ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

?? انتخابات ثمره مردم سالاری 
انتخابات در کشور ما یک حرکت نمایشی نیست. پایه‏ی نظام ما همین انتخابات است. یکی از پایه‏ها، انتخابات است. مردم‏سالاری دینی با حرف نمی‌شود؛ مردم‏سالاری دینی با شرکت مردم، حضور مردم، اراده‏ی مردم، ارتباط فکری و عقلانی و عاطفی مردم با تحولات کشور صورت می‌گیرد؛ این هم جز با یک انتخابات صحیح و همگانی و مشارکت وسیع مردم ممکن نیست. این مردم‏سالاری، عامل پایداری ملت ایران است. این‌که شما توانسته‏اید در طول این سی‌سال از نهیب ابرقدرت‌ها نترسید، این‌که ابرقدرتها هم غیر از نهیب نتوانستند ضربه‏ی اساسی به شما بزنند، این‌که جوانان کشور در ورود به میدان‌های گوناگون این شجاعت و اخلاص را نشان می‌دهند، ناشی از مردم‏سالاری دینی است.
منبع: بیانات رهبر در جمع زائران و مجاوران حضرت امام رضا (ع)1/1/1388 ??

روایت نور خاطرات دفاع مقدس(روایت پدر) انقلاب 57
احیایروایات و خاطرات دفاع مقدس چه تلخ و چه شیرین، هر کدام بیانگر معنا، مفهوم و عبرت هایی از تاریخ است. اگر چه ممکن است تلخ باشد، اما یاد آوری خاطرات گذشته خود می تواند عبرت آموز باشد.
یکی از خاطره نگاری ها خاطرات پدرم مربوط به سالهای دفاع و مقاومت می باشد.
پدرم در این باره بیان می دارد که:
اوایل جنگ چهارده ساله بودم، در آن زمان علاوه بر شهرها روستاها نیز درگیر جنگ و راهپیمایی شده بود، اعضای روستا به این صورت راهپیمایی می کردند که دسته دسته وارد روستاهای بعدی می شدند و یک گروه بزرگی را تشکیل می دادند. و اشخاص حضور گسترده و فعال در این مراسم ها داشتند. من هم مانند دیگر اشخاص علاقه شدید به حضور در این گونه مراسم ها داشتم و چون کار بنایی ساختمان انجام می دادم، استاد کار اجازه شرکت در این حضور گسترده را نمی داد و مرا تهدید به عدم پرداخت دستمزد می کرد، از آنجایی که برای من دستمزد مهم نبود بلکه مهم ترین چیز حضورم در این اجتماعها بود، به همین علت علی رغم مخالفت و تهدید از دستمزد خود صرفنظر نموده و در این مراسم ها حضور فعال و گسترده داشتم . حتی در زمانی که اولین شهید شهر به نام «شاپور امینی» در روزهای ابتدایی انقلاب شهید شد که، علی رغم مخالفت استاد مبنی بر عدم پرداخت حقوق من در این مراسمات شرکت می کردم. 
در یکی از روزها اعضای روستا شعارگویان و کفن پوشان همراه با امام جماعت به مقابل پاسگاه ژاندارمری روستا رفتند. زمانی که نزدیک شدند ایست دادند و گفتند، جلو نیایید ما تیراندازی می کنیم. اعضا گفتند اگر به ما ایست دهید ما پاسگاه را از شما تحویل می گیریم. در این هنگام فرمانده بر سر برج نگهبانی قرار گرفت و گفت: ما با شما هستیم، ولی چون دستور تیراندازی داریم، خواهش می کنم نزدیک نشوید.
روزها و شب ها می گذشت. در شب هایی که حکومت نظامی بود، من با تنی چند از دوستان شب ها به گشت زنی در خیابانها به منظور مراقبت و بررسی اوضاع و همچنین نگهبانی از بخشداری می رفتیم. 
خاطره دیگرم مربوط به سال 62 است. در آن زمان فراخوان سربازی داده بودند، با آنکه علاقه شدیدی به عضویت در بسیج داشتم اما، با مخالفت اطرافیان و  اشخاص بسیجی مبنی بر عدم خواستن نیرو مواجه شدم. اما بنده کوتاهی نکرده به خدمت سربازی رفتم. دوران آموزشی ما با زمان جنگ مصادف شده بود. ما را همراه با سه گروهان به منطقه عملیاتی کردستان فرستادند. دوستان به علت سختی آن مکان ناراحت بودند. اما من خوشحال بودم، در درون خود می گفتم : خدایا! هر جایی که شرایطش سخت تر است به همان مکان بروم تا اینکه، چهار نفر، چهار نفر به یکی از آخرین نقطه های کردستان به پایگاه شهر سقز به نام پایگاه کُردکَلان بردند، به ما گفتند تا نُه ماه اینجا بمانید بعد شما را به منطقه ای آرامتر انتقال می دهیم، اما به وعده خویش عمل نکردند و هجده ماه طول کشید. در این زمان قبل از اینکه به منطقه آرام تری انتقال یابیم  هفده نفر از دوستان از جمله «شهید فلاح» به شهادت رسید.
پدرم در ادامه می افزاید: حتی در طول این مدت چندین بار کومله ها(اشخاصی از اهالی کُرد و با لهجه کُردی) زمانی که ما از پایگاه برای انجام کاری، مرخصی یا غذا خوردن به داخل شهر می رفتیم، قصد اسارت ما را داشتند که با وساطتت اشخاص یا راننده مبنی بر اینکه اینها نزد من امانت هستند و باید به پایگاه بر گردند مانع از اسارت ما می شدند.
خاطره دیگر مربوط به شخصی به نام «شهید عباس قلی پور» می باشد. ایشان گروهبان یکم و گروهبان نگهبان بودند که به مرخصی رفته بودند و بعد از مدتی تازه به مکان خدمت خویش برگشته و خیلی ناراحت بودند.
یکی از دوستان که متوجه ناراحتی او می شود از او علت ناراحتی اش را سوال می کند او می گوید: من شهید می شوم، اما برای شهید شدن ناراحت نیستم بلکه، برای دخترم زهرا ناراحت هستم چون من یک مادر و پدر دارم که دخترم شب ها به آنجا می رفت و در کنار آنها به خواب می رفت اما، این چند شب از کنار من تکان نمی خورد حتی، خانه پدرم نیز نمی رفت و مدام دست به گردن من می انداخت و می گفت: پدر تو این سِری شهید خواهی شد من می خواهم کنارت باشم. فردای آن روز با همان شخصی که علت ناراحتی اش را سؤال کرده بود و چند نفر دیگر شهید شدند. این خاطره و خاطرات دیگر را فراموش نمی کنم و در ذهنم تداعی کننده آن زمان است. البته پدرم خاطرات تلخ تری در ذهن دارد از ریختن مغز سر سربازها در بشقاب توسط اشخاصی که آنها را به شهادت رسانده بود، که به علت تلخی خاطره ها آنها را برایم بازگو نکرد.

این نوع تلاش و کوشش آنها نشان از خط فکری جوانان آن زمان دارد جوانانی که علی رغم مخالفت های اطرافیان مشتاقانه و بی صبرانه، حاضر به جان نثاری و فدای خویش در راه انقلاب و آرمان های آن بودند، و حاضر به پذیرش ظلم و قبول سلطه بر خویش نبودند، و دین و ارزشهای اسلامی از خانواده و فرزند از هر چیزی مهم تر است؛ چرا که آنها با این نوع خط فکری و عدم قبول سلطه سبب طلوع نور و زمینه سازی تمدن نوین اسلامی گردیدند تا اینکه کشورهای اسلامی نیز با الگو گیری از انقلاب اسلامی ایران در مقابل کفر و الحاد به پا خاستند تا خط انقلاب را برای ما در عصر و زمان کنونی نشانگری نمایند .
نوشتن خاطرات و تداعی آنها می تواند گذشته و ارزشهای مقدس که انسانها به خاطر آن خود را فدا کردند دوباره زنده نماید.

شادی روح تمام شهدا صلوات. ان شاء الله ادامه دهنده و زنده کننده راه و هدف آنها باشیم

#طلوع_نور #طلوع_انقلاب #صبح_انقلاب #خط_انقلاب #روایت_نور #روایت_نور #تمدن_نوین_اسلامی #گام_دوم_انقلاب #انقلاب_اسلامی #انقلاب57

12 بهمن چه روزی است؟
امام خمینی بعد پانزده سال تبعید از ایران، در 12 بهمن 1357، به ایران بازگشتند. در ادامه به وقایع آن روز می پردازیم…
در 12 بهمن 1357 حضرت امام خمینی پس از نزدیک به 15 سال دوری و تبعید از وطن، در میان استقبال پرشور مردم قدم به خاک ایران اسلامی گذاشت و بزرگ‏ترین استقبال تاریخ در تهران شکل گرفت. استقبال گسترده مردم آگاه و بیدار ایران از امام، چنان بی‏نظیر بود که می‏توان گفت در هیچ دوره‏ای از تاریخ معاصر، مردم، از یک شخصیت محبوب خود، این چنین استقبال نکرده‏اند. امام، پس از یک سخنرانی کوتاه تشکرآمیز در فرودگاه، برای ادای احترام به شهیدان انقلاب اسلامی به مرقد آنها در بهشت زهرا رفتند. در مسیر بهشت زهرا، دریایی از انسان‏ها موج می‏زد و اتومبیل با کندی می‏توانست حرکت کند. ساعت‏ها طول کشید تا این فاصله طی شد. اتومبیل حامل امام را ده‏ها موتور سوار حفاظت می‏کرد. برسقف اتومبیل حاملِ حضرت امام، جوانان عضو کمیته استقبال قرار داشتند و از مردم درخواست می‏کردند که راه را باز نمایند. صدها خبرنگار و عکاس، از این مراسم عکس می‏گرفتند تا هر چه زودتر، این حادثه تاریخی را مخابره نمایند. جمعیت استقبال‏کننده در طول 33 کیلومتر از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا را بین 5 تا 8 میلیون نفر یعنی بیش از جمعیت آن روز تهران تخمین زدند. صدها هزار نفر از شهرهای مختلف کشور به تهران آمده بودند تا در این مراسم باشکوه شرکت نمایند. ورود اتومبیل حامل امام، با آن جمعیت انبوه امکان‏پذیر نبود لذا از هلی کوپتر استفاده شد. امام در بهشت زهرا، در جایی که هزاران شهید گلگون کفن انقلاب آرمیده بودند و در میان انبوه جمعیت سخنان مهمی ایراد فرمودند. ایشان در این سخنرانی که یکی از پرجمعیت‏ترین اجتماعات تاریخ بود، غیرقانونی بودن رژیم سلطنت پهلوی را با استدلال مطرح و خطوط آینده انقلاب و دولت اسلامی را ترسیم نمودند.
? سماتک ☘️☘️