ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

سلام مولای من یا امام رضا(ع)
من همان پرنده زخمی‌ام که بال پروازم را شکارچی زمانه زخمی کرده و طبیبی برای مداوای بال پروازم نمی‌یابم.
می‌خواهم؛ بدون ترس و نگرانی از شکارچی زمانه پروازم به سوی بی‌نهایت را آغاز کنم، اما مگر این بال زخمی و نا امیدی توان پرواز می‌دهد؟
مولای من!
یا امام رضا(ع) شما که به آهوی دست شکارچی پناه دادید، به من هم پناه دهید، بال پروازم را ترمیم نمایید و طبیب همیشگی قلبم باشید.
مولای من!
آن کس که شما اهل البیت(ع) را داشته باشد چه غم دارد و چه کم دارد!

این هم قسمت من بود

بوی نفت، در فضای مهمان خانه پیچیده بود. مرد نیمه خیز به سمت جلو رفت. صندلی را کمی به جلو، عقب حرکت داد. هیکل شُل و وِلش را بر روی صندلی رها نمود. موهای فرفری‌اش را کمی صاف کرد. سبیل پر پشتش را تاب داد.
دستانش را قلاب کرد و به پیشانی‌اش فشرد. در فکر فرو رفت، اشک گوشه چشمش را خیس کرد و تا انتهای صورتش سرازیر شد.
لُنگ رنگ رو رفته‌ای را از داخل کُت مشکی و نیمه پاره‌اش بیرون کشید. به صورتش مالید، عرق پیشانی‌اش را خشک کرد و اشک چشمانش را پاک کرد.
تُنک پلاستیکی سبز رنگ آب بر روی میز خودنمایی می‌کرد. لیوان استیل نیمه کجی بر روی میز قرار گرفته بود و چند پشه در کنار آن مسابقه گذاشته بودند. مرد پشه‌ها را با دستش به سمت دیگری هدایت کرد. لیوان را در دستش گرفت، لرزش دستانش مانع از نگه داشت لیوان در دستش می‌شد. لیوان از دستش به زمین افتاد.
خم شد تا لیوان را بردارد، یکی از پایه‌های صندلی کوچک‌تر بود، ناگهان از روی صندلی بر روی زمین افتاد. دستانش را به سمت میز دراز کرد تا کمی تعادل گیرد و ناگهان، تنگ آب از بالا به سمت پایین پرت شد و سر و روی مرد را خیس کرد.
مرد اشک ریزان سرش را به سوی آسمان بالا برد و
گفت: «خدایا! شکرت این هم قسمت من بود.»

زمان و زندگی ما را با خود به کجا برده است. 

نمی دانم شاید در عالمی سیر می نماییم که فرسنگ ها از اینجا دور است. 

نمی دانم چرا بعضی ازآدم ها به خود اجازه می دهند که به حریم آرامش دیگران وارد شدوند و آزارشان بدهند، کتکشان بزنند، به آنان ظلم کنند و اجازه ندهند که یک روز را با آرامش زندگی کنند.

نمی دانم وجود چنین اشخاصی در زندگی به چه هدفی است. 

کاش انسان های این چنینی هیچ گاه به دنیا نمی آمدند. 

آخر همه را خسته کردند نه تنها آن یک فرد را ناراحت می کنند؛ بلکه کل آن افرادی که در آن محیط زندگی می کنند. 

این ها بودنشان چه ارزشی دارد؟ نمی دانم!

این روز ها ولادت خواهر است، خواهری که به دنبال برادر از شهری دور راه می افتد تا به ندای امام زمانش لبیک گوید، اما قسمت چیز دیگری بود و خداهر نصف راه می ماند و همان جا به رحمت ایزدی می پیوند. حضرت معصومه(س) را می گویم خواهری از جنس ولایتمداری و رهروی و لبیک گوی امام زمانش بود. 

زندگی در تلاطم کجا ست، بین رفتن و ماندن، آمدن و گذر کردن مانده است در حیطه زمانه و نمی داند به کدامین سو در حرکت است.

کاش! تحولی

کاش! نگاهی

کاش! کاش!

مادر! 

این روزها فکرم به سوی تو است. کاش بیمار نبودی! 

کاش! دوباره زمان به دوران قبل بر می گشت و تو شاد و سالم بودی

ای کاش! من در این دنیا نبودم که تو بیمار باشی.

ای کاش! بیشتر با تو بودم، بیشتر قدر تو را می دانستم. 

بغض گلویم را می فشرد دوست دارم دوباره حالت خوب و سالم باشد و شاد باشی و بدون ناراحتی و غم زندگی خوبی را در پیش گیری.