ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

 انسان در طول تاریخ همیشه در حال انتخاب بوده است ، انتخاب هایی که سرنوشت او را رقم زده است چه انتخاب در زندیشخ و اعتقاد و چه انتخاب در  امور کشورش. انتخابها در سرنوشت ما ثاثیر گذار است ، انتخابهایی که بر اساس عقل و منطق و اگاهی صورت گیرد می تواند سرنوشت رضایت بخشی را برای انتخاب کننده رقم بزند؛ اما انتخابی که بر اساس عدم آگاهی باشد سبب شکست برای آن شخص یا جامعه اش می گردد. 

اکنون که دوباره در مرحله انتخاب سرنوشت ساز قرار گرفته ایم  که  می تواند کشور را به سقوط یا سعادت برساند.  از آنجایی که همه ما  خواهان رسیدن به سعادت و پیشرفت خود و جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، هستیم پس چه بهتر که برای سعادت خود و جامعه انتخاب شایسته داشته باشم تا سعادت همگی ما در راستای آن انتخاب صحیح تأمین گردد. 

الماس ها چیزهایی هستند که ما انسان  ها  آن ها را ارزشمند می دانیم،  از آن ها مواظبت می نمایم؛ استفاده تزئینی و زیبایی می نمایم؛ اما الماس های دیگر است که جنس زیباییشان متفاوت تر است.

جنسشان حس خوب نزدیکی با خدا است که  این الماس ها ، الماس های دعا و مناجات می باشند و ما را به سمت خداوند می کشاند تا ارتباطمان را قوی  نمایند و جان و روحمان را به درخشش ،  جلا و ذوق   رفتن به سویش وا می دارد.. 

کاش این لحظات را بیشتر دریابم.

مریم با چهره ای نگران و مضطرب بر روی چهار سوی در، مقابل مادرش ایستاده بود و قدرت حرکت به سمت مادرش را نداشت. مادرش که در داخل سالن مشغول نظافت بود، ناگهان سرش را با لا برد و متوجه مریم شد، نگاه آن دو به همدیگر گره خورد.
مادرش مضطرب و متعجبانه گفت:
-چی شده است؟ چه اتفاقی افتاده! چرا این قدر نگرانی؟
- مریم من من کنان گفت:
- چیزی نشده
- اگر چیزی نشده، پس چرا تو این قدر مضطرب و نا آرامی؟
مریم زبان گشود و با ترس ولرز گفت:
- چند روزقبل جشن تولد دوستم مهسا بود، همه ی دوستان را دعوت کرده بود. من را هم دعوت کرد، من دوست نداشتم بروم و بهانه های مختلف می آوردم اما او گفت:
- نه تو هم باید باشی، این طور دلچسب نیست.
من هم وقتی که دیدم تمام دوستان از مهمانی ، کادوها و لباس ها یی که می خواهند بپوشند، تعریف می کنند من هم مجبور شدم گفتم :
- فلان گردنبندم را می خواهم روی لباس صورتی ام بپوشم.
و برای آنکه در مقابل انها کم نیاورم، مجبور شدم چندساعتی گردنبند نسترن را قرض بگیرم.
مادر مریم در حالی که متعجبانه صحبت های مریم را گوش می کرد و سرش را تکان می داد گفت:
- خوب بعد چی شد؟ گردنبند را گرفتی؟
مریم گریه کنان گفت:
- کاش نمی گرفتم! کاش به آن مهمانی نمی رفتم کاش! از شما اجازه می گرفتم.
مادرش دوباره گفت:
- مگر چی شد؟ چه بر سر گردنبند آمد؟
در مهمانی بودیم که مراسم همراه با شلوغی، هیجان و برف شادی همراه بود، من هم کمی جلوتر رفتم تا از برف ها روی سر مهسا و بقیه بریزم نمی دانم در شلوغی چطور شد گردنبند گم شد هر چقدر گشتم پیدا نشد.
مادرش با ناراحتی و عصبانیت گفت:
- اخر تو نگفتی این امانت نسترن است! نگفتی بدون اجازه از ما نباید کاری انجام یدهی؟ حالا من با این آشی که تو پختی چه کار کنم؟ از کجا پیدا کنم؟
مریم با پشیمانی گفت:
- به با با نگو، هر وقت دوستم نسترن زنگ زد یک جوری دست به سرش می کنیم تا بعد پیدا کنیم؟
مادرش گفت:
- اخر من با تو چه کار کنم از کجا پیدا کنیم چه کار کنیم؟
مریم با نگرانی گفت:
- نمی دانم نمی دانم و با گریه به داخل اتاقش رفت و در را بست و گفت:
- می خواهم فکر کنم چه کاری باید انجام دهم!
ساعت ها گذشت خبری از مریم نشد مادرش نگران شد به سمت اتاقش رفت. در را باز کرد و متعجبانه مریم را با یک مشت قرص روی تختش دید با جیغ به سمتش دوید، بدنش سرد بود.
#امانت
#مسئولیت

:cherry_blossom:هوای سرد زمستان در مغز استخوان فرو می رفت. علی با بشقابی از تخمه در جلوی بخاری نشسته بود و با کنترل تلویزیون شبکه ها را بالا و پایین می کرد.

:hibiscus:مادرش خسته و با لرز از بیرون آمد. نگاهی به باقی مانده هیزم و بخاری انداخت که هرلحظه رو به خاموشی می رفت و هوای اتاق را سرد تر می کرد. به محمد چشم انداخت تا به خود آید و کمی هیزم در دهان بخاری بریزد تا زندگی از سر بگیرد؛ اماتفاوتی به حالش نداشت، شبکه های تلویزیونی ساعت ها بود که او را در مقابل خودش میخ کوب کرده بودند و انگار نه انگار که مسئولیتی هم دارد.

:leaves:مادرش با دستانی لرزان به ناچار تیشه را برداشت و به بیرون از خانه رفت. او همچنان می رفت و از لرز زانوهایش همراهیش نمی کرد و با سرمایی که هر لحظه او را بی رمق تر می¬کرد. گاهگاهی به پشت سرش نگاه می کرد تا شاید محمد به خود آمده باشد و به دنبال مادرش بیاید ؛ اما خبری نبود.

:hibiscus:پا های سرد و دستان بی جان مادر جاده را تا رسیدن به مقصد مورد نظر به اجبار طی می نمود. تیشه ای که بر روی شانه اش بود سنگینی آن را بر روی دوشش دوچندان می نمود و او را بی رمق تر می کرد. او با صورت چروکیده، ابروانی گره کرده و پریشان، دلی شکسته روزهای نه چندان دور خودش را می نگریست که همسرش زنده بود و هر لحظه وسیله آرامش او را فراهم می کرد؛ اما اکنون زمان گذشته بود و بافرزندی همراه بود که بی توجهی او به این چیزها او را پریشان تر می نمود. ساعت ها گذشت علی همچنان جلوی تلویزیون و در حال عوض کردن کانال بود، رنگ غروب به آسمان پاشیده شده بود؛ اما از مادر خبری نبود. با خود فکر کرد هر کجا باشد تا دقایقی دیگر بر می گردد.

:cherry_blossom:او باقی مانده هیزم را در بخاری ریخت؛ غذایش را خورد و خوابید به امید این که مادرش تا چند دقیقه دیگر با هیزم از راه برسد.

:leaves:صبح علی با سرما، لرز و صدای به هم خوردن دندانهایش مادرش را صدا زد و به سمت جای هیزم ها رفت؛ اما نه از مادر خبری بود و نه از هیزم ها. ناگهان به خودش آمد که دیروز نزدیکی های غروب مادرش برای جمع آوری هیزم به اطراف جنگل رفته بود، خواب از سرش پرید! با عجله چند پتو برداشت دوان دوان به سمت جنگل دوید. رد پاهای مادر در میان برف گم شده بودند، آن طرف تر یک چیزی افتاده بود!…با وحشت مادرش را صدا زد. صورتش را نزدیک صورت مادر برد…نفسی او را گرم نکرد.

#ارتباط_با_والدین
#داستانک

:tulip: برق امید وفور نعمت
:hibiscus:پرونده اش در دستان لرزان و پینه بسته اش خود نمایی می کرد، روزها را به امید امضایی هر روز کیلومترها می پیمود و به آنجا می رفت، اما با بهانه های جدید آنها رو به رو می شد.
:fallen_leaf:روز هایش به سختی می گذشت، فقر، قرض، بیماری بچه ها امانش را بریده بود، محمد تمام راها را امتحان کرده بود؛ اما کم آورده بود و خسته و نالان هر روز او را از اینجا به آنجا حواله می کردند.
:cherry_blossom:محمد تصمیمش را گرفته بود و مصمم بود که بالاخره کاری کند، فکری به ذهنش رسیده بود و می خواست وامی بگیرد؛ بلکه کارگاهی راه بیندازد، تا بتواند حداقل گوشه ای از مشکلاتشان را حل کند، شب رو روز این سو به آن سو می دوید؛ اما کسی به سخن و درد یک شخص زخمی توجهی نداشت، به اتاق رئیس که می رسید، به بهانه های مختلف او را بیرون می کردند.
:leaves:محمد به امید فرداها از این اتاق رئیس به آن اتاق رئیس می رفت؛ اما سرانجام کاری پیش نبرد.
:hibiscus: یادش به حدیثی افتاد که چند وقت قبل در جایی دیده بود، که در زمان حضور حضرت، وفور نعمت است، بر کارگزار و مسئولان سخت گیر و بر ضعفا و فقرا مهربان. همچنان که چراغ امیدی با این حدیث در دلش روشن شده بود، آنها را به امام زمان(عج) واگذار کرد و آرزو کرد کاش آن روز هر چه سریعتر فرا رسد.
:small_blue_diamond:امام جعفرصادق (علیه‌السلام)
«المَهدی سَمِحٌ بِالمالِ شدیدٌ عَلی العُمّالِ رحیمٌ بِالمَساکینِ؛
:tulip:حضرت مهدی(علیه‌السلام) بخشنده است و مال را به وفور می بخشد، بر مسئولان و کارگزاران بسیار سخت‌گیر و بر فقرا و ضُعفا رئوف و مهربان است.»
:books: الملاحم و الفتن، ص ١٣٧

حسین روی فرش چهار خانه ای گوشه اتاق نشست؛ زانوی غم بغل گرفته بود و می نالید. فکرفرداهایی که علی نباشد، امانش را بریده بود. هر لحظه جنازه بی گناه فرزندش علی، جلوی چشمانش می آمد؛ او را آشفته می کرد و استرس را به جانش می انداخت.

اشک هایش هر روز سرازیر بود و کم مانده بود؛ سیلی شود و تمام بی رحمی ها و بدی‌ها‌ی زمانه را نابود کند.

حسین و زهرا به سراغ علی در بیمارستان رفتند. علی کوچولوی مظلوم و بی گناهشان در تخت بیمارستان مدهوش افتاده بود؛ آنها برای هزینه عمل جراحی علی، به همه جا برای کمک رفته بودند؛ اما خبری از کمک نبود؛ هرکسی آنها را به دیگری حواله می داد. نفس هایشان در گلو حبس شده بود و چشمهای خسته آن ها، به انتظار لحظه ای خواب زمان را پشت سر می گذاشت.

تا اینکه آنها با چشمانی گریان و امیدوار به سراغ رئیس بیمارستان رفتند؛ از او خواستند فرزندشان را جراحی کند و در فرصتی مناسب هزینه را پرداخت نمایند، اما او قبول نکرد.

مستأصل، نگران، با دلی شکسته و چشمانی بارانی، اتاق رئیس را ترک کردند و در دل او را نفرین کردند.

زهرا و حسین با هزار امید و آرزو، مقداری از وسایل خانه را فروختند؛ اما هنوز هزینه کم داشتند ، نالان شدند. دکترها از علی قطع امید کرده بودند و به پدر و مادرش گفتند: «اگر به هوش بیاید ، یک یا دو روز بیشتر زنده نمی ماند.»

آنها نگران بودند و فکرش را نمی کردند که به همین راحتی؛ علی کوچولویشان را از دست بدهند، خدا خدا می کردند و به امام زمان(عج) استغاثه می کردند فرجی شود اما خبری نمی شد.

گریه امانشان را بریده بود ، زمانی که علی باصدای نازک و بی رمقش مادر می گفت، جگر مادرش آتش می گرفت؛ اما کاری نمی توانست انجام دهد. در همین حین ناگهان علی بیهوش شد.

جیغ و فریاد مادر علی بلند شد، پرستارها نگران به اتاق علی دویدند ، دستگاه اکسیژن و شوک را به او وصل کردند ، تا به هوش آید. پرستاری به او گفت: «خانم زمان زیادی ندارین، کاری بکنین.»

زهرا با چشمانی بارانی و ناراحت گفت: «چه کار کنم تمام هزینه بیمارستان را ندارم.»

زهرا گریان اتاق را ترک کرد و به سمت نمازخانه رفت؛ با استغاثه و زاری از امام زمان(عج) خواست به آنها کمک کند. در این هنگام خانمی کمی آن طرف تر در حال نماز و دعا بود؛ که در بین نماز، متوجه هق هق صدای زهرا شد و به سویش رفت؛ با دلداری او را آرام کرد و قضیه را از او جویا شد، با شنیدن حرف های زهرا گفت: « من هزینه عمل جراحی علی کوچولوی شما را قبول می کنم مشکلی نیست.»

زهرا چشمانش از خوشحالی درخشید؛ و دهانش از تعجب باز ماند. زهرا که انتظار چنین چیزی را نداشت، از خوشحالی به سجده شکر رفت؛ از آن خانم تشکر کرد و هر دو به سوی اتاق علی شتافتند تا او را برای عمل جراحی آماده کنند.

حضرت مهدی(عج) فرمود:
«فَاِنّا یحیطُ عِلمُنا بِأَنبائِکُم و لایعزُبُ عَنّا شَیءٌ مِن اَخبارکُم؛ ما از اوضاع شما کاملاً باخبریم و هیچ چیز از احوال شما بر ما پوشیده نیست. »
«بحار، ج ٥٣، ص ١٧٥»