌واژۀ کلمات نورانی‌اش را ره‌توشه سازد. در خانه که بود، اگر به‌حرکت لبانش ژرف می‌شدی، در می‌یافتی که همراه هر دانۀ تسبیح که انگشتش را می‌بوسد، می‌گوید:
اَلسَّلاٰمُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰا عَبْدِاللهِ، وَ عَلَی الْاَرْوٰاحِ الَّتٖی حَلَّتْ بِفِنٰآئِکَ…
بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت

? این بهشت، آن بهشت، ص۶٣