ضحی (شهیدمحمودرضابیضائی)

زن و رسانه
هر فردی برای بیان اندیشه‌هایش و آموزش هر آنچه که به آن نیاز دارد، از رسانه استفاده می‌کند. به گونه‌ای که می‌توان گفت، رسانه در دنیای مدرن حرف اول را می‌زند. حضور بانوان در عرصه رسانه این روزها چشمگیر است. گاه از یک رسانه وسیله‌ای برای تبلیغ مثبت و گاه برای تبلیغ منفی استفاده می‌شود. زن در رسانه می‌تواند انتقال دهنده پیام‌های فراوانی باشد. گاه می‌تواند انتقال دهنده رهنمون‌های الهی باشد و اما اگر تحت تأثیر فرهنگ‌های نادرست قرار گیرد، انتقال دهنده آن فرهنگ نادرست باشد.
زن در ابتدا می‌توانست با حضور خویش در کانون خانواده زمینه ارتقای کیفی و کمی و تعالی خانواده را فراهم سازد تا شاهد نسلی متعالی باشد، اما اگر وظیفه‌اش را نادیده بگیرد و خانواده را رها نماید و تمام اوقات شبانه‌روزش را در فضای مجازی صرف کند، نه تنها نمی‌تواند باری را بردارد بلکه حضور خودش در شبکه‌های مجازی آسیب‌زا و سبب ضربه زدن به کانون خانواده می‌شود؛ بنابر این زن در درجه اول باید کانون عاطفی خانواده خودش را گرم کند و بعد در درجه دومش این است که به جامعه‌اش کمک کند.

در گوشه‌ای و در سکوت نشسته بود، خودکارش را در دهانش می‌چرخاند؛ نگران و مضطرب فرداهای نیامده را به نظاره می نشست، گاه به گذشته‌اش فلش بک می‌زد و تلخی آن روزها را به یاد می‌آورد که این گونه در جانش رسوخ کرده و دست و پای پرواز او را بسته است. 

با خود می‌گوید: «کاش! گذشته آن‌طور رقم نمی‌خورد، کاش! می‌شد دوباره به عقب برگشت و شرایط طور دیگری رقم بخورد.»

این ماجرای اضطراب‌های همیشگی او از کجا تا کجا ادامه خواهد یافت نمی‌داند و شاید هم تا در قبر هم هنوز  با او همراه شود، همین طور است آنجا که دیگر راه فرار و چاره‌ای نیست، بلکه در ظلمات و وحشت مطلق به سر خواهد برد. 

هوا گرم بود، سیل جمعیت از داخل خیابان در حال رفت و آمد بود.  بوی عطر اسپند در فضا پیچیده بود. موکب داران زائران را به سمت موکب هایشان راهنمایی می کردند. پیرزن لنگان لنگان تسبیح به دست با پسر و نوه سه ساله اش زهرا از پهنای خیابان می رفت و زیر لب صلوات می فرستاد. خسته شد، کمی ایستاد با گوشه چادرش عرق های صورتش را پاک کرد و دوباره به راهش ادامه داد.  در میانه راه به خانه ای رسیدند، داخل آن خانه شدند. همه چیز تدارک دیده شده بود، وسایل پذیرایی آب، هوای خنک .. پیرزن آبی به صورتش زد؛ کمی خورد و زیر لب زمزمه کرد؛

جانم به فدایت یا حسین!

اشک هایش از گوشه چشمانش سرازیر شد و تا نزدیکی چانه اش رسید. با چادرش اشک هایش را پاک کرد.
نوه سه ساله اش زهرا که آب می خورد؛ با گوشه آستین خیسش آب اطراف دهانش را پاک کرد سرش را بالا گرفت و نگاهی به اطرافش کرد؛ روسری اش را بر روی سرش جابه جا کرد؛ چشمش به صورت مادربزرگش افتاد که اشکی شده بود متعجبانه پرسید:
مامان جان! چرا گریه می کنی؟
مادربزرگش در حالی که اشک چمشانش را دوباره پاک می کرد ؛ دستی بر سر زهرا کشید، او را بوسید و ماجرای کربلا را برای او گفت و کمی تأمل از استقبالی که از زائران می شد؛ آهی کشید و با خودش گفت:
آه! از میزبانی کوفیان چه سختی هایی که بر امام حسین(ع) و یارانش گذشت. سپس  از میزبانی آن صاحب خانه تشکر کرد و به راهشان در مسیر کربلا ادامه دادند.

در این حوالی ساعت به وقت پنج شنبه و قرار یک روز به یاد شهدا بودن.
شهدایی که رفتند واز خانه و زندگی و تعلقات خویش گذشتند تا دمی آسایش داشته باشیم و شب ها سر بر بالین امنیت گذاریم و قلب هایمان در تلاطم امروز و فردا یمان مضطرب نشود.
شادی روح همه شهدا صلوات

مهدی(عج) ستاره زمین
مهدی و پدرش شب های تابستان قرار همیشگیشان داخل حیاط و خوابیدن زیر سقف آسمان بود. آنها از خوابیدن در حیاط لذت می بردند. ستاره ها محفل آنها را زیباتر می نمودند و خوشحالی در چشمان مهدی موج می زد. مهدی تا زمانی که خوابش می برد، ستاره ها را می شمرد.
معلم دینی اش را به یاد آورد که در مورد امام زمان توضیح داده بود از پدرش وسال کرد پدرجان! چگونه امام زمان(عج) مثل ستاره ها باعث ایمنی برای اهل زمین است؟
پدرش گفت: «یعنی انها را حفظ می کند از خطراتی که بخواهد به آن برسد.» مهدی گفت: «چقدر خوب پس ما یک ستاره زمینی هم به نام مهدی(عج) داریم که مواظبمان است و ما را حفظ می کند.»
حضرت مهدی علیه السلام فرمود: «اِنّی اَمانٌ لِأَهلِ اِلأرضِ کما أَنَّ النُّجومَ اَمانٌ لِأَهلِ السّماء.من برای اهل زمین أمن و أمانم همان گونه که ستارگان آسمان أمن و أمان اهل آسمانند.»
بحارالانوار، ج ٧٨، ص ٣٨
#مهدوی
#داستانک
#به_قلم_خودم

از تاریخ باید آموخت

تاریخ درس بزرگی دارد، درسی از ایثار و مقاومت و گذشت
درسی از ایمان و هدایت و امداد الهی
درسی از پیروزی حق و نابودی باطل
درسی همچون حماسه آزاد سازی خرمشهر، درسی از حماسه دزفول و هزاران درس های دیگر.
تاریخ می تواند زندگی ها را دگرگون نماید و دیدها و برداشت های متفاوتی ارائه دهد گاه این تاریخ پرده از روی افکار خفته در خواب غفلت بر می دارد و روح انسان را به حقیقت های گمشده آگاه می سازد.
پس تاریخ درس آموز است و باید از آ ن آموخت.
#تاریخ
#حماسه
#دزفول
#به_قلم_خودم